η ζωή μου έχει την έκταση μιας τάξης
δύο επί δύο και ακόμη δύο,
η προέκταση της φαντασίας μου.
το πρόσωπό σου που επιμηκύνεται,
ή απλώς ο χάρακας που φτάνει
ώς το μαυροπίνακα.
όρθια με την κιμωλία χαράζω ένα αλφαβητάρι
μιαν άκαμπτη σπονδυλική στήλη ποζάροντας.
«πλάτες κολυμβητή», λες,
μα η πίστη μου είναι γαντζωμένη στο ικρίωμα
της καρδιάς σου ? δύο επί δύο,
χωράνε κι άλλες δυο.
μα, στην ουσία,
σου γυρνώ την πλάτη χωροταξικά.
Ευτυχία Παναγιώτου