Με αφορμή το βιβλίο”Όταν λυπάμαι”που έφερε σήμερα  ένα παιδί μιλήσαμε για το συναίσθημα της λύπης.

Η λύπη είναι ένα συναίσθημα υπαρκτό,γι αυτόν πρέπεινα βοηθήσουμε τα παιδιά να την αναγνωρίζουν και να την μοιράζονται με τους άλλους.Πρέπει να μάθουν ότι το να μοιράζεσαι όσα αισθάνεσαι προκαλεί ανακούφιση.

Το παιδι που νιώθει λύπη χρειάζεται την φυσική παρουσία του ενήλικου,προσοχή σε όσα λέει,αγκαλιά και χρόνο για να μοιραστεί μαζί μας το συναίσθημα του.Αυτό όμως δεν σημαίνει πως παραβλέπουμε τις συμφωνίες που έχουμε κάνει,για παράδειγμα το μάζεμα των παιχνιδιών ή το πλύσιμο των δοντιών.

Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι δίνουμε αξία σε όλα τους τα συναισθήματα,αρνητικά ή θετικά.Για να αποκτήσουν τα παιδιά μας εμπιστοσύνη στον εαυτό τους θα πρέπει να τα μεγαλώσουμε έτσι ώστε να μπορούν να λένε”Όταν νιώθω λύπη ,ξέρω ότι θα περάσει.Το ξέρω ότι δεν κρατάει για πάντα.”

Ζωγράφισαν κάτι που τους έκανε να λυπηθούν και είπαν τί έκαναν για να τους περάσει η λύπη.

Όταν μου παίρνουν τα παιχνίδια.Μετά κάνω κάτι που μ’αρέσει πολύ.

Όταν δεν  με παίζει η αδερφή μου.

Όταν δεν με παίζουν .Το λέω στην μαμά και τον μπαμπά για να μου περάσει.

Όταν μου σπάνε τα παιχνίδια μου.Μετά παίζω με κάτι άλλο.

Όταν δεν μ’αφήνει ο μπαμπάς να δω τηλεόραση.Για να μου φύγει η λύπη παίζω μπάσκετ.

Όταν με χτυπάνε .Το λέω σε κάποιον που μ’αγαπάει.

Όταν δεν με παίζει η φίλη μου.Μετά ζωγραφίζω.