giannisTs blog

Αυστραλοί ερευνητές ανακάλυψαν, κατά λάθος, το φάρμακο της μακροζωίας. Πρόκειται για φάρμακο κατά της οστεοπόρωσης που, κατά τους ερευνητές, επιμήκυνε τουλάχιστον κατά πέντε χρόνια τη ζωή των ληπτών.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν, με σκεπτικισμό, ότι οι ηλικιωμένοι λήπτες του φαρμάκου ζουν περισσότερα χρόνια από άλλους ηλικιωμένους που δεν το παίρνουν. «Το αξιοσημείωτο στοιχείο της έρευνάς μας είναι, ότι οι χρήστες των φαρμάκων ζουν περισσότερο από τα άτομα που δεν το χρησιμοποιούν», δηλώνει ο καθηγητής, Τζον Έιζμαν, από το Garvan Institute of Medical Research του Σίδνεϊ.

«Αρχικά υποθέσαμε ότι οι άνθρωποι που χρησιμοποιήσαμε στην έρευνα ήταν πιο υγιείς από τους άλλους και γι’ αυτό καταγράψαμε αυτά τα αποτελέσματα. Η υπόθεση αυτή, όμως, δεν επιβεβαιωνόταν από την πολύπλευρη εξέταση των αποτελεσμάτων. Υποτίθεται, ότι η κατάσταση των ληπτών του φαρμάκου θα χειροτέρευε, όμως η κατάστασή τους εξομοιώθηκε με την κατάσταση του ευρύτερου πληθυσμού ή βελτιώθηκε», προσθέτει ο καθηγητής Έιζμαν.

Η έρευνα, γνωστή ως Dubbo Osteoporosis Epidemiology Study, άρχισε σε δείγμα 2.000 ηλικιωμένων ατόμων, εκ των οποίων 121 έπαιρναν επί τριετία φάρμακο από την ομάδα bisphosphonates.

Το φάρμακο, που χρησιμοποιήθηκε από τους ασθενείς, αποτρέπει την απώλεια οστέινης μάζας. Η διαδικασία φυσικής ανανέωσης των οστών είναι πιο ταχύρυθμη στους ανθρώπους που πάσχουν από οστεοπόρωση.

Ο καθηγητής Έιζμαν εξηγεί ότι το αποτέλεσμα της έρευνας ενδέχεται αν σχετίζεται με τοξικά μέταλλα, όπως ο μόλυβδος, που συσσωρεύονται στον ανθρώπινο σκελετό με την πάροδο του χρόνου.

«Με την πάροδο της ηλικίας οι ηλικιωμένοι χάνουν οστέινη μάζα και όταν συμβαίνει αυτό, τα τοξικά μέταλλα αποδεσμεύονται στον οργανισμό και επιδρούν, ενδεχομένως, αρνητικά στην ανθρώπινη υγεία. Αποτρέποντας την απώλεια οστέινης μάζας, τα φάρμακα bisphosphonates, αποτρέπουν την αποδέσμευση τοξικών μετάλλων στον ανθρώπινο οργανισμό» εξηγεί ο καθηγητής Έιζμαν.

Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗΣ
Γιατί η χαρά, η λύπη ή η πλήξη που «βλέπουμε» στα πρόσωπα των άλλων είναι μεταδοτικές και επηρεάζουν βαθύτατα τη διάθεσή μας; Γιατί το χασμουρητό, το γέλιο ή το κλάμα είναι τόσο κολλητικά;

Προφανώς, η ικανότητά μας να «συν-αισθανόμαστε» και να «βιώνουμε» (σχεδόν σωματικά) αλλότρια αισθήματα και συγκινήσεις αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση κάθε ανθρώπινης διαπροσωπικής σχέσης και συνεπώς ολόκληρης της κοινωνικής μας ζωής. Ομως από ποιους νευροβιολογικούς μηχανισμούς εξαρτάται αυτή η φαινομενικά παράδοξη ικανότητά μας για ενσυναίσθηση; Οπως και για κάθε άλλη νοητική μας ικανότητα, η εξήγησή της θα πρέπει, πρωτίστως, να αναζητηθεί στα περίπλοκα νευρωνικά κυκλώματα του εγκεφάλου μας. Ναι, αλλά πού ακριβώς;

Τα πιο ευγενή μας αισθήματα -η συμπόνια, ο αλτρουισμός, ακόμη και ο έρωτας- εξαρτώνται από την πιο θεμελιώδη νοητική μας ικανότητα της ενσυναίσθησης. Και όπως είδαμε στο τελευταίο μας άρθρο (Βλ. «Ε» 29-01-11), οι σύγχρονες επιστήμες του νου χρησιμοποιούν τον όρο «ενσυναίσθηση» για να περιγράψουν τη μη λεκτική ικανότητα των ανθρώπων (αλλά και των πιο εξελιγμένων ζώων) να αντιλαμβάνονται σε πρώτο πρόσωπο τα συναισθήματα άλλων προσώπων.

Αν μάλιστα, όπως επιβεβαιώνεται από τις πιο πρόσφατες έρευνες αυτού του φαινομένου, η ικανότητα για ενσυναίσθηση αποτελεί μια από τις βασικές προϋποθέσεις τόσο της προσωπικής όσο και της κοινωνικής μας ζωής, τότε προφανώς θα πρέπει να βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στην αρχιτεκτονική του εγκεφάλου μας.

Από καιρό ήταν γνωστό στους νευρολόγους ότι ασθενείς οι οποίοι είχαν υποστεί -μετά από ασθένεια ή τραυματισμό- κάποια βλάβη στον μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου τους εκδήλωναν μια περίεργη δυσλειτουργία: ενώ ήταν απολύτως ικανοί να κατανοούν το σημασιολογικό περιεχόμενο των λέξεων που άκουγαν, δεν ήταν πλέον σε θέση να αναγνωρίσουν το συναισθηματικό περιεχόμενο ή τις ψυχικές «αποχρώσεις» τους. Αλλοι πάλι ασθενείς με βλάβη σε διαφορετικά εγκεφαλικά κέντρα έχαναν την ικανότητα όχι να κατανοούν αλλά να εκφράζουν τα συναισθήματά τους.

Βασιζόμενη στη μελέτη τέτοιων κλινικών περιπτώσεων, η επιφανής Αμερικανίδα νευρολόγος Leslie Brothers πρότεινε το 1979 μια πρώτη νευρολογική εξήγηση της ενσυναίσθησης. Συγκεκριμένα, υποστήριξε ότι στις εκδηλώσεις ενσυναίσθησης εμπλέκονται κυρίως το μεταιχμιακό σύστημα και η αμυγδαλή, δύο εγκεφαλικές δομές που ήταν ήδη γνωστό ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο στη γέννηση και την επεξεργασία των συναισθημάτων. Σύντομα όμως έμελλε να γίνει σαφές ότι τα πράγματα ήταν πολύ πιο σύνθετα: αυτή η παραδοσιακή εντοπιστική προσέγγιση της ενσυναίσθησης σε κάποια μακροσκοπικά «κέντρα» του εγκεφάλου αποδείχτηκε όχι μόνο ανεπαρκής αλλά και ιδιαίτερα παραπλανητική.

Ωστόσο, αποφασιστικής σημασίας για την αποκάλυψη των νευρωνικών υποδομών και των εγκεφαλικών κυκλωμάτων της ενσυναίσθησης ήταν μια τυχαία παρατήρηση που έκαναν στο εργαστήριό τους κάποιοι άγνωστοι, τότε, Ιταλοί ερευνητές που εργάζονταν στο Πανεπιστήμιο της Πάρμας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι Giacomo Rizzolati, Vittorio Gallese και Leonardo Fogassi διαπίστωσαν ότι οι πίθηκοι μακάκοι διέθεταν ένα άγνωστο μέχρι τότε είδος νευρικών κυττάρων, κάποιους ειδικούς νευρώνες που τους επέτρεπαν να καταγράφουν και να αναγνωρίζουν τις κινήσεις ή τους ήχους των ατόμων που βρίσκονταν γύρω τους.

Τοποθετώντας μικροηλεκτρόδια στον εγκεφαλικό φλοιό των πιθήκων, οι ερευνητές αυτοί μελετούσαν πώς αντιδρούσαν οι πίθηκοι σε διάφορα κινητικά ερεθίσματα, π.χ. όταν έπιαναν μια ρώγα σταφύλι ή μια μπανάνα για να τη φάνε. Ενα πρωί, μπαίνοντας στο εργαστήριο, ο Leonardo Fogassi πήρε ασυναίσθητα μια ρώγα σταφύλι και την έβαλε στο στόμα του. Τότε συνέβη κάτι πολύ περίεργο: την ίδια στιγμή ενεργοποιήθηκαν κάποιοι νευρώνες στον προκινητικό φλοιό του πιθήκου που τον κοιτούσε να τρώει το σταφύλι! Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλος του πιθήκου αντέδρασε σαν να είχε πραγματοποιήσει ο ίδιος αυτήν την κίνηση. Από αυτήν την αρχικά τυχαία παρατήρηση τα επόμενα χρόνια ο Giacomo Rizzolati και η ομάδα του θα οικοδομήσουν την επαναστατική θεωρία τους για τους νευρώνες-κάτοπτρα (mirror-neurons).

Η νευροβιολογία της ενσυναίσθησης

Σήμερα θεωρείται επαρκώς επιβεβαιωμένο ότι στον εγκεφαλικό φλοιό των περισσότερων ανώτερων θηλαστικών (του ανθρώπου συμπεριλαμβανομένου!) υπάρχει μια ειδική ομάδα νευρώνων, η οποία ενεργοποιείται όποτε ανιχνεύεται από τους νευρώνες αυτούς κάποια κινητική ή άλλη σωματική μεταβολή είτε στο ίδιο το ζώο είτε σε κάποιον οργανισμό που βρίσκεται κοντά του.

Πράγματι, οι νευρώνες-κάτοπτρα ενεργοποιούνται όχι μόνο όταν ο οργανισμός εκτελεί ο ίδιος κάποια πράξη, αλλά και όταν απλώς βλέπει κάποιον άλλο οργανισμό να εκτελεί αυτή την πράξη. Για παράδειγμα, οι νευρώνες-κάτοπτρα ενεργοποιούνται πάντοτε όταν ο πίθηκος μακάκος τρώει μια μπανάνα, αλλά και όποτε βλέπει κάποιον άλλο πίθηκο ή έναν άνθρωπο να τρώει μια μπανάνα.

Συνεπώς, οι νευρώνες-κάτοπτρα θα πρέπει να παίζουν αποφασιστικό ρόλο όχι μόνο στην εκμάθηση νέων κινήσεων αλλά και στην αναπαραγωγή μέσω μίμησης πιο σύνθετων προτύπων συμπεριφοράς. Πολύ συνοπτικά, όπως επιβεβαιώθηκε από διάφορες έρευνες, αυτή η ομάδα «κοινωνικών» νευρώνων βρίσκεται πίσω από όλες σχεδόν τις εντυπωσιακές επικοινωνιακές, μαθησιακές και κοινωνικές ικανότητες των ανώτερων θηλαστικών και ενδεχομένως αποτελεί το βιολογικό υπόστρωμα για την ανάπτυξη των ανώτερων νοητικών-συναισθηματικών ικανοτήτων του είδους μας.

Οσο για την τολμηρή υπόθεση ότι εκτός από τους πιθήκους και εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε ένα ανάλογο, αν και πολύ πιο πολύπλοκο, σύστημα από νευρώνες-κάτοπτρα, θεωρήθηκε εξαρχής από τους ειδικούς μια εικασία όχι απλώς εύλογη αλλά και απολύτως δικαιολογημένη. Μια επιστημονική εικασία που όχι μόνο επιβεβαιώνεται από όλα τα διαθέσιμα πειραματικά δεδομένα, αλλά και, επιπλέον, διαθέτει απρόσμενη εξηγητική δύναμη!

Ισως γι’ αυτό ορισμένοι διαπρεπείς ερευνητές του εγκεφάλου θεωρούν ότι η ανακάλυψη των νευρώνων-κατόπτρων αποτέλεσε μια μεγάλη τομή στις αντιλήψεις μας σχετικά με τη λειτουργία του νου. Ετσι, για παράδειγμα, ένας μεγάλος νευροεπιστήμονας όπως ο V.R. Ramachandran θα δηλώσει απερίφραστα το 2000 ότι «οι νευρώνες-κάτοπτρα θα αποδειχτούν για την ψυχολογία ό,τι ήταν η ανακάλυψη του DNA για τη βιολογία: το πλαίσιο εντός του οποίου μπορούμε να εξηγήσουμε μια σειρά από νοητικές ικανότητες που μέχρι σήμερα παρέμεναν μυστηριώδεις και μη προσπελάσιμες πειραματικά».
enet.gr

Στεφανάκου Π.

Με εκπαιδευτικό… Αρμαγεδδώνα ισοδυναμεί η επιχείρηση συγχώνευσης όλων των σχολείων με σχετικά μικρό αριθμό, ανεξάρτητα από το αν λειτουργούν σε αστικά κέντρα ή δύσβατες και ακριτικές περιοχές.

Το υπουργείο Παιδείας μέχρι τέλος Φεβρουαρίου θέλει να έχει στα χέρια του τις λίστες κατάργησης-συγχώνευσης σχολείων, “προκειμένου το προσεχές σχολικό έτος να ξεκινήσει με τους ευνοϊκότερους όρους”.

Δηλαδή, με λιγότερα σχολεία, άρα λιγότερα έξοδα, αλλά κυρίως με λιγότερους εκπαιδευτικούς

Κόβουν σχολεία με κάτω από 60 ή και 130 μαθητές.

Ξεχειλώνουν τα τμήματα και φορτώνουν τα παιδιά σε λεωφορεία για να κόψουν τα έξοδα.

Μέχρι τέλος Φεβρουαρίου οι λίστες προγραφών που καταρτίζουν εν κρυπτώ οι διορισμένοι περιφερειάρχες εκπαίδευσης
Ο στόχος του σχεδίου είναι καθαρά λογιστικός. Υπολογίζεται ότι σε κάθε συγχώνευση χάνεται το 20% των οργανικών θέσεων.

Οι “πλεονάζοντες” εκπαιδευτικοί θα τεθούν στη διάθεση της υπηρεσίας κι αν βρουν δουλειά εντός των ορίων των νομών που υπηρετούν, έχει καλώς.

Διαφορετικά, το δισάκι τους στον ώμο και όπου τους βγάλει το… φύλλο πορείας.

Νέοι διορισμοί ή προσλήψεις θα γίνουν ελάχιστοι.

Με τους “υπεράριθμους” εκπαιδευτικούς, εκτιμούν ότι θα καλύψουν τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό.

Διαβάστε το άρθρο στη σελίδα της εφημερίδας “Η ΑΥΓΗ”…

Τι αλλάζει για τους εκπαιδευτικούς με τον νέο νόμο για το ασφαλιστικό

Επιγραμματικά με το νέο ασφαλιστικό νόμο έρχονται οι παρακάτω αλλαγές

1. Όσοι θεμελιώνουν δικαίωμα σύνταξης μέχρι 31-12-2010 δηλαδή όσοι έχουν μέχρι τότε 25 χρόνια υπηρεσίας δεν υφίστανται καμία αλλαγή με τον νέο νόμο. Μπορούν να φύγουν για σύνταξη, όποτε θελήσουν χωρίς καμία αλλαγή σε ότι ισχύει σήμερα και ούτε στον τρόπο υπολογισμού της σύνταξής τους. Με απλά λόγια, όσοι έχουν θεμελιώσει δικαίωμα συνταξιοδότησης μέχρι 31-12-2010 , μπορεί να αποχωρήσουν όποτε θέλουν και το 2011 και το 2012 και οποιαδήποτε άλλη χρονιά χωρίς καμία μεταβολή ούτε στα όρια ηλικίας ούτε στον υπολογισμό της σύνταξης ούτε κανένα πέναλτι θα έχουν στο ύψος της σύνταξής τους, εάν φύγουν μετά το 2010

Ποιοι είναι αυτοί:

Α) Όσοι εκπαιδευτικοί διορίστηκαν μέχρι 31-12-1982, έχουν θεμελιώσει όλοι συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Αυτοί μπορούν να αποχωρήσουν, όταν συμπληρώσουν τα 30 χρόνια υπηρεσίας και όταν συμπληρώσουν το 55ο έτος της ηλικίας τους. Στην 25ετία για τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος υπολογίζεται και ο χρόνος της στρατιωτικής θητείας για τους άνδρες, ενώ ο χρόνος ασφάλισης σε άλλον φορέα κύριας ασφάλισης (ΙΚΑ ,ΟΑΕΕ κλπ) υπολογίζεται μετά την 25ετία για τη συμπλήρωση της 30ετίας. Η παραπάνω παραμονή τους στην υπηρεσία μετά το 2010, δεν επιφέρει καμία μεταβολή στη συνταξιοδοτική τους κατάσταση ούτε στον υπολογισμό της σύνταξης.

Β) Όσοι εκπαιδευτικοί διορίστηκαν από 1-1-83 και μετά, εάν μέχρι 31-12-2010 συμπληρώνουν 25ετία, θα μπορέσουν να αποχωρήσουν, όταν συμπληρώσουν 30 έτη υπηρεσίας και όταν θα έχουν και το 60 έτος της ηλικίας, όποτε αποκτήσουν αυτές τις προϋποθέσεις. Στην 25ετία για τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος γι αυτή την κατηγορία υπολογίζεται και ο χρόνος της διαδοχικής ασφάλισης και ο χρόνος της στρατιωτικής θητείας για τους άνδρες. Ο ελάχιστος χρόνος δημόσιας υπηρεσίας που απαιτείται είναι 5 έτη για τη θεμελίωση του συνταξιοδοτικού δικαιώματος.

2. Με την παρ.5 του άρθρου 6 αυτού του νόμου καταργείται δυστυχώς μια σημαντική ρύθμιση για τους εκπαιδευτικούς που έδινε η παρ. 3 του άρθρου 5 του Ν.3075/2002. Ο νόμος αυτός, αναγνωρίζοντας την ιδιαιτερότητα του εκπαιδευτικού λειτουργήματος, έδινε τη δυνατότητα στους εκπαιδευτικούς να αποχωρούν με 30 έτη υπηρεσίας και ηλικία 55 ετών, όσοι απ’ αυτούς είχαν διοριστεί μέχρι 31-12-82, και 30 έτη υπηρεσίας και ηλικία 60 ετών όσοι διορίζονταν μετά την 1-1-83. Η διάταξη αυτή του Ν.3075/2002 ισχύει ΜΟΝΟ για όσους όπως αναφέρεται παραπάνω έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα μέχρι 31-12-2010 και καταργείται για όλους τους άλλους από 1-1-2011

3. Όλοι οι άλλοι εκπαιδευτικοί εμπίπτουν στις διατάξεις του νέου νόμου που ψηφίστηκε πρόσφατα.

4. Από 1-1-2014 το άρθρο 7 του νόμου προβλέπει, ότι οι συντάξεις θα αναπροσαρμόζονται μόνο με διάταξη ειδικού νόμου με βάση συντελεστή που θα διαμορφώνεται κατά 50% από τη μεταβολή του ΑΕΠ και κατά 50% του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή του προηγούμενου έτους και δεν θα υπερβαίνει σε καμία περίπτωση την ετήσια μεταβολή του Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.

Άρα καλό είναι να μην αποχωρεί κανείς με λίγα χρόνια υπηρεσίας, αν θέλει να έχει κάποια αξιοπρεπή σύνταξη, γιατί η σύνταξή του μετά θα αυξάνεται ελάχιστα.
http://users.sch.gr/lkarak