Εκβιάζοντας την έμπνευση

κόπηκα απ’ το χαρτί

τρυπήθηκα από το μολύβι

κάηκα από το φως της λάμπας

πνίγηκα στον ιδρώτα

Κι αποφάσισα ν’ αφήσω το ποίημα ημιτελές…

Οι στίχοι του σαν νυχτερίδες πετούν πάνω από το κεφάλι μου

οι λέξεις του κρεμιούνται απ’ το ταβάνι

σαν αράχνες

οι ήχοι της πόλης που πάει για ύπνο

ανακατεύονται με την πρωινή υγρασία

στάζουν απ’ τις τρύπιες στέγες

μουσκεύουν τα λευκά σεντόνια μας

δροσίζουν τα καυτά μέτωπά μας

και μας οδηγούν στις γειτονιές του Μορφέα…

Από τα ατέλειωτα ποιήματα που γράφτηκαν

την προηγούμενη νύχτα

πόσοι στίχοι έγιναν

έρωτας

μίσος

χαρά

αδιαφορία

πόνος

θλίψη

πόσες λέξεις

στάθηκαν μετέωρες να περιμένουν

το ξημέρωμα

και πόσες σχίζοντας το σκοτάδι

το ανάγκασαν να υποχωρήσει ανήμπορο

να σκεπάσει τις

κραυγές

των ποιητών;

Μ.Κ.