Μια από τις πιο χαρακτηριστικές ενδείξεις ιδεολογικής ηγεμονίας του ρεϊγκανισμού ήταν η διείσδυσή του στο αντίπαλο στρατόπεδο, όχι μόνο στο κοινωνικό επίπεδο (κυρίως στη λευκή εργατική τάξη του Βορρά, που παραδοσιακά ψήφιζε Δημοκρατικούς) αλλά και στις γραμμές των επώνυμων πολιτικών. Από εδώ και το παράδοξο να κυβερνά ο Ρέιγκαν χωρίς προβλήματα επί οκτώ χρόνια, παρότι όλο αυτό το διάστημα η Βουλή των Αντιπροσώπων είχε, θεωρητικά, «Δημοκρατική» πλειοψηφία! Αντίστροφα, χαρακτηριστικό των φετεινών εκλογών ήταν η εμφάνιση των λεγόμενων «Ομπάμικανς», δηλαδή των Ρεπουμπλικανών του Ομπάμα. Ο υπουργός Εξωτερικών του Μπους κατά την πρώτη τετραετία του και ανώτατος αξιωματούχος τριών Ρεπουμπλικανών προέδρων, ο Κόλιν Πάουελ, είναι η πιο χτυπητή περίπτωση, αν και ορισμένοι έσπευσαν να μειώσουν τη σημασία της «αποστασίας» του, αποδίδοντάς την στον φυλετικό παράγοντα. Μια άλλη εξέχουσα μεταπήδηση στο στρατόπεδο του Ομπάμα ήταν εκείνη του Σκοτ Μακλέλαν, εκπροσώπου Τύπου του Μπους στην περίοδο του πολέμου εναντίον του Ιράκ. Την εικόνα ενός Ρεπουμπλικανικού κόμματος – Τιτανικού, όπου καθένας αναζητά ναυαγοσωστική λέμβο για να εγκαταλείψει το σκάφος, συμπληρώνουν λιγότερο γνωστοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι που είχαν συνταχθεί με τον Μπους. Μεταξύ των τελευταίων και ο πρώην τροτσκιστής, Κρίστοφερ Χίτσενς, φλογερός υποστηρικτής του πολέμου στο Ιράκ. Είναι σαν να σκέφτηκε κάποιος: Αφού δεν μπορούμε να τον ανακόψουμε πολεμώντας τον, ας τον χειραγωγήσουμε αγκαλιάζοντάς τον. Ηδη, πολλοί προεξοφλούν ότι στο Πεντάγωνο θα παραμείνει ο σημερινός υπουργός Αμυνας, Ρόμπερτ Γκέιτς και ότι γνωστοί «ιέρακες» και των δύο κομμάτων θα παίξουν ρόλο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Επιπλέον, είναι πολύ πιθανό επί Ομπάμα να υπάρξει μια κάποια εξισορρόπηση των σχέσεων της Ουάσιγκτον με το Ισραήλ και τον αραβικό κόσμο, με δεδομένο το τεράστιο κόστος που πλήρωσε η Αμερική για την απόλυτη ευθυγράμμιση του Μπους με την πιο εξτρεμιστική πτέρυγα του σιωνισμού. Παραμένει, βέβαια, η επιφύλαξη πολλών, που διατυπώθηκε με σαρκαστικό τρόπο από παλαίμαχο διπλωμάτη: «Συνήθως, οι Αμερικανοί πρόεδροι είναι πολύ καλοί στην εξωτερική πολιτική τους προτού εκλεγούν και μετά το τέλος της θητείας τους. Το μόνο πρόβλημα είναι το ενδιάμεσο διάστημα…».