“Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία…” το τραγούδι έγινε η αφορμή αλλά και ο συνδετικός κρίκος για τις δραστηριότητες της επετείου του Πολυτεχνείου. Εννοείται πως είδαμε εκπαιδευτικά βίντεο για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και φωτογραφίες εποχής. Έτσι διαμορφώσαμε και την γωνιά του Πολυτεχνείου.

   

Διαβάσαμε το βιβλίο “η κυρά Δημοκρατία”.

Μάθαμε το σύνθημα των φοιτητών και το μετατρέψαμε σε κατασκευή με ευχή: να έχουν όλα τα παιδιά ψωμί παιδεία ελευθερία.

Αλλά το επεξεργαστήκαμε και με βιωματικό τρόπο:

γευτήκαμε φρέσκο, ζεστό ψωμί από τον φούρνο της γειτονιάς:

Φέραμε τις τσάντες μας και τα βιβλία μας… παιδεία.

Κινηθήκαμε στο χώρο με ελευθερία σαν τα πουλιά…

Στη συνέχεια ακούσαμε και μάθαμε το τραγούδι των φοιτητών: “τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο” και φτιάξαμε κάρτα για το Πολυτεχνείο.

Οι περισσότερες δράσεις μας έγιναν στον δρόμο του Πολυτεχνείου, γιατί είπαμε ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία και εμείς την μάθαμε αρκετά καλά, τόσο καλά που την κάναμε και επιδαπέδιο παιχνίδι. Σχηματίσαμε τον δρόμο με μαύρο ύφασμα και βάλαμε και τις άσπρες διαχωριστικές γραμμές. Σε κάθε γραμμή υπήρχε μια ερώτηση σχετικά με το Πολυτεχνείο, κάποιες ερωτήσεις με προτεινόμενες απαντήσεις και κάποιες όχι. Οι ερωτήσεις:

Τι είναι το Πολυτεχνείο; Μεγάλο σχολείο ή μουσείο;

Ποιοι κλείστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, οι φοιτητές ή οι υπολογιστές;

Τι ήθελαν οι φοιτητές, δημοκρατία ή δικτατορία;

Ποιο σύνθημα φώναζαν δυνατά;

Ποιο τραγούδι τραγουδούσαν;

Τι εμφανίστηκε στο Πολυτεχνείο για να τρομάξει τους φοιτητές, ένα τανκ ή ένα υποβρύχιο;

Πότε γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο, στις 28 Οκτωβρίου ή στις 17 Νοεμβρίου;

Το παιδί πατάει πάνω στις άσπρες γραμμές, διαβάζουμε την ερώτηση και προχωράει, όταν φτάσει στο τέλος του δρόμου μπροστά από το Πολυτεχνείο, σηκώνει τα χέρια ψηλά και λέει: Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο.

 

Και ένα βιντεάκι από τα παιδιά μας, γιατί κι εμείς βγήκαμε στους δρόμους και φωνάξαμε δυνατά: ψωμί, παιδεία, ελευθερία να έχουν όλα τα παιδιά!