Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη μετά τον ένα μήνα στα Γιάννενα.
Οι εντυπώσεις μου… οι καλύτερες. Η οργάνωση στο ΠΑΚΕ είναι πολύ καλή, οι σχέσεις ανάμεσα στους συναδέλφους άριστες, το περιβάλλον επίσης πολύ καλό, όπως το ίδιο καλές και οι σχέσεις με τους καθηγητές μας. Τι να πω; Όλα ήταν πολύ ωραία.
Τις τελευταίες δύο μέρες, αφού είχαμε τελειώσει τα μαθήματα , πέρασα από το Συρράκο και τους Καλαρρύτες, ακολουθώντας την πρόταση της “λιβελούλας”.
Τα δύο αυτά πετρόχτιστα χωριά βίσκονται στα Τζουμέρκα. Είναι χτισμένα σε δύο αντικρυνές πλαγιές που χωρίζονται όμως από χαράδρα. Για να πας από το ένα χωριό στο άλλο ή θα πας από το μονοπάτι και θα περάσεις γέφυρα ή με το αμάξι, θα γυρίσεις αρκετά χιλιόμετρα πίσω για να φτάσεις απέναντι.
Το τοπίο είναι εντυπωσιακό, εξάλλου είμαστε στην Πίνδο! Βουνά ατέλειωτα μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, οξιές, βελανιδιές, κωνοφόρα και πουρνάρια, χαράδρες και ο Άραχθος φιδίσιος, χωρίς όμως πολύ νερό.
Ο δρόμος κι αυτός όλο στροφές, προσπαθώντας να συμμορφωθεί με το χώρο: ανηφόρες για να ανέβει στο βουνό, μετά κατηφόρες κι άντε πάλι τα ίδια.
Κι εκεί που αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε για το πού πάμε νά ‘σου στη στροφή ξεπρόβαλαν τα δυο χωριά!


Το Συρράκο πιο περιποιημένο από τους Καλαρρύτες, μάλλον πήγαν νωρίτερα εκεί τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, μόνο με 11 μόνιμους κατοίκους (10 ιδιοκτήτες ξενώνων και 1 τσοπάνης) είναι φτιαγμένο για να υποδέχεται επισκέπτες . Οι δρόμοι πέτρινοι, το ίδιο και οι στέγες, καλοφτιαγμένοι ξενώνες, το σπίτι-μουσείο του Κ. Κρυστάλλη, καφενεία και ταβέρνες. Πολλές βρύσες με τρεχούμενο κρύο νερό, λουλούδια και στην εκκλησία μια πινακίδα :

Στο δρόμο με το αμάξι για τους Καλαρρύτες, σηκώνοντας τυχαία τα μάτια ψηλά, είδα τη μονή της Κηπίνας.

Τι εντυπωσιακό ταίριασμα με το βράχο! Τέτοια αρμονία “φύσης-ανθρώπινης κατασκευής”!
Χτισμένη στο άνοιγμα μια σπηλιάς πάνω στον κάθετο βράχο τον 13ο αιώνα μ.Χ.,η μονή είναι αφιερωμένη στην Παναγία και γιορτάζει την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής.

Οι Καλαρρύτες έδειχναν παρατημένοι παρόλο που έχουν μόνιμους κατοίκους. Πολλές αυλές χορταριασμένες, γκρεμισμένα σπίτια και ένα Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών μας “κούφανε”.

Μέσα στην Πίνδο υπάρχει ένας κόσμος παράλληλος που ζει στους δικούς του ρυθμούς. Η φύση είναι έτσι όπως τη γνωρίζαμε από παλιά, ανέγγιχτη από την καταστροφή που πλησιάζει . Έτσι μου φάνηκε εμένα κι έφυγα χαρούμενη με την αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά.