Ανάμεσα στους πολλούς γνωστούς και άγνωστους ήρωες,στην επανάσταση του 1821 ήταν και οι δικοί μας,οι Θρακιώτες ήρωες,ο Αντώνης και η Δόμνα Βιζβίζη.
Μπορεί τα σχολικά βιβλία να μην τους αναφέρουν, αλλά εμείς οφείλουμε να τους γνωρίζουμε, να τους θυμόμαστε και να τους τιμούμε.
“Η Δόμνα Βισβίζη, με καταγωγή από την Αίνο, μαζί με τον σύζυγο της Αντώνη και τα πέντε παιδιά της, ήταν ανάμεσα στους πολλούς Θρακιώτες που κατατάχθηκαν στα τμήματα του πρώτου Ελληνικού στρατού και διέθεσαν τα καράβια και τις περιουσίες τους στον κοινό αγώνα για την κατάκτηση της Ελευθερίας. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου τους η Δόμνα Βιζβίζη παίρνει στα χέρια της την μοίρα του καραβιού «Καλομοίρα» και των 140 ναυτών, συμμετέχοντας σε ναυμαχίες, πολιορκίες και καταδρομές. Ο καιρός περνά και μαζί του και τα γρόσια και τα δίστηλα εξανεμίζονται. Τα έξοδα για τη διατήρηση και την διαρκή πολεμική ετοιμότητα ενός καραβιού με 16 κανόνια και 140 ναύτες είναι δυσβάσταχτα. Έτσι η «Καλομοίρα» ασυντήρητη δεν είναι πια ικανή να συνεχίσει την ένδοξη δραστηριότητά της. Τον Σεπτέμβριο του 1824 βρίσκεται στα χέρια του Κράτους, καθώς η Δόμνα Βισβίζη είχε αναγκαστεί να την παραχωρήσει καθώς ήταν το τελευταίο που της απέμεινε από τα υπάρχοντά της. Την παρακολουθούμε μέσα από έγγραφα που σώθηκαν στα ελληνικά αρχεία – να τριγυρνά από τόπο σε τόπο, την Ερμιόνη, το Ναύπλιο, την Ερμούπολη της Σύρου στερημένη, περιφρονημένη, άστεγη με τα πέντε παιδιά της, να προστρέχει «εις το έλεος της σεβαστής επιτροπής της Ελλάδας και να ζητά βοήθεια»…
Η ηρωική στάση της, η αντρίκια παλικαριά της, η αγέρωχη αντιμετώπιση της μοίρας στις κρίσιμες στιγμές της ζωής της και του αγώνα την αναδεικνύουν πρόσωπο πρωταγωνιστικό. Την υψώνουν σε δυσθεώρητα μεγέθη και την κατατάσσουν τουλάχιστον στην ίδια θέση με την Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους.”(3ο Γυμνάσιο Αλεξ/πολης)
Είδαμε φωτογραφίες από τα μνημεία που βρίσκονται στην παραλία της Αλεξανδρούπολης
Είδαμε φωτογραφίες από τα μνημεία που βρίσκονται στην παραλία της Αλεξανδρούπολης
είδαμε την παρουσίαση,
και ακούσαμε το τραγούδι για την κυρά Δομνίτσα
«Πουλάκι πόθεν έρχεσαι, πουλάκι για αποκρίσου
μην είδες και μην άκουσες για την κυρά Δομνίτσα,
την όμορφη τη δυνατή, την αρχικαπετάνα,
πούχει καράβι ατίμητο και πρώτο μες στα πρώτα,
καράβι γοργοτάξιδο, καράβι τιμημένο
καράβι που πολέμησε στης Ίμπρος το μπουγάζι;
Και το πουλάκι στάθηκε και το πουλάκι λέει:
– Την είδα, την απάντησα, σιμά στο Αγιονόρος
τρεις μέρες επολέμαγε με δυο χιλιάδες Μούρτους.
Καράβια εδώ, καράβια εκεί, καράβια παραπέρα
και τούτη σαν τον αητό ώρμαγε και κτυπούσε•
δεξά, ζερβά κι ανάστροφα κι όπου βολούσε ακόμα.
Κι άκουγες βόγγους δυνατούς κατάρα στην κατάρα
κι οι θάλασσες κοκκίνησαν σαν φέσια των αγάδων»