Μερικές φορές ξεκινάς τη μέρα σου έχοντας άλλα σχέδια στο μυαλό σου, αλλά αυτό που συμβαίνει απροσδόκητα τα αλλάζει εντελώς και μπορεί να είναι για το καλό σου! Έτσι προχθές, καθώς η κυρία Εύη ερχόταν πρωί πρωί στο σχολείο μας, είδε μια πεταλούδα να χαμοπετά μπροστά στα πόδια της. Για μια στιγμή, μάλιστα, κάθισε επάνω στα κορδόνια του παπουτσιού της. Παρατήρησε ότι αυτό συνέβαινε γιατί είχε κάπου χτυπήσει το ένα ποδαράκι της. Και πολύ απαλά και προσεκτικά την έπιασε και την έφερε στο σχολείο μας. Την τοποθέτησε σε ένα μεγάλο γυάλινο βάζο και το σκέπασε με ένα πανάκι για να ησυχάσει λιγάκι μέχρι που να έρθουν και τα παιδιά.

Όταν ήρθαν τα παιδιά και έγιναν οι πρώτες πρωινές ρουτίνες της τάξης, τους αποκάλυψε το μυστικό και την αναπάντεχη επισκέπτριά τους. Τι ενθουσιασμός ήταν αυτός! Η τάξη σείστηκε από τα χειροκροτήματα. Όλοι είχαν την περιέργεια να τη δουν από κοντά. Άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος που η κυρία Εύη την έπιασε και την έβαλε στο γυάλινο βάζο. Για επιστημονικούς σκοπούς, όπως εξήγησε στα παιδιά. Θα την παρατηρούσαν, θα τη χαιρόντουσαν για λίγο από κοντά και μετά θα την απελευθέρωναν για να συνεχίσει την πεταλουδένια της ζωή στη φύση, το δικό της σπίτι.

Έτσι η Λουλουδένια (αυτό ήταν το όνομα που της έδωσαν) πέρασε από χεράκι σε χεράκι με προσοχή και τα παιδιά τη μελέτησαν και της κουβέντιασαν τα δικά τους. Παρατήρησαν το σώμα της, πόσα ποδαράκια είχε, τις κεραίες της, έμαθαν για τον κύκλο της ζωής της και τις μεταμορφώσεις της, για τη χρησιμότητά της στο οικοσύστημα. Εκείνη που και που χόρευε μέσα στο γυάλινο βάζο, αλλά γενικά ήταν πολύ συνεργάσιμη και έπαιξε τον επιστημονικό της ρόλο άψογα!

Όταν τα παιδιά κάθισαν στα τραπέζια για να ζωγραφίσουν τον κύκλο της ζωής της και το πως από μικρό αυγουλάκι γίνεται κάμπια, μετά υφαίνει το κουκούλι της γύρω από το σώμα της, γίνεται χρυσαλλίδα και τέλος μεταμορφώνεται σε υπέροχη πεταλούδα, η Λουλουδένια τα παρατηρούσε και τα καμάρωνε. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκε σε τάξη νηπιαγωγείου και το απολάμβανε. Καθόλου δεν ανησυχούσε ότι μπορεί να της συμβεί κάτι κακό πλάι σε αυτά τα μικρά γλυκύτατα ανθρωπάκια.

Η κυρία Εύη έβαλε στα παιδιά να ακούσουν το αγαπημένο τραγούδι που έχει μεγαλώσει και θα συνεχίσει να μεγαλώνει γενιές και γενιές και όλοι μαζί τραγούδησαν “Μια ωραία πεταλούδα”, καθώς ζωγράφιζαν τις δικές τους χαρτονένιες πεταλούδες για να φτιάξουν πεταλουδόκουκλες. Έβαλε και την “Άνοιξη” του Αντόνιο Βιβάλντι, μια εξαίσια μουσική που μας ταξιδεύει σε ανοιξιάτικα τοπία, μας μαγεύει και ξεκουράζει το μυαλό και την ψυχή μας. Άλλωστε οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν τις πεταλούδες “ψυχές”…

Όσο τα παιδιά έτρωγαν το κολατσιό τους, η “Λουλουδένια” σίγουρα ονειρευόταν τη στιγμή που θα πετάξει και πάλι ελεύθερη για να τρυγήσει τη γύρη των λουλουδιών και να πεταλουδοχορέψει ξεκούραστη στον αέρα. Και η στιγμή αυτή δεν άργησε. Με τη βοήθεια της κυρίας Μαρίας, της ψυχολόγου του σχολείου μας που είναι κοντά μας κάθε Πέμπτη, η απρόσμενη επισκέπτριά μας απελευθερώθηκε στην αυλή του σχολείου μας με πολλές χαρούμενες φωνές που την αποχαιρέτησαν και της ευχήθηκαν τα καλύτερα. Χορέψαμε μαζί της το χορό της πεταλούδας και ήταν σαν να αποκτήσαμε για λίγο και εμείς πολύχρωμα φτερά!

Η καθημερινότητα στο σχολείο είναι όμορφη. Αρκεί ν’ αφήνεις και λίγο τον εαυτό σου να εμπιστεύεται τη ροή, να αξιοποιείς δημιουργικά το τυχαίο, να ακολουθείς το ένστικτο και τη φαντασία σου και να ανοίγεις τα μάτια και την καρδιά σου με αμείωτη περιέργεια, αγάπη και σεβασμό σε αυτό που η ζωή φέρνει κάθε φορά μπροστά σου. Καλοτάξιδη να είσαι, Λουλουδένια μας! Μαζί σου πετάξαμε κι εμείς για λίγο ψηλά!