giannisTs blog

Πώς βγήκε η λέξη «σκυλάδικο»;
Οι ιστορικές καταβολές, η ετυμολογία του όρου και οι πρώτες περιπέτειες

20προσθήκη στα αγαπημένα
Είναι γεγονός πως τον όρο «σκυλάδικο» τον προσλαμβάνουμε όλοι σχεδόν διαισθητικά, καθώς ξέρουμε από πρώτο χέρι όσα εκτυλίσσονται στο εσωτερικό του.

Κι αν τις περισσότερες φορές δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα, ξέρουμε ωστόσο πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάμε.

Κατά την πρεμιέρα των εμφανίσεων της λαϊκής τραγουδίστριας Πάολας, η τηλεπαρουσιάστρια Τατιάνα Στεφανίδου σχολίασε: «Η Πάολα είναι ένα αυθεντικό, λαϊκό πράγμα. Είναι σκυλάδικο το μέρος εκεί». Παλιότερα, μιλώντας για την καριέρα της, η Ζωζώ Σαπουντζάκη είπε: «Εγώ σε σκυλάδικο δεν υπήρχε περίπτωση να πάω να τραγουδήσω». Και βέβαια ο Τζίμης Πανούσης δήλωσε κάποια στιγμή: «Το σκυλάδικο το σέβομαι και το αγαπάω γιατί είναι ένας διαφορετικός τρόπος διασκέδασης και πρέπει να είναι αρχαιοελληνικός».

Είναι πολύ πιθανό όλοι αυτοί να μην εννοούν το ίδιο ακριβώς πράγμα, γνωρίζουν πάντως όλοι καλά για τι μιλάνε. Για το επαρχιακό ή παρακμιακό μπουζουξίδικο τρίτης κατηγορίας, που ο σύγχρονος περιπαικτικός λόγος αποκαλεί πια «γαβγάδικο». Το σκυλάδικο υπάρχει λοιπόν και υπάρχει εδώ και χρόνια, όπως και οι «σκυλούδες» τραγουδίστριες ή τα «σκυλάδικα» καψουροάσματα. Ο Γιάννης Σπανός είχε πει παλιότερα πως το «Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο» ήταν το πρώτο σκυλάδικο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.

Κάποιοι συνδέουν σήμερα την επικράτηση της κουλτούρας του σκυλάδικου με την άνοδο του νεόπλουτου και κραυγαλέου υπερκαταναλωτισμού, εκφράζοντας τη δεινοπάθεια της ελληνικής κοινωνίας προς τα κάτω. Αν και το σκυλάδικο ως ένας ιδιαίτερος τύπος λαϊκού κέντρου διασκέδασης αλλά και μια ιδιαίτερη μουσική σκηνή που αναπτύχθηκε γύρω από αυτά τα κέντρα, δεν είναι ένα επιφαινόμενο της δεκαετίας του 70, καθώς τα χρονικά του χάνονται στα βάθη του ιστορικού χρόνου.

Σήμερα είναι ευκολότερο να μιλήσεις για το τι δεν είναι σκυλάδικο παρά για το τι είναι. Προφανώς και δεν εντάσσονται στα σκυλάδικα οι μεγάλες πίστες με τους σύγχρονους λαϊκοπόπ αστέρες, τα μπαλέτα, τους DJs, τις σκηνοθετικές επιμέλειες, τους στιλίστες και το μεικτό ρεπερτόριο. Ούτε είναι οι μικρομεσαίοι χώροι που ακούγεται ρεμπέτικο ή λαϊκό τραγούδι από μικρές ορχήστρες.

Το σκυλάδικο το βρίσκεις στην παραλιακή και την εθνική οδό της πρωτεύουσας αλλά και στην επαρχία και το αναγνωρίζεις από την μπασκλασαρία, τον καπνό που ξεχειλίζει, το γλεντοκόπι που κρατά ως το πρωί και τα γαρύφαλλα (ακόμα και τα πιατικά) που ρέουν άφθονα. Το κοινό τα προτιμά για να κάνει «ζημιά», καθώς ο χώρος ενδείκνυται για ψυχαγωγικές ακρότητες και φιγούρα, μέσα στον άθλιας ποιότητας ήχο, τη συνήθως κακή φωνή των τραγουδιστών και την κονσιομασιόν που ενίοτε παρέχουν.

Είναι σίγουρο ότι το σκυλάδικο εξελίχθηκε στον χρόνο και αν μιλούσαμε με έναν θαμώνα της δεκαετίας του ’30 και του ’40 πιθανότατα δεν θα συμφωνούσαμε σε τίποτα, καθώς όταν γεννήθηκε ήταν κάτι σαφώς διαφορετικό. Δεν ήταν το μπουζουξίδικο που «νομιμοποίησε» ο Μάνος Χατζιδάκις ή διασκέδαζε μέχρι πρωίας ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Δημήτρης Ψαθάς. Δεν ήταν καν το μαγαζί όπου πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο της λαϊκής μουσικής, ο Στέλιος Καζαντζίδης.

Ήταν ένα παλιότερο είδος μαγαζιού που γεννήθηκε αυθόρμητα και απροσχημάτιστα για να χωρέσει τους ανθρώπους του περιθωρίου εκφράζοντας την απόγνωση και την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Με δικούς του κώδικες τιμής και συμβολισμούς, το σκυλάδικο εμφανίστηκε εν μία νυκτί κατά τη δεκαετία του 1930 για να μπορεί να μεθύσει κάποιος μέχρι λιποθυμίας ή να κάθεται όλο το βράδυ μόνος χωρίς να ενοχλούνται οι υπόλοιποι θαμώνες.

Το σκυλάδικο ήταν ένα καταφύγιο για τους κατατρεγμένους και τους απόκληρους, ένα άβατο γκέτο όπου ακούγονταν λαϊκά που αποθέωναν τη μελαγχολία και απέπνεαν ήττα, θάνατο, καψούρα, σεξουαλικότητα, ναρκωτικά και αλκοόλ. Αυτά τα κέντρα αγνώστου κατηγορίας φιλοξενούσαν τη λούμπεν παρακμιακότητα, πλάι στους μαχαιροβγάλτες, τους χασικλήδες, τις πόρνες και τους ανθρώπους του περιθωρίου.

Ή έτσι θέλει τουλάχιστον η ιστορική ανασυγκρότηση ενός φαινομένου που γεννήθηκε στις παρυφές της κοινωνίας και μέχρι να γίνει mainstream είχε ήδη αλλάξει πολλά πρόσωπα, αν και η αυθεντικότητά του φάνηκε διαχρονική…

Οι εκδοχές για την ετυμολογία του σκυλάδικου

Το «σκυλάδικο» είναι ένας όρος της αργκό που εμφανίζεται πιθανότατα τη δεκαετία του 1930 για να περιγράψει έναν νέο τρόπο διασκέδασης που λάμβανε χώρα στις παρυφές των πόλεων, εκεί που ό,τι γινόταν έμενε για πάντα στο αθέατο της κοινωνίας. Η πρώτη δημοφιλής θεωρία τοποθετεί την ίδρυσή τους στα περίχωρα της Αθήνας και του Πειραιά και δεν ήταν παρά υποτυπώδη μαγαζιά δύο δωματίων: στο ένα προσφερόταν ένα φαΐ της κακιάς ώρας συνοδεία κάποιου μουσικού οργάνου και στο άλλο περίμενε μια ιερόδουλη για τα περαιτέρω. Η πληρωμή γινόταν μάλιστα για όλο το «πακέτο», βραστό κρέας και σεξ δηλαδή.

Τα κακόφημα αυτά χαμαιτυπεία των λαϊκών στρωμάτων άρχισαν κάποια στιγμή να αποκαλούνται «σκυλάδικα» γιατί τα στήνανε όπως είπαμε εκτός αστικού ιστού, στην ερημιά της τότε εξοχής. Όπου ερημιά όμως και αγριόσκυλα, απ’ όπου φαίνεται να έλκει το όνομά του το σκυλάδικο, καθώς για να φτάσεις στο κέντρο της πολύπλευρης διασκέδασης έπρεπε να διαβείς τις ερημιές που έκοβαν βόλτες οι αγέλες των σκυλιών. Εφημερίδα της εποχής, σχολιάζοντας την καριέρα καλλιτέχνιδος του καιρού, διατείνεται ότι η αρτίστα δούλευε σε λαϊκά κέντρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας και ιδιαίτερα στα σκυλάδικα, στις ερημιές δηλαδή.

Η δεύτερη εκδοχή συμφωνεί με την ιδρυτική πράξη του σκυλάδικου, αν και παραλλάσει ελαφρώς τα «βαφτίσια»: τα σκυλάδικα είναι εδώ μαγαζιά που συνήθιζαν να σερβίρουν μόνο ποτό, αν και λόγω της διατίμησης του αλκοόλ αναγκάστηκαν να βάλουν και φαγητό στον κατάλογο, το οποίο φυσικά δεν τρωγόταν με τίποτα. Κι έτσι οι θαμώνες το πάσαραν στα αδέσποτα σκυλιά. Τα μπουζουξίδικα αυτά περιβάλλονταν τώρα από αγέλες σκύλων, καθώς το τάισμά τους με κρέας κακής ποιότητας ήταν καθημερινό, κι αυτό οδήγησε στον χαρακτηρισμό των κέντρων διασκέδασης ως «σκυλάδικα».

Τα σκυλάδικα ήταν αρχικά καλοκαιρινά μαγαζιά, ανοιχτά δηλαδή, και εμφανίστηκαν στις Τζιτζιφιές, πλάι στα γνωστά μπουζουξίδικα όπου τραγουδούσε η αφρόκρεμα της εποχής. Τα αναγνώριζες φυσικά από τις ορδές των σκυλιών που περίμεναν υπομονετικά στις αυλές τους, με τον αριθμό μάλιστα των αδέσποτων να υποδεικνύει την επιτυχία του μαγαζιού: όσο περισσότερα τα τετράποδα, τόσο καλύτερα έτρωγαν, άρα τόσος περισσότερος κόσμος συνωστιζόταν στο εσωτερικό τους!

Μια τρίτη εκδοχή, ευθυγραμμισμένη με τις παραπάνω αν και πιο επεξηγηματική, τοποθετεί τη γέννηση του σκυλάδικου στον προπολεμικό Πειραιά και δη στην περιοχή του Aγίου Διονυσίου. Εκεί υπήρχε λοιπόν ένα ολόκληρο οικοδομικό συγκρότημα που μετατράπηκε αργότερα στη φυλακή των Βούρλων, αν και στα χρόνια της ιστορίας μας λειτουργούσε ως καλός οίκος ανοχής και λεγόταν «Χαμαιτυπείον». Οι ιερόδουλες νοίκιαζαν ένα κλουβάκι που έλεγαν δωμάτιο (το οποίο ήρθε κουτί αργότερα όταν μεταποιήθηκε σε κελί φυλακής) και τα Βούρλα μεταμορφώθηκαν σε πόλο έλξης για άντρες κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, από στρατιώτες και ναυτεργάτες μέχρι οικογενειάρχες και ευκατάστατους εργένηδες.

Οι πόρνες των Βούρλων, καθώς διέθεταν δική τους στέγη και κρεβάτι, ήταν οι προνομιούχες της πιάτσας του Πειραιά, πλάι σε εκείνες που αναγκάζονταν να εργάζονται στους δρόμους και τα χαμαιτυπεία της περιοχής, χρεώνοντας φτηνότερες τιμές για τις υπηρεσίες τους. Αυτές φαίνεται να είναι οι πρώτες «σκυλούδες», πόρνες δευτέρας και τρίτης κατηγορίας δηλαδή που περιφέρονταν μαζί με την παρακμιακή αντρική πελατεία τους στα κακόφημα σοκάκια του Πειραιά, όμοια με τις αγέλες των αδέσποτων σκύλων. Στην αργκό της εποχής εμφανίζονταν και ως «λαμαρίνες», μιας και η ερωτική συναλλαγή ολοκληρωνόταν στον δρόμο, πίσω από τις λαμαρίνες της γέφυρας του Aγίου Διονυσίου. Πώς περάσαμε όμως από τις σκυλούδες στα σκυλάδικα;

Γι’ αυτό υπεύθυνη φαίνεται να είναι η διαβόητη πειραϊκή Τρούμπα! Εκεί, μεταπολεμικά, άνοιξαν τα πρώτα καμπαρέ με γνωστούς καλλιτέχνες του καιρού και κόσμο της καλής κοινωνίας, γεννώντας μια νέα πιάτσα διασκέδασης στον Πειραιά. Όταν κατέφτασε όμως ο αμερικανικός 6ος Στόλος, η ζήτηση δεν μπορούσε να καλυφθεί από τα ακριβά καμπαρέ, κι έτσι σύντομα εμφανίστηκε μια μακρά σειρά δεύτερων και παρακμιακών νυχτερινών κέντρων, για να εκμεταλλευτούν το δολάριο που έρρεε άφθονο. Οι σκυλούδες μεταφέρθηκαν πια στην πιάτσα της Τρούμπας και οι κράχτες των φτηνών κέντρων διασκέδασης άρχισαν να αποκαλούν στην αργκό τα μαγαζιά σκυλάδικα, μιας και εκεί μαζεύονταν τώρα οι ιερόδουλες της γέφυρας του Aγίου Διονυσίου.

Συνυφασμένο με την παρακμή και την ηθική κατάπτωση, το σκυλάδικο γνώρισε τις δικές του ιστορικές δόξες και είναι σίγουρο ότι στα προπολεμικά χρόνια ήταν κάτι ολότελα διαφορετικό από τη σημερινή παραφθαρμένη εκδοχή του. Ενδεικτικές εδώ είναι οι σύγχρονες ετυμολογικές αναζητήσεις του όρου, που συσχετίζουν τη λέξη με την ποιότητα του μπουζουξίδικου και του ήχου του, αν και αποστερούν από το σκυλάδικο την πλούσια ιστορία του. Σύμφωνα με αυτή τη γραμμή σκέψης, ο τρόπος που τραγουδούσαν οι αοιδοί αλλά και η κακή φωνή τους έκανε να μοιάζουν τα τραγούδια με γάβγισμα, απ’ όπου και βγήκε ο όρος «σκυλάδικο».

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η εκδοχή που θέλει τους τραγουδιστές να ερμηνεύουν τα τραγούδια πολύ γρήγορα, σχεδόν ασθματικά, μέχρι να βρουν εκείνο που θα είχε αντίκτυπο στο κοινό. Όταν ο κόσμος άρχιζε να πετά λουλούδια και να σπάει πιάτα, ο τραγουδιστής έκοβε ρυθμούς και ερμήνευε το σουξέ κανονικά, για να το απολαύσει το μαγαζί.

Μετά συνεχιζόταν η ίδια διαδικασία με τα απανωτά ρεφρέν, που έκανε τη φωνή των τραγουδιστών να μοιάζει με ασθματικό λυγμό σκύλου, καθώς το λαχάνιασμα στη φωνή τούς εμπόδιζε ακόμα και να πάρουν σωστή αναπνοή. Το αναπνευστικό αυτό «πρόβλημα» γέννησε τα γαβγίσματα και τα τελευταία το «σκυλάδικο», τις «σκυλούδες» τραγουδίστριες αλλά και τους «σκυλάδες» θαμώνες των αντίστοιχων κέντρων.

Οι θεωρίες αυτές είναι ωστόσο πολύ μεταγενέστερες και αφορούν κυρίως στα μπουζούκια της δεκαετίας του 1970, όταν το σκυλάδικο μετρούσε ήδη αρκετές δεκαετίες πλούσιας ζωής. Σήμερα ξέρουμε όλοι καλά τι εννοούμε σκυλάδικα τραγούδια και τι σκυλάδικα μπουζούκια και πιθανότατα εξίσου καλά ήξεραν τι περιλάμβανε ο όρος και οι θαμώνες της προπολεμικής Ελλάδας…

«Ιστορική» χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου τη σημερινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ με την Τουρκία, επισημαίνοντας ότι είναι μια «νέα αρχή» για το «κοινό μας σπίτι την Ευρώπη».

Η Τουρκία αναμένεται να πάρει χρηματοδοτική ενίσχυση 3 δισ. ευρώ, υπό προϋποθέσεις κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους υπηκόους που τα ταξιδεύουν στην ΕΕ, ώστε να συνεργαστούν με τους Ευρωπαίους στην αναχαίτιση του προσφυγικού κύματος προς την Ευρώπη.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της “Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung”, η Αυστρία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ελλάδα, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Σουηδία και η Φινλανδία θα εισηγηθούν στην ‘Αγκυρα να πάρουν 400.000 από τους άνω των δύο εκατομμυρίων πρόσφυγες που έρχονται για το τρέχον έτος μέσω της Τουρκίας προς την Ευρώπη.

Επικαλούμενη κύκλους των διαπραγματευτών, πάντως, η FAS διευκρινίζει ότι δεν αναμένεται να γίνει σήμερα αναφορά σε συγκεκριμένους αριθμούς, εν μέρει λόγω και των επικείμενων τοπικών εκλογών στην Γαλλία, αλλά θα δοθεί εντολή στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ να επεξεργαστεί σχέδιο κατανομής ως την επόμενη Σύνοδο Κορυφής, στα μέσα Δεκεμβρίου.

Η εφημερίδα αναφέρει ακόμη ότι η συζήτηση στην ΕΕ αφορά την ενίσχυση της Τουρκίας με τρία δισεκατομμύρια ευρώ για δύο χρόνια, ενώ υπάρχει μεγάλη διαμάχη σχετικά με το πώς θα εξευρεθούν τα χρήματα. Η Γερμανία και άλλα κράτη-μέλη έχουν εισηγηθεί να διατεθούν από το αποθεματικό του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού για τα επόμενα τρία χρόνια, από όπου συνήθως χρηματοδοτούνται έκτακτα μέτρα στην αγροτική και διαρθρωτική πολιτική, από τα οποία ωφελούνται ιδιαίτερα τα κράτη-μέλη της ανατολικής Ευρώπης. «Με την παραίτηση από αυτούς τους πόρους, αυτές οι χώρες θα συνεισφέρουν το δικό τους μερίδιο αλληλεγγύης εφόσον δεν είναι πρόθυμες να δεχθούν πρόσφυγες» σημειώνει χαρακτηριστικά ο συντάκτης.

Η FAS επισημαίνει ακόμη ότι η Άγκυρα αναμένει μεταξύ άλλων και την αναζωογόνηση των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, με το άνοιγμα επιπλέον Κεφαλαίων, μεταξύ των οποίων και πέντε που μπλοκάρει από το 2009 με βέτο η Κυπριακή Δημοκρατία. Η εφημερίδα μεταφέρει μάλιστα εκτιμήσεις Ευρωπαίων διπλωματών, οι οποίοι δεν αποκλείουν ακόμη και αποτυχία της Συνόδου «λόγω της κυπριακής αντίστασης».

Σύμφωνα με το προσχέδιο της συμφωνίας, το οποίο επικαλείται το Reuters, οι δύο πλευρές φαίνεται να συμφωνούν να ξεκινήσουν την αναθέρμανση των σχέσεων τους και την εμβάθυνση της συνεργασίας τους με το άνοιγμα του κεφαλαίου 17 που αφορά στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και σχετίζεται με την οικονομική και νομισματική ένωση.

Η εισβολή των νέων τεχνολογιών στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, έφερε μαζί της και τη διάδοση της φωτογραφίας. Αυτό που άλλοτε θεωρούταν ως ένα μέσο στενά συνδεδεμένο με την καλλιτεχνική δημιουργία και τη δημοσιογραφία, σήμερα -με τα smartphones, τα κοινωνικά δίκτυα και τα προγράμματα επεξεργασίας- όλοι μπορούν να φωτογραφήσουν ό,τι επιθυμούν και να το δείξουν σε ανθρώπους στην άλλη άκρη του κόσμου. Κι όλα αυτά με μηδαμινό κόστος.

Ωστόσο, μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή διάδοση, η φωτογραφία πέρασε από χίλια κύματα εξέλιξης και ανάπτυξης των επί μέρους τεχνικών.

Παρακάτω θα δείτε 11 καρέ-ορόσημα στην εξέλιξη της φωτογραφίας και πρωτιές που σημάδεψαν τον κόσμο της στατικής εικόνας.

Η πρώτη φωτογραφία με κάμερα που έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα

Η παλιότερη φωτογραφία με κάμερα που έχει επιζήσει μέχρι σήμερα, τραβήχτηκε από τον Nicéphore Niépce, είτε το 1826, είτε το 1827. Τιτλοφορείται «Η θέα από το παράθυρο στο Le Gras» και ελήφθη στο Saint-Loup-de-Varennes της Γαλλίας. Στην εικόνα φαίνονται τμήματα κτιρίων και ο περιβάλλοντας χώρος.

Πιστεύεται πως ο Niépce έφτιαξε τη φωτογραφία χρησιμοποιώντας σε σκοτεινό θάλαμο ένα μικρό δίσκο καλυμμένο με ένα ειδικό φωτοευαίσθητο μείγμα. Με την έκθεση στο φως, το μείγμα σκλήρυνε, ενώ τα κομμάτια που δεν εκτέθηκαν παρέμειναν υδατοδιαλυτά και μπορούσαν να ξεπλυθούν με ένα μείγμα πετρελαίου και ελαίου λεβάντας. Μετά την 8ωρη έκθεση, οι ακτίνες του ήλιου «φώτισαν» τα κτήρια στις δύο πλευρές της εικόνας.

Παρά το επίτευγμά του, ο Niépce δεν κατάφερε να τραβήξει την προσοχή της Britain’s Royal Society για τη διαδικασία που ο ίδιος ονόμασε «Ηλιογραφία» κι έτσι έδωσε τη φωτογραφία στο βρετανό βοτανολόγο Francis Bauer.

Η πρώτη φωτογραφία με ανθρώπους που τραβήχτηκε ποτέ

Η παλιότερη φωτογραφία που γνωρίζουμε και σε αυτήν εμφανίζονται άνθρωποι, τραβήχτηκε κατά λάθος, όταν ο Λουί Ζακ Μαντ Νταγκέρ φωτογράφισε ένα δρόμο του Παρισιού, το 1838, με τη μέθοδο της νταγκεροτυπίας. Ο Νταγκέρ δεν περίμενε ότι ανθρώπινες φιγούραρες θα καταγράφονταν, εξαιτίας του μεγάλου χρόνου έκθεσης που έφτανε τα 10 λεπτά προκειμένου να αποτυπωθεί η εικόνα. Ωστόσο, τελικά δύο φιγούρες καταγράφηκαν στην κάτω αριστερή γωνία. Πιστεύεται πως πρόκειται για έναν λούστρο και έναν πελάτη που στέκεται όρθιος για την απαιτούμενη ώρα, ώστε τελικά να αποτυπωθούν στην εικόνα και να μείνουν στη φωτογραφική ιστορία.

Η πρώτη selfie στην ιστορία

Αν και οι selfies εισέβαλαν στις ζωές μας με την έλευση των smartphones, στην πραγματικότητα βρίσκονται μαζί μας για αρκετά χρόνια. Μάλιστα, για όσους δέχονται τον ορισμό ότι selfie είναι «μια φωτογραφία ενός ανθρώπου που ελήφθη από τον ίδιο», τότε η πρώτη τραβήχτηκε το μακρινό 1839 και πρόκειται για το αυτο-πορτραίτο του Ρόμπερτ Κορνέλιους. Την εποχή εκείνη, που η φωτογραφία βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, δεν ήταν ασυνήθιστο για τους φωτογράφους να χρησιμοποιούν τους εαυτούς τους σαν μοντέλα. Γι’ αυτό η συγκεκριμένη εικόνα, δεν θεωρείται απλά η πρώτη selfie στην ιστορία, αλλά από πολλούς θεωρείται και το πρώτο πορτραίτο. Ο Κορνέλιους, λάτρης της φωτογραφίας και ερασιτέχνης χημικός, τράβηξε τη φωτογραφία στο οικογενειακό τους κατάστημα στη Φιλαδέλφεια.

Ο πρώτος αμερικανός πρόεδρος που φωτογραφήθηκε ποτέ

Πορτραίτα των αμερικανών προέδρων συνηθίζονταν να ζωγραφίζονται σε καμβά, ακόμη και μετά την καθιέρωση της φωτογραφίας. Ωστόσο, ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που είχε την τιμή να αποτυπωθεί για πρώτη φορά σε φωτογραφία ήταν ο Τζον Κουίνσι Άνταμς. Για την ακρίβεια το πορτραίτο του 6ου προέδρου τραβήχτηκε με την τεχνική της νταγκεροτυπίας, τον Αύγουστο του 1843, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Νέα Υόρκη.

Ωστόσο, ο Άνταμς δεν φάνηκε να μένει ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, αφού το χαρακτήρισε -και μάλλον δικαιολογημένα- «φρικτό»!

Η πρώτη έγχρωμη φωτογραφία

Η πρώτη έγχρωμη φωτογραφία που ελήφθη ποτέ, μπορεί εύκολα να προβληματίσει σχετικά με το τι ακριβώς απεικονίζει. Ορισμένοι μπορεί να σκεφτούν ότι δείχνει ένα κολιέ, ενώ άλλοι πως πρόκειται για την καρικατούρα ενός λαγού. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που βλέπουμε είναι μια δεμένη καρό κορδέλα!

Η εικόνα χρονολογείται από το 1861 και την τράβηξε ο σκωτσέζος φυσικός James Clerk Maxwell, γνωστός για την ανάπτυξη της ηλεκτρομαγνητικής. Προκειμένου να πετύχει την αποτύπωση χρωμάτων, ο Maxwell φωτογράφησε την κορδέλα 3 φορές, χρησιμοποιώντας κόκκινα, μπλε και κίτρινα φίλτρα. Κατόπιν, συνδύασε τις λήψεις προκειμένου να δημιουργήσει μια σύνθεση με όλα τα χρώματα.

Η πρώτη φωτογραφία ζώων που λήφθηκε νύχτα

Ο George Shiras είχε πάθος με την άγρια φύση και τη φωτογράφιση αυτής και θεωρείται ο πρώτος που πειραματίστηκε με την λήψη εικόνων ζώων κατά τη διάρκεια της νύχτας. Χρησιμοποιώντας κάμερα με φλας, ο Shiras κατόρθωσε να φωτογραφήσει μια ελαφίνα με τα δύο μικρά της, στον ποταμό Whitefish, στο Μίσιγκαν. Όλα αυτά έγιναν το μακρινό 1906!

Η πρώτη φωτογραφία από το διάστημα

Πάνω από 40 χρόνια πριν την εκτόξευση του διαστημικού τηλεσκοπίου Χαμπλ και 11 χρόνια πριν τον Σπούτνικ, η πρώτη φωτογραφία από το διάστημα ήταν γεγονός! Τραβήχτηκε το 1946 από αμερικανικούς μηχανικούς του στρατού, με τη βοήθεια ενός πυραύλου Nazi V-2 που είχε εκτοξευτεί από το Νέο Μεξικό.

Η φωτογραφία ελήφθη χρόνια πριν την ίδρυση της NASA και οι μόνοι πύραυλοι που διέθεταν οι ΗΠΑ ήταν αυτοί που είχαν κατασχεθεί από τους Ναζί στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Την επίμαχη φωτογραφία τράβηξε μια μηχανή των 35 χιλιοστών που είχε σχεδιάσει ο μηχανικός Clyde Holliday προκειμένου να λαμβάνει εικόνες κάθε 1,5 δευτερόλεπτο.

Η πρώτη ψηφιακή φωτογραφία

Η πρώτη φωτογραφία που σαρώθηκε ποτέ, απεικόνιζε ένα νεαρό αγόρι. Το 1957, ο επιστήμονας Russell Kirsch εργαζόμενος με το μοναδικό υπολογιστή που διέθετε το αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Προτύπων και Τεχνολογίας, κατόρθωσε να σαρώσει τη φωτογραφία του γιου του στον υπολογιστή του, χρησιμοποιώντας μια συσκευή που «μετέφραζε» την εικόνα σε δυάδικο κώδικα.

Η φωτογραφία ανάλυσης μόλις 176×176 pixel οδήγησε στη σημερινή πληθώρα ψηφιακών φωτογραφιών που μας κατακλύζουν.

Η πρώτη φωτογραφία που πειράχτηκε με Photoshop

Το 1987, ο Thomas Knoll δούλευε πάνω στην ανάπτυξη ενός λογισμικού επεξεργασίας φωτογραφιών που έμελε να γίνει ένα από τα πιο διάσημα και επιτυχημένα προγράμματα που σχεδιάστηκαν ποτέ. Ο λόγος φυσικά για το Photoshop.

Ο Knoll θέλοντας να δοκιμάσει την αποτελεσματικότητα του προγράμματος σε έγχρωμες εικόνες, χρησιμοποιήσει μια φωτογραφία που του είχε στείλει ο αδελφός του, John, και σε αυτήν απεικονίζονταν η σύντροφος του να κάνει ηλιοθεραπεία τόπλες σε μια ειδυλλιακή παραλία.

Αυτό ήταν! Η «Jennifer in Paradise» (η «Jennifer στον Παράδεισο»), όπως η εικόνα αναφέρεται από τους αδελφούς, έγινε η πρώτη φωτογραφία που «πειράχτηκε» με το Photoshop.

Η πρώτη φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στο ίντερνετ

Μια φωτογραφία που «φωνάζει» από μακριά ‘90s, ήταν και η πρώτη που ανέβηκε στον παγκόσμιο Ιστό. Πρόκειται για μια μάλλον κακότεχνη δουλειά στο Photoshop και η ιστορία της είναι άκρως ενδιαφέρουσα:

Το 1992, το γυναικείο μουσικό συγκρότημα «Les Horribles Cernettes» που αποτελούνταν από εργαζόμενες στο εργαστήριο του CERN στη Γενεύη, τράβηξε τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Αργότερα την επεξεργάστηκαν με τη βοήθεια του Photoshop σε έναν έγχρωμο υπολογιστή Mac και την έσωσαν σε μορφή .gif. Τη φωτογραφία αυτή πήρε αργότερα, ο «πατέρας του ίντερνετ», Tim Berners-Lee, για να την ανεβάσει στον Ιστό, κάνοντάς την έτσι να μείνει στην αιωνιότητα.

Η πρώτη φωτογραφία στο Instagram

Ένα από τα δημοφιλέστερα κοινωνικά δίκτυα των ημερών μας είναι και το Instagram, ένα μέσο που σχεδιάστηκε για να «μεταμορφώνουμε» και να ανεβάζουμε καθημερινές φωτογραφίες. Η πρώτη εικόνα που ανέβηκε στο Instagram άνηκε στον συν-ιδρυτή του δικτύου, Kevin Systrom, και την είχε τραβήξει σε ένα κατάστημα με τάκος, στο Μεξικό. Στην πραγματικότητα, μάλιστα η φωτογραφία είχε ληφθεί 3 μήνες πριν ανέβει στο δίκτυο.

Πηγή: newsbeast.gr