Ο φωτεινός ανεμοστρόβιλος
κραυγή του Ορφέα, εαρινή θα ήταν!

Το ακραίο άγγιγμα
και της ψυχής της
η επανεμφάνιση
με μουσικές αλλόκοτες!

Στο γύρισμα
της απαγορευμένης Ανοιξης
ωρίμαζαν
οι καρποί της!

Σιωπηλή,
σε ανερμάτιστους διαλόγους,
μέσα από γράμματα τελεσίδικα
και επιστολές
που δε
στάλθηκαν ποτέ!

Οι εαρινές συγχορδίες της,
σώματα ακρωτηριασμένα που χόρευαν,
μέσα από το χαμένο «Μήλον της Εριδος»,
που κρατούσε το αριστερό χέρι της Αφροδίτης!

Και ύστερα, πάλι και πάλι,
εκείνοι οι κρυσταλλικοί σπασμοί
του Αιδοίου της,

που εγκυμονούσαν
τη συμφιλίωση της Ευρυδίκης.
στο σκάμμα του πάνω κόσμου που άστραφτε,
πάνω στο σμαλεμένο σώμα της ψυχής της!

Νώε Παρλαβάντζας