Ένα μικροσκοπικό ροζ ελεφαντάκι, σκέφτεται…
Μεγαλώνει και γεμίζει αγωνία. Αναρωτιέται για τις αλλαγές που συμβαίνουν σ’ αυτόν και το περιβάλλον του, για το πως θα είναι ο κόσμος των μεγάλων, για το ποια θέση θα έχει εκείνος μέσα σ’ αυτόν… και βλέπει τους φόβους του να μεγαλώνουν μαζί του. Ώσπου…
Η ιστορία ξεκινά με τον πρωινό περίπατο του μικρού μας ήρωα, όπου συναντά φραουλίτσες, κάτι πατάτες, μια πετρούλα, ένα ραδικάκι κι ένα μυρμηγκάκι. Κι εκεί σταματά. Παίρνει την προβοσκίδα του και μετριέται… και ναι! Χαρούμενος διαπιστώνει πως έχει ψηλώσει. Μαζί με τη χαρά του και την υπερσουπερεξτραδύναμη και λαχτάρα που τον κατακλύζει για να κάνει κάτι μεγάλο, έρχονται και οι ανησυχίες.
Ο Πομελό μεγαλώνει. Κι αυτό δεν μπορεί να το σταματήσει. Τώρα πια δε χωράει κάτω από το ραδικάκι. Δε χωράει καλά, καλά στο σαλόνι του βιβλίου. Όσο μεγαλώνει όλα φαίνονται διαφορετικά και η αγωνία του αυξάνει. Γεμίζει ερωτήματα. Πόσο ψηλός θα γίνει; Θα μεγαλώσει ομοιόμορφα; Θα μπορεί να κάνει όσα έκανε μικρός; Θα πρέπει να κάνει όσα ΔΕΝ θέλει; Θα περιστοιχιστεί από ΠΡΕΠΕΙ; Πώς θα είναι αυτός ο κόσμος των μεγάλων; Άγχος, ανησυχία, ανασφάλεια, φοβίες για τις αλλαγές που βιώνει. Και τότε έρχεται εύλογα το ερώτημα «Μήπως μεγαλώνοντας γερνάμε; Μήπως γερνώντας γινόμαστε σοφοί;» για να συμπληρώσει την έννοια του χρόνου, του κύκλου… της αλλαγής της κίνησης…
Και τι θα πει τελικά να μεγαλώνεις;
Αναπτύσσομαι, μεγαλώνω, αλλάζω…Πριν, τώρα, μετά. Μικρό, μεσαίο, μεγάλο. Φόβος, αγωνία, ανασφάλεια, χαρά, λαχτάρα, αυτοπεποίθηση. «να μεγαλώνεις είναι σαν να λες «αντίο». Αλλά και να ακούς το «αντίο» που σου λένε οι άλλοι».
Διαβάσαμε το υπέροχο αυτό παραμύθι , το σχολιάσαμε μοιραστήκαμε σκέψεις, συναισθήματα. Κάναμε χειροτεχνία κολλάζ τον ΠΟΜΕΛΟ με χαρτονάκια και βάλαμε μπαλονάκι για μυτούλα
