Οι τρεις αδελφές μου κάθονται
σε βράχους μαύρου οψιανού
Πρώτη φορά, σ’ αυτό το φως, μπορώ να δω ποιες είναι.

Η πρώτη μου αδελφή ράβει στολή για την παρέλαση.
Θα πάει ντυμένη Διάφανη κυρία
με όλα τα νεύρα ορατά κάτω από το δέρμα.

Η δεύτερη αδελφή μου μαντάρει,
τη ραφή στην καρδιά της που δεν γιατρεύτηκε ποτέ,
Κι ελπίζει να μαλακώσει, επιτέλους, κείνο το σφίξιμο στο στήθος.

Η τρίτη αδελφή μου ατενίζει
το άπλωμα στα δυτικά μιας φλούδας σκουροκόκκινης πέρα μακριά στη θάλασσα.
Οι κάλτσες της έχουν σκιστεί αλλά είναι όμορφη.

Adrienne Rich