Ενας κύκλος 21 χρόνων κλείνει σήμερα για μένα. Δεδομένου ότι διατελώ Προϊσταμένη του Νηπιαγωγείου που αγάπησα τόσο πολύ από το 2007, δράττομαι της ευκαιρίας να το αποχαιρετίσω με έναν μικρό απολογισμό.
31/8/2001 διορίστηκα στην Ερμούπολη της Σύρου ενώ από το 2002 ήρθα με μετάθεση στο 1ο Νηπιαγωγείο Γαργαλιάνων, του οποίου είχα την χαρά και την τιμή να ηγούμαι από το 2007. Παρέλαβα τα ηνία από την προηγούμενη Προισταμένη κ. Κολετζικούδη, η οποία άφηνε πίσω της μια άλλη εποχή στην εκπαίδευση.
Την φετινή χρονιά 2022-23 θα αποσπαστώ στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Καλαμάτας. Συγκεκριμένα θα είμαι Υπεύθυνη του Παιδικού Παραρτήματος Τριφυλίας που δημιουργείται στα Φιλιατρά και σε μικρό χρονικό διάστημα θα είναι έτοιμο για επισκέψεις σχολείων και αναγνωστών εν γένει. Ενας πολύ όμορφος χώρος γεννιέται και είναι εξαιρετικά τιμητικό για την ευρύτερη περιοχή η ύπαρξή του. Οσο για μένα είναι μία πρόκληση για νέες περιπέτειες και ανακαλύψεις. Αλλωστε αυτό το άρωμα της αναζήτησης και του παιχνιδιού της ανακάλυψης του καινούριου χαρακτηρίζει και τη δουλειά μου όλα αυτά τα χρόνια.
Ο χώρος της Βιβλιοθήκης πάντα φάνταζε στα μάτια μου σαν ένας ονειρικός τόπος που με καλεί κοντά του και φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμαστώ και εκεί. Το γεγονός ότι θα είμαι αυτή που θα δώσω πνοή σ΄αυτόν τον χώρο με ενθουσιάζει και με γεμίζει ελπίδα και ανυπομονησία να ξεκινήσω όσο και αγωνία για το αποτέλεσμα.
Μέσα σε μία – στην ίδια τάξη – μεγάλωσα κι εγώ μαζί με τους μαθητές μου, γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου και μέσα από τα παιδιά, αλλά και μέσα από τους ενήλικους άλλους. Διαπίστωσα ότι οι μεγάλοι αντί να λύνουν προβλήματα τα δημιουργούν. Ολα ξεκινούν από τις δικές τους ανασφάλειες, κόμπλεξ και συνειδητοποίηση της άγνοιάς τους μάλλον, η οποία, δυστυχώς δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια από τα ίδια άτομα (τότε θα αξιολογούσαν αλλιώς τις καταστάσεις) αλλά κρύβεται πίσω από τοξικές συμπεριφορές. Διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι που είναι “μικροί” δε μεγαλώνουν ποτέ όσο κι αν προχωρήσουν στην εκπαίδευσή τους. Ολα ξεκινούν από την αλήθεια που έχει καθένας μέσα του και κατά πόσο και ΑΝ την βλέπει με καθαρή ματιά. Πόσο έχει το θάρρος να αναγνωρίσει το λάθος του, να πει ευχαριστώ, να ρωτήσει για κάτι που δεν ξέρει τον διπλανό του ή τον μακρινό του! Αλλά αυτό προυποθέτει γνώση της άγνοιας και αναγνώριση της υπεροχής του άλλου. Δυστυχώς, στα χρόνια που πέρασαν διαπίστωσα ότι πολύς κόσμος κοιτάζει από την … κλειδαρότρυπα και διαμορφώνει άποψη ή αντιγράφει. Η κλειδαρότρυπα όμως, δεν ξέρουν ότι απλώς δείχνει ένα σημείο όχι όλο το πλαίσιο ούτε δίνει σφαρική γνώση.
Ολα αυτά τα χρόνια έδωσα πολλή ψυχή στο σχολείο, ζεστασιά, ενδιαφέρον, πολλή – απεριόριστη – αγάπη και οραματίστηκα ένα “σχολείο της χαράς”. Και χρόνο πρόσφερα στο σχολείο. Απειρο προσωπικό μου και οικογενειακό μου χρόνο χάρισα σ’ αυτό: απογευματινό, κυριακάτικο, σαββατιάτικο, σε αργίες, όχι μόνο για επίβλεψη σε εργασίες που γίνονταν στο σχολείο και ήμουν υποχρεωμένη ως Προισταμένη να παρευρίσκομαι, ούτε μόνο για να πετάξω μπάζα από γκρεμίσματα τοίχων, ή για να φυτέψω δέντρα ή για να καθαρίσω ή για να βάψω η ίδια τους τοίχους ή τα έπιπλα της τάξης μου δίνοντάς τους το προσωπικό μου στίγμα και την αισθητική μου. Οχι μόνο γι αυτό, αλλά και χρόνο για απογευματινά εργαστήρια που οργάνωνα για τους μαθητές μου και για πιζάμα πάρτι (μία φορά μόνο – δυστυχώς – και με διανυκτέρευση). Πόσο θυμάμαι ακόμα αυτή τη διανυκτέρευση! Και οι μαθητές μου το ίδιο (στην Δ’ Δημοτικού είναι τώρα!) Αλλά ακόμα και χρόνο για παράταση της παραμονής μου μετά το ολοήμερο για να δώσω περισσότερο χρόνο και στα παιδιά που ήθελαν να παίξουν με τα αγαπημένα τους παιχνίδια στο σχολείο.
Το 2008 με πρωτοβουλία μου και την στήριξη των συναδέλφων και των γονέων εκείνης της χρονιάς – όχι χωρίς αντιδράσεις βέβαια – δημιουργήθηκε ο Σύλλογος Γονέων του Νηπιαγωγείου και από τότε μέχρι και σήμερα οι συνεργατικές δράσεις και δραστηριότητές μας είναι υποδειγματικές : Δεντροφυτεύσεις, καθαρισμοί ακτών, πορεία για το περιβάλλον, εικαστική βελτίωση της παιδικής χαράς, συνεργασίες με το Δημοτικό, καμπάνια κατά της πλαστικής σακούλας, κ.α. συνεργασία με μπαμπάδες για χριστουγεννιάτικη γιορτή, χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά παζάρια, πρόσφατα πορεία ειρήνης τόσα άλλα …
Οραματίστηκα δηλαδή, ένα σχολείο-κοινότητα μέσα μέσα στην οποία όλοι συμμετέχουν σε αποφάσεις και δραστηριότητες. Λίγο ρομαντικό, αλλά αυτό επεδίωκα όλα αυτά τα χρόνια γιατί ένιωθα ότι αυτό είναι το λογικό. Οτι έτσι πρέπει να είναι τα σχολεία, ανεξάρτητα από την βαθμίδα που ανήκουν. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι αυτό που οραματιζόμουν ήταν ουσιαστικά ένα Αειφόρο Σχολείο. Οταν το συνάντησα μπροστά μου όμως, το αναγνώρισα αμέσως και το ακολούθησα με πάθος. Ως υπεύθυνη εκπαιδευτικός και Προισταμένη πλέον, συμμετείχα στα προγράμματα αυτά και το σχολείο άρχιζε να αλλάζει όψη και χωρίς καλά καλά να το καταλάβω είχε ήδη ξεκινήσει την πορεία του μετασχηματισμού προς την αειφορία και μάλιστα με επιτυχία και βραβεύσεις. Η συνεργασία είναι κλειδί στο αειφόρο σχολείο και απ’ αυτή υπήρχε μπόλικη. Δεν αναφέρομαι μόνο στις συναδέλφους αλλά και στους γονείς που έδιναν τα μέγιστα κάθε χρόνο για να στηρίξουν τις δράσεις μας.
Πλέον, λόγω εμπειρίας πια, ανήκω και στην ομάδα mentoring του Αειφόρου Σχολείου!
Από το 2013 το σχολείο εγινε αειφόρο και οικολογικό και συνεχίζει …
Βασικός παράγοντας για την ανάπτυξη των δράσεών μας ήταν η ανακαίνιση του προαυλίου από το Ιδρυμα Καπετάν Βασίλη και Κάρμεν Κωνσταντακόπουλου, το οποίο είχε ανταποκριθεί θετικά στην επιστολή μου και είμαι ευγνώμων γι αυτό (πιστεύω και οι συνάδελφοι και οι γονείς). Ετσι, εξασφαλίσαμε χώμα και χώρο για να παίζουν τα παιδιά στους νερόλακους και τις λάσπες , για να φυτεύουν λουλούδια και μεσογειακά φυτά. Δημιουργήσαμε λαχανόκηπους, βοτανόκηπους, ανθόκηπους με την παρουσία των γονέων.
Το προαύλιο οργανώθηκε σε γωνιές επειδή αφενός είναι μικρό και μ’ αυτό τον τρόπο “μεγαλώνει” και αφετέρου επειδή πιστεύω ότι πρέπει να σεβόμαστε τις προσωπικές ανάγκες όλων των μαθητών και να τους εξασφαλίζουμε χώρο και για ήρεμο παιχνίδι. Δημιούργησα ένα … αμφιθέατρο 🙂 κάτω από το αμπέλι! Στην πραγματικότητα, ζήτησα από υπάλληλο του δήμου να μεταφέρει την αυλόπορτα πιο έξω για να εκμεταλλετούμε και την κλίση και να μεγαλώσει το ήδη μικρό προαύλιο. Ναι! Η κλίση του εδάφους εκεί δημιουργεί ένα τέλειο αμφιθέατρο για να διαβάζεις παραμύθια ή για να αφηγείσαι ιστορίες. Εκεί δημιουργήσαμε και την υπαίθρια βιβλιοθήκη μας πριν δύο χρόνια.
Το προαύλιο πρασίνισε. Φτιάχτηκαν οι βρύσες, φύτεψα τα αγαπημένα μου φυτά τις βουκαμβίλιες και μια ελιά και αυτά πιστεύω ήταν το σπουδαιότερο δώρο που έκανα στο νηπιαγωγείο “μου” μαζί με τα δέντρα που φυτέψαμε με δαπάνες του Συλλόγου γονέων.
Ξέρω καλά – είναι η φιλοσοφία μου στη ζωή, άλλωστε- ότι αν θέλω ίσκιο θα πρέπει να έχω νοιαστεί νωρίτερα να έχω φυτέψει το δέντρο. Αν θέλω λάδι για το φαγητό μου, το ίδιο. Αν θελω κορμό για να σκαρφαλώσουν τα παιδιά ή για να κρεμάσω κούνια, το ίδιο.
Κάτω από την ελίτσα (“ελίτσα, ελίτσα σαν την κυρία Λίτσα”, έλεγαν τα παιδιά χορεύοντας γύρω της τότε) στήσαμε υπαίθρια γωνιά ανάγνωσής μας, φάγαμε το κολατσιό μας, ραβδίσαμε το Νοέμβριο και πήγαμε τα σακιά στο ελαιουργείο, συνεργαστήκαμε, παίξαμε. Εμφιαλώσαμε το ελαιόλαδο και κολλήσαμε στα μπουκάλια χειροποίητες ετικέτες. Το μοιράσαμε, το δωρίσαμε, το γευτήκαμε. Στα δέντρα που μεγάλωσαν άρχισαν να σκαρφαλώνουν τα παιδιά. Σε έναν μεγάλο χώρο που παλιότερα είχε τσιμέντο και άμμο, πλέον βρήκαν σπίτι τρία δέντρα, δάφνες, μια υπαίθρια κουζίνα από παλέτες που έφτιαξε ένας μπαμπάς το παιχνίδι που επισκευάστηκε και στερεώθηκε. Βρήκαν σπίτι οι … νερόλακοι, τα σκουλικάκια, τα νεκρά φύλλα … Τα παιδιά έπαιζαν εκεί, κάτω από τον ίσκιο των δέντρων φορώντας τις γαλότσες τους για να μη λερωθούν, μαθαίνοντας παράλληλα βασικούς κανόνες και αποκτώντας δεξιότητες ζωής. Εφτιαχναν λασπόπιτες συνήθως, ή λουλουδόσουπες αλλά καμιά φορά έκαναν και λασπόλουτρα που πολύ τα ζήλευα! Ολα αυτά με την βοήθεια των γονέων
Δημιουργήθηκαν έθιμα του σχολείου όπως τα κάλαντα στην πόλη, τα ανοιξιάτικα κάλαντα (χελιδονίσματα) με αντίστοιχη κατασκευή χελιδονιού, το ψήσιμο στο τέλος της σχολικής χρονιάς ή την τσικνοπέμπτη, ο στολισμός καραβιού στο προαύλιο τα χριστούγεννα, η απονομή των τίτλων με καπέλα κολλεγίου! Και άλλα σχολεία ακολούθησαν το παράδειγμά μας για τα κάλαντα όπως κι εγώ ακολούθησα παραδείγματα άλλων σχολείων σε άλλα μέρη της Ελλάδας ή του εξωτερικού.
Ολα αυτά μας οδήγησαν όχι μόνο στο Αειφόρο Βραβείο, Αειφόρο Σχολείο αλλά και στα Eco Schools. Για τις δράσεις μας το σχολείο μας πιστοποιήθηκε με πράσινες σημαίες, τιμητικές πλακέτες, βραβεία από διάφορους θεσμούς όπως: education leaders award, bravo schools, etwinning, ΕΛΛΑΚ, helmepa, adelphi University New York κ.α.. Ολα αυτά φαίνοντα στην σελίδα “οι βραβεύσεις μας”
Μέσα από τις προσωπικές μου αναζητήσεις γνώρισα, εμπνεύστηκα και υιοθέτησα εναλλακτικές προσεγγίσεις όπως αυτή της Ρέτζιο Εμίλια, του δασικού νηπιαγωγείου ενώ από τότε που γνώρισα τον Φρενέ – τα τελευταία χρόνια – εφάρμοζα και τεχνικές της παιδαγωγικής του. Συνειδητοποίησα ότι “ήμουν Φρενέ” και η ίδια . Αυτό είναι το μαγικό. Ξεκινάς πρώτα από την τάξη, ακολουθώντας τις ανάγκες των μαθητών σου και έπειτα ψάχνεις την θεωρία να το στηρίξεις. Ο Φρενέ ήταν εκπαιδευτικός της τάξης και της πράξης και εκεί είδα τον εαυτό μου μια που ταυτίζομαι απόλυτα.
Εγινα μάλιστα μέλος του “Σκασιαρχείου” (παιδαγωγική ομάδα που προωθεί Φρενέ) και παρουσίασα δουλειά μου σε ημερίδες του. Εγινα επίσης, ιδρυτικό μέλος του RING (ρετζιο κοινότητα στην ελλάδα) καθώς επίσης διατέλεσα και διατελώ ακόμα και μέλος του ΔΣΤα παιδιά είχαν τις γαλότσες τους στο σχολείο, τα αδιάβροχά τους και έπαιζαν στην αυλή με τις λάσπες. Συνειδητοποιούσαν ότι ο καιρός δεν αποτελεί πρόβλημα. Εμείς προσαρμοζόμαστε στον καιρό αλλάζοντας ενδυμασία και συνεχίζουμε κανονικά τις δραστηριότητές μας. Παράδειγμα και για τους μεγάλους.
Το 2008 με πρωτοβουλία μου και την στήριξη των συναδέλφων και των γονέων εκείνης της χρονιάς – όχι χωρίς αντιδράσεις βέβαια – δημιουργήθηκε ο Σύλλογος Γονέων του Νηπιαγωγείου και από τότε μέχρι και σήμερα οι συνεργατικές δράσεις και δραστηριότητές μας είναι υποδειγματικές : Δεντροφυτεύσεις, καθαρισμοί ακτών, πορεία για το περιβάλλον, εικαστική βελτίωση της παιδικής χαράς, συνεργασίες με το Δημοτικό, καμπάνια κατά της πλαστικής σακούλας, κ.α. συνεργασία με μπαμπάδες για χριστουγεννιάτικη γιορτή, χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά παζάρια, πρόσφατα πορεία ειρήνης τόσα άλλα … πρότζεκτ “πλανόδια χαριστική βιβλιοθήκη” (thegivinglibraryonwheels.blogspot.com) όπου τα σαββατοκύριακα δίναμε ραντεβού σε παιδικές χαρές ή πλατείες ή πάρκα διαβάζαμε βιβλία και δανείζονταν. Δυστυχώς, μας πρόλαβε η καραντίνα και δεν υποστηρίχτηκε γενικότερα αυτό το φιλόδοξο κατά τα άλλα πρότζεκτ.
Ολα όσα προαναφέρθηκαν έδωσαν στο σχολείο ένα πρόσωπο πιο εναλλακτικό, πιο “φυσικό”, πιο κοντά στη φύση και στα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες των παιδιών και φυσικά μέσα από τις αναρτήσεις στο ιστολόγιο και στη σελίδα μας στο ΦΒ αλλά και μέσα από τα προσωπικά μου προφίλ χάρισε μεγάλη αναγνωρισιμότητα σε όλη την Ελλάδα – και όχι μόνο!
Αν και πολύ παθιασμένη με όλα αυτά δεν πίεσα ποτέ τις συναδέλφους μου να αλλάξουν την δική τους οπτική και πιστεύω το αναγνώριζαν. Είχαμε καλή συνεργασία αυτά τα χρόνια σεβόμενη η μία τις ανάγκες της άλλης. Η δική μου οπτική δεν τους ταίριαζε και η δική τους, αντίστοιχα, ήταν μακριά από τη δική μου.
Στη διάδοση του οράματος του σχολείου βοήθησε και το παρόν ιστολόγιο, το οποίο και δημιούργησα το 2012 αφιερώνοντάς του πολύ – πάρα πολύ- προσωπικό χρόνο. Κατηγορήθηκα από συναδέλφους άλλων σχολείων τότε, ότι ήθελα να προβληθώ. Ηταν τουλάχιστον αστείο αυτό! Ηθελα να ανοίξω ένα παράθυρο στον κόσμο, πύλη μάλλον και όχι φυσικά να περιοριστώ και πάλι στον κόσμο των Γαργαλιάνων ή της γειτονικής περιοχής. Επιπλέον δεν έγραφα πουθενά το όνομά μου στις αναρτήσεις μου. Μόνο το σχολείο φαινόταν. Τώρα όμως το δηλώνω καθαρά, πως οτιδήποτε είναι αναρτημένο εδώ, (πλην ίσως ελαχίστων περιπτώσεων στις οποίες αναφέρω φυσικά την συνάδελφο ) κείμενα φωτογραφίες, βίντεο, είναι προσωπική μου πνευματική δουλειά, την οποία παρακαλώ να σεβαστούν οι συνάδελφοι που μένουν πίσω και θα συνεχίσουν να διαχειρίζονται το ιστολόγιο και να μην αλλάξουν κάτι. Οι συνάδελφοί μου ήξεραν πάντα ότι μπορούσαν να αναρτήσουν δραστηριότητες αλλά δεν ήταν τόσο εξοικειωμένες με τα ψηφιακά μέσα και ενδεχομένως δεν ήταν στα δικά τους ενδιαφέροντα.
Ηταν επιλογή μου, λοιπόν, να φύγω, να αφήσω το σχολείο για προσωπικούς μου λόγους και ανάγκες, αφήνοντας όμως πίσω μου ένα σχολείο συγχρονο και μοντέρνο, πλούσιο σε εποπτικό – παιδαγωγικό υλικό, ανάμεσα στο οποίο εξαιρετικά ενημερωμένες γωνιές ΤΠΕ , ρομποτικής ακόμα και 3d printer (από βραβείο που κέρδισα από το etwinning) και βιβλιοθήκη που θα ζήλευαν πολλά άλλα σχολεία δημόσια και ιδιωτικά, ενώ προσπάθησα να διοικήσω όσο το δυνατόν καλύτερα και δημοκρατικά και να ανταποκριθώ στις ανάγκες.
Αφήνω πίσω μου τις δύο μόνιμες συναδέλφους μου οι οποίες μετά από την πολυετή θητεία τους στο σχολείο ξέρουν όλες τις φάσεις εξέλιξής του και είμαι σίγουρη ότι θα σεβαστούν όλη τη δουλειά που έχει γίνει, όλο το υλικό που έχει αποκτηθεί και θα συνεχίσουν.
Με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης μου ως Προισταμένης, υπηρέτησα με επαγγελματισμό και δύσκολα πολλές φορές μια που οι ρόλοι εμπλέκονται και έμαθα να λειτουργώ μέσα από την εμπειρία, ψάχνοντας τα πατήματά μου την ίδια στιγμή που έπρεπε να πάρω αποφάσεις. Την ίδια στιγμή νοιαζόμουν -πρωτίστως- για το σχολείο ως κτίριο και ως ανθρώπινο δυναμικό και σε δεύτερη φάση για τις προσωπικές μου ανάγκες ως εκπαιδευτικός και ως προισταμένη και για τις ανάγκες των συναδέλφων, τις οποίες πάντα ενθάρρυνα να επιμορφώνονται και να συμμετέχουν σε προγράμματα, όπως επίσης και να αναλάβουν ως υπεύθυνες των προγραμμάτων Αειφόρο και Οικολογικά σχολεία για να αναλάβουν πιο ενεργό δράση στην σχολική κοινότητα. Ελπίζω από δω και στο εξής να το κάνουν και να συνεχιστούν αυτά τα προγράμματα στο σχολείο μας – είτε από τις μόνιμες συναδέλφους είτε από τις αναπληρώτριες. Είμαι πάντα στη διάθεσή τους αν χρειαστούν κάποια βοήθεια.
Πολλές φορές μία θέση ευθύνης σου δείχνει πλευρές του εαυτού σου που αγνοείς και είτε τρομάζεις που τις βλέπεις είτε χαίρεσαι που τις ανακαλύπτεις. Σου μαθαίνει να επικοινωνείς διαφορετικά απ’ ότι έχεις συνηθίσει και πολλές φορές χωρίς να τους ευχαριστείς όλους. Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, συγκρούστηκα, διαφώνησα, στήριξα και συμβούλευσα, ενέπνευσα και εμπνεύστηκα, πήρα αποφάσεις με ρίσκο και την ευθύνη της υπογραφής μου αλλά πάντα, πάντα όμως, είχα στη βάση του συλλογισμού μου το καλύτερο για τους μαθητές μου και την σχολική μου μονάδα. Αν μη τι άλλο, γι αυτό ήμουν στην ηγεσία του σχολείου
Παρέδωσα, λοιπόν, σήμερα τα κλειδιά και το αρχείο στην αναπληρώτρια Προισταμένη κ. Πετροπούλου με περηφάνια για όσα δημιούργησα κατά τη θητεία μου, με συγκίνηση που θα αποχωριστώ το αγαπημένο μου σχολείο, με ικανοποίηση που ήταν επιλογή μου και δεν αποχώρησα για άλλους λόγους και σίγουρα με τεράστια συγκίνηση που μου προκαλεί η συνειδητοποίηση ότι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του σχολείου ταυτίστηκε και με την παρουσία μου σ’ αυτό. Αφησα πίσω μου σπουδαία παρακαταθήκη, θεωρώ, για τις επόμενες γενιές μαθητών και συναδέλφων.
Κρατάω μέσα μου όλη την αγάπη που έχω πάρει από τους μαθητές και τους γονείς τους, τα χαμόγελά τους και τις αγκαλιές τους, τις φωνές μας, τις παρατηρήσεις και τα κοροιδέματα, τις μέρες σινεμά και τα κουκλοθέατρα, τα μαγειρέματα και τις λαλαγγίδες, τον διάδρομο της γνώσης και τις χριστουγεννιάτικες αφηγήσεις μας και φυσικά το ΚΑΛΑΟ! Δική μου καθαρά ιδέα να πίνουν τα παιδιά το παραμύθι μετά την αφήγηση. Εγινε viral σχεδόν η δραστηριότητα αυτή και αναφέρθηκε ιδιαίτερα σ’ αυτό ο κ. Τριβιζάς μέσω της σελίδας του στο Fb. Κρατάω όλα τα καλά και αφήνω το σχολείο “μου” ακριβώς επειδή το αγαπώ.
Ο, τι αγαπάς άστο να φύγει. Θα σε ξανασυναντήσει με άλλο πρόσωπο -είναι σχεδόν βέβαιο αυτό- κάποια στιγμή στο κοντινό ή μακρινό μέλλον. Θα το αναγνωρίσεις όμως επειδή το αγαπάς και θα το δεις κι εσύ με άλλα μάτια και ματιά! Ισως επιστρέψω ξανά στο σχολείο που τόσο αγάπησα -για έναν χρόνο άλλωστε ζήτησα απόσπαση- αλλά ακόμα και αν δεν γίνει αυτό πάντα θα έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ηταν ένα παιδί μου κι αυτό 🙂
Για τους μαθητές που με γνώρισαν και τους γονείς τους θα είμαι πάντα η “Λιτσού”.
Καλή σχολική χρονιά σε όλους, καλή δύναμη στις συναδέλφους και στους γονείς.
31.08.2022
Γαρυφαλιά Τεριζάκη
gterizaki@gmail.com
