Εψές αργά, λύγισα, σου ψιθύρισα ένα λόγο, μονότονο,
από το στέρνο, που φυλαγμένο είχα καλά,
έβγαλα ετούτο το μονόπετρο,
το δάχτυλό σου έντυσα, με ένα χαμόγελό σου, πέταξα,
χιλιάδες περιστέρια σμίξανε
και με χρυσή κορδέλα με τυλίξανε.

Το κορμί σου έσπασε,
με αγκάλιασε και ξέσπασε..
Εψές αργά, μου μίλησες ερωτικά
αλήθεια, με αναστάτωσες.

Μου είπες για την ωραία Σεβιδάχ,
που σαράντα την ‘ θέλανε,
μα εκείνη πήρε την καρδιά της, ένα βράδυ
και ταξίδεψε, στο ποταμό τον Γάγγη..
Μου είπες για τον ήρωα Καντίμ,
που είχε την τιμή,
να έχει στο στήθος χαραγμένο ένα όνομα
και ένα τριαντάφυλλο.
Μόνο σαν του ξεριζώσαν την καρδιά,
μάθαν για την αγάπη του
και όλα ‘γίναν, ένα βράδυ σαν και αυτό,

με την ολόγιομη Σελήνη, μάρτυρα..
Μου άλειψες το παραμύθι σου στα χείλια,

τόλμησα να πιστέψω την αλήθεια.
όλα αυτά, μου είπες,
εψές το βράδυ

και σε ερωτεύτηκα.. παρόλο που ήξερα,
την άλλη μέρα μάγισσα,
απλά δεν θα, υπάρχεις..

Εψές αργά…

Κώστας Καρακάσης