
Λώρη Κέζα
Τα καθαρά έσοδα της Google ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και οι 23.000 εργαζόμενοι το χάρηκαν εμπράκτως.
Πήραν όλοι, ανεξαιρέτως, αύξηση 10%.
Ο Σεργκέι Μπριν και ο Λάρι Πέιτζ δεν είναι οι μοναδικοί καλοί εργοδότες στον κόσμο. Στα καθ΄ ημάς, σε περιόδους κερδοφορίας, κάποιες εταιρείες κάνουν δωράκια.
Μοιράζουν από μια γαλοπούλα τα Χριστούγεννα.
Υπάρχει και καλύτερο: εδώ και μια δεκαετία ο νομοθέτης προβλέπει ότι οι εισηγμένες μπορούν να χαρίζουν δωρεάν μετοχές στους εργαζομένους και να τους δίνουν προαιρετικά το δικαίωμα να τις αγοράζουν (stock options).
Πρακτικά αυτό αφορά τα διευθυντήρια· οι υπόλοιποι μένουν ευχαριστημένοι με το πουλερικό. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να κάνει μια γκράντε εμφάνιση η κυρία Λούκα Κατσέλη, αφού κόπτεται για τα εργασιακά.
Να υπαγορεύσει στους τροϊκανούς μια υποσημείωση που να εξασφαλίζει την οικονομική συμμετοχή του προσωπικού όταν οι επιχειρήσεις τσιρλίζονται στο τάλιρο. Εφόσον καλούνται να μοιραστούν τη φτώχεια, ας υπάρξει πρόνοια για να μοιραστούν τα μελλοντικά κέρδη.
Θα προσπεράσουμε το σκετσάκι που παίχτηκε στην κυβέρνηση, για να δείξουν ότι εκτός από μυαλό διαθέτουν και καρδιά, με την κυρία Κατσέλη να είναι η πιο καρδιακιά από όλους. Αποδέχθηκαν στην επιμνημόνιο σύσκεψη ότι αν ένας εργοδότης δηλώνει «δεν βγαίνω» (το οποίο εμπίπτει στη «λογιστική του φλου») να δύναται να συμπιέζει τους μισθούς στα 520 ευρώ. Δεν είναι όμως μόνο το χρήμα. Η κατάργηση των συμβάσεων επιτρέπει την αλλαγή των όρων εργασίας και εγκρίνει το ανακάτεμα στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις των δύο μερών. Παραδείγματα: μια βάρδια θα «σπάζει» σε δύο κομμάτια ή θα δουλεύει κάποιος νύχτα, με την υποχρέωση να ξαναπάει το ξημέρωμα. Χωρίς συμβάσεις μπορεί το αφεντικό να ζητήσει από πτυχιούχο να καθαρίσει τις τουαλέτες ή ό,τι άλλο του καπνίσει.
Υποθέτουμε ότι όλα αυτά οδηγούν στην πολυθρύλητη ανάπτυξη, αν και δεν έχει αποσαφηνιστεί χρονοδιάγραμμα. Για πόσο καιρό ένας επιχειρηματίας θα κρατά με εξευτελιστικές αποδοχές τους υπαλλήλους; Σε περίπτωση που πάει καλά η εταιρική λιτότητα, πώς θα ανταμείψει εκείνους που τον στήριξαν δουλεύοντας 1+1 χρόνια με γλίσχρες αποδοχές;
Η ιδέα για μοιρασιά στα κέρδη δεν κατέβηκε από τον ουρανό. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή με γνωμοδότηση προ μηνός συστήνει την οικονομική συμμετοχή των εργαζομένων (κάτι που συζητήθηκε ξανά το 1998). Μια τέτοια επιλογή δεν επηρεάζει τη μισθοδοσία και προωθείται για να αναπτυχθεί η τοπική αγοραστική δύναμη και κατ΄ επέκταση να υπάρξει ανάπτυξη (το αντίθετο από αυτό που εφαρμόζεται στην Ελλάδα). Απλά πράγματα: ο υπάλληλος γίνεται ολίγον αφεντικό και τα δίνει όλα για να προκόψει η εταιρεία. Η μοιρασιά των κερδών, κατά τους ευρωειδήμονες, δίνει ένα κίνητρο, ενισχύει το αίσθημα ευθύνης. Κανείς από την κυβέρνηση δεν αναφέρεται σε αυτές τις παραμέτρους που συζητιούνται έντονα στην Ευρώπη. Η φιλεργατική κυρία Κατσέλη αρκέστηκε μετά τις κορόνες της να αποτραβηχτεί χωρίς ουσιαστικά να συμβάλει στον διάλογο.
Ολα αυτά μοιάζουν ανεπίκαιρα σε μια χώρα που μαδάει τη μαργαρίτα της πτώχευσης. Μήπως όμως δεν είναι; Εκτός τού ότι η συμμετοχή στα κέρδη ακούγεται δίκαιη, μια μερίδα ειδικών την προωθεί ως μοχλό ανάπτυξης. Στον αντίποδα οι μνημονιακοί κηδεμόνες πρόκριναν την ισχύ των εταιρικών συμβάσεων με τη βεβαιότητα ότι οι μισθοί θα ελαχιστοποιηθούν αμαχητί- έστω με ακκισμούς, όπως έγινε σε πολιτικό επίπεδο.
Ακραίες επιλογές οδηγούν κανονικά σε ακραίες αντιδράσεις. Αν οι εγχώριοι συνδικαλιστές δεν ήταν εντελώς κολλημένοι στο παρελθόν θα περιμέναμε να αντιπροτείνουν μελλοντικά μέτρα σαν και αυτά που βρίσκονται στην αιχμή: συμμετοχή στα οικονομικά, συμμετοχή στη διοίκηση.
Συνοψίζοντας: Η μόνη απάντηση στον μινιμαλισμό της τρόικας είναι ο μαξιμαλισμός των σωματείων εργαζομένων. Για να επανέλθουμε όμως στην πραγματικότητα, ας θυμηθούμε τη στάση των συνδικαλιστών.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr