Κάποτε σε μια χώρα μακρινή ζούσανε πολλά αστεράκια μαζί. Σ’ εκείνη τη χώρα τα πάντα λάμπανε από το φως των μικρών αστεριών. Γι’ αυτή τη χώρα άκουσε και ένα μακρινό αστέρι που ήταν, όμως, μουντό, χωρίς φως και χωρίς χρώμα. Αποφάσισε, λοιπόν, να πάει στη χώρα των αστεριών για να δει τι κάνανε τα άλλα αστέρια και είχανε φως. Περπάτησε μέρες πολλές και νύκτες ατελείωτες, ώσπου τελικά τα κατάφερε και έφθασε κατάκοπο στη χώρα των αστεριών. Παντού υπήρχε φως από τ’ αστέρια. Άλλα έφεγγαν περισσότερο και άλλα λιγότερο, όλα όμως ήταν λαμπερά και χαρούμενα. Άρχισε να ψάχνει για το μυστικό που είχαν και λάμπανε, ρωτώντας το κάθε ένα πώς τα κατάφερνε.
- Εγώ, του είπε το ένα, λάμπω επειδή ζωγραφίζω όμορφες θάλασσες.
- Εγώ, του είπε ένα άλλο, λάμπω επειδή τραγουδάω όμορφα.
- Εμένα η λάμψη μου έρχεται από τις καλές πράξεις που κάνω.
Κάθε αστεράκι είχε και κάτι καλό να του πει. Τότε το μακρινό αστέρι αναρωτήθηκε τι μπορούσε να κάνει το ίδιο για να λάμψει…
Στο σημείο αυτό ζήτησα από τα παιδιά να σας πουν «ως αστέρι που λάμπει» τα προτερήματά τους. Τι ξέρουν να κάνουν καλά; Μπορεί να είναι απλά πράγματα, όπως ποδήλατο, ζωγραφική, κουλουράκια, σχέδια με πλαστελίνη, σκιτσάρισμα ζώων, ευγένεια κ.ά.
Τα παιδιά είπαν 5 πράγματα που κάνουν καλά και τα έγραψα στις μύτες ενός αστεριού. Έπειτα ένωσα τις μύτες των αστεριών με παιδιά που κάνουν καλά τα ίδια πράγματα.
