Ο όρος σχολική βία και εκφοβισμός χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κατάσταση κατά την οποία εκτελείται στοχευμένη και απρόκλητη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε συμμαθητές από συμμαθητές τους, στο πλαίσιο μιας διαπροσωπικής σχέσης που χαρακτηρίζεται από δυσαναλογία εξουσίας, εντός και εκτός σχολείου. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση οι θύτες συχνά χαρακτηρίζονται ως «οι ισχυροί», οι οποίοι αισθάνονται ότι θα αντλήσουν μέσα από αυτές τους τις πράξεις κάποιο όφελος, όπως ευχαρίστηση, κύρος ή ακόμα και υλικές απολαβές, ενώ τα θύματα κατέχουν τη θέση του «αδύναμου» αποδέκτη των βίαιων αυτών επιθέσεων, μην μπορώντας να προστατέψουν με ουσιαστικό και ριζικό τρόπο τον εαυτό τους.
Όλα αυτά όμως είναι δυσνόητα για ένα νήπιο. Η θεωρία δεν μπορεί σε αυτές τις ηλικίες να συνδεθεί αυτονόητα και αυθόρμητα με την πράξη. Από την άλλη μεριά θέλαμε, με αφορμή την μέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση με τα παιδιά. Νομίζουμε ότι ο τρόπος που έγινε η συζήτηση και η μορφή που είχε η δραστηριότητα ενίσχυσε κυρίως την ενσυναίσθηση των παιδιών και τους έδωσε τροφή για προβληματισμό.
