τόσο πολύ παρατήρησε τον εαυτό του
που σιγά σιγά καταργήθηκε το πρώτο πρόσωπο.

Μακριά απ’ ό,τι υπήρξε
μακρύτερα απ’ ό,τι θα υπάρξει
την εξορία του τρίτου προσώπου τάχθηκε να κουβαλά μαζί του.
Ψάχνοντας κάπου μες στη σοφία
ν’ ακουμπήσει το παράλογο -ή μήπως το παράφρονο;-
προσδοκά με μανία το ανύπαρκτο.
Χωρίς ντροπή και φόβο δεν του μένει τίποτα να κάνει
Ούτε καλά καλά και να πεθάνει.
Τον βρίσκει συνεχώς με απλωμένο
το δεξί του χέρι κι ας ξέρει
ότι δεν θα περάσει ψυχή από μπροστά του.
Πόσο μάλλον από μέσα του
Απλώς η επαιτεία τον φέρνει πιο κοντά στην εκμηδένιση
μπορεί και στην αλήθεια.

 Ιορδάνης Παπαδόπουλος