Σ’ ένα συρτάρι ξεχασμένο θα το βρουν
κάποιο κομμάτι από μπλοκ ιχνογραφίας
με τα παιδικά, αδέξια γράμματά μου
και την παρθενική μου μελωδία
που σκάρωσα βρέφος ακόμα στο πλαστικό πιανάκι μου.
Είκοσι χρόνια περίμενα ν’ αναγνωριστεί το μουσικό μου τάλαντο.
διψώντας για πάνθεα και υστεροφημία.
Σήμερα έχω γενέθλια. θα κάνω δώρο στον εαυτό μου μια βόλτα στη θάλασσα.
Θα μπω στο αυτοκίνητο και θα ξεχάσω τη ζώνη ασφαλείας.
Θέλω να μοιάζει με ατύχημα.
Και το εύρημά τους
-το πρώτο γύμνασμα των δαχτύλων μου στα πλήκτρα-
θα τ’ αποδώσει εξαιρετικά
κάποιος πιανίστας βιρτουόζος
τη μόνη μέρα που δε θα μ’ αφορά τίποτα πια.

Τάνια Σκραπαλιώρη