Έχω κάτι να πω στη θάλασσα.

Πάρτε με κοντά της το πρωί πούναι μονάχη.

Γιατί τόσα Μνημεία στον Άγνωστο Στρατιώτη

κι ούτ? ένα στον Άγνωστο Άνθρωπο;

Εμείς που θα βάνουμε τα στεφάνια μας; 

 

Ποιος θα μας ξαναδώσει εκείνο το Σαββατόβραδο

πούχε μπροστά του την Κυριακή;

 

Παράγινε το σπίτι σπίτι απόψε

παράγινε δωμάτιο το δωμάτιο.

  

Τρεις φορές το ίδιο χελιδόνι

πέρασε πάνω απ? τον ίδιο στίχο.

 

Ήταν μια απρόσεχτη άνοιξη

που άφηνε όπου τύχαινε τα πράγματά της.

 

Κ. Μόντης