Πάντοτε έλεγες θα φύγεις,

για κάπου αλλού όπου οι άνθρωποι θα διαφέρουν,

από αυτούς εδώ, που κυνηγούν το άπιαστο χωρίς εκπτώσεις,

και αρκούνται στο λίγο ενός χαμόγελου, ενός βλέμματος

ή σε μιαν αγάπη?

Δύσκολο το βλέπω,

και πιο δύσκολο ακόμα το φαντάζομαι να γίνεται,

τίποτα βέβαια δεν είναι αδύνατο,

αν πράγματι θεωρείς πως το χρειάζεσαι

για να μείνεις στην επιφάνεια?

Να είσαι λοιπόν πειθήνιος,

στα πλάνα και τις γνώμες  των ειδικών

που οριοθετούν για σένα μερίδια ευθύνης

και επισημάνσεις κλίμακας προοπτικής ανέλιξης,

να επιτρέπεις έτσι να σου ασκούν τον έλεγχο,

εν είδει αλάθητου?

Να μάθεις να βάζεις μέτρο στα αισθήματα,

φραγμούς στις λέξεις,

σαν αποκόμματα να αφήσεις ορισμένα  μόνο στοιχεία

και με αυτά να λειτουργείς,

και να συσσωρεύεις μέσα σου πλήθος αντιδράσεις,

μικρές επαναστάσεις,

μικρά ματαιωμένα μέλλοντα σα μικρές παλιές φωτογραφίες

και κάποτε να ανατρέχεις σ? αυτές,

να ξεσπάς σχεδιάζοντας εκδίκηση,

να επιστρέφεις τα πικρά λόγια,

τις προσβολές, ετεροχρονισμένα,

προς μια  χημική εκτύπωση ή ένα καθρέφτη

και κάθε μέρα να πεθαίνεις λίγο ?λίγο,

να σβήνεις, να ακρωτηριάζεις μέρη του εαυτού σου

και να συνδιαλέγεσαι ξανά και ξανά τους ίδιους  προδότες

                                                                χαμογελώντας,

να συμβιβάζεσαι στο κάτι τίς τους   

αντί τουλάχιστον

να απαιτείς το όλο ή το καθόλου?

Μικρές φωτογραφίες που ξεθωριάζουν ολοένα,

μέχρι να μετατραπούν σε υποκίτρινα κομμάτια χαρτιού

που θρυμματίζονται ελεεινά ανάμεσα στα δάχτυλα

γίνονται άμμος, σκόνη στον άνεμο

και σ? αφήνουν χωρίς  στηρίγματα,

υπενθυμίσεις του προηγούμενου εαυτού,

απειλή ολοκληρωτικού αφανισμού

του κρυμμένου πυρήνα,

βαθιά στο συρτάρι?

 

Δ.Τ.