Διαβάζοντας στο άρθρο του Αποστολου Λακασα, την επιστολή παραίτησης του πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών, ένα κράμα οργής και απογοήτευσης με τάραξε πάλι, χριστουγεννιάτικα. Ή εχουν πια χάσει κάθε αξία οι θεσμοί και αξίες στον τόπο τούτου, μεθερμηνευόμενον “πάσαμε πάτο”, ή πάλι ανήκω σε κόσμο αλλούτερο και ως άλλη …Αστέρω πλανάμαι πλάνας οικτράς! Δηλώνω μετα λόγου γνώσεως κατά των καταλήψεων και ως η τελευταία καθηγητριούλα του χώραυ θα αντιστεκόμουν στα μαθητούδια που θα διεννοούντο να με αποκλείσουν απο τον χώρο εργασίας μου. Και για να μην “πέσω” στο στόμα των “δημοκρατικών”, το “αντιστέκομαι” ούδολώς εννοεί κάθε πράξη ή λέξη βίας. Μακριά απο μένα τέτοιες πράξεις. Πόσο μάλλον αν ήμουν ένας διακεκριμένος ακαδημαϊκός δάσκαλος. Η λέξη πρύτανης, στο φτωχό μου μυαλό, στέκεται ψηλά και στο πρόσωπο το φέρον τον τίτλο, αρμόζει ο προσήκων σεβασμός.

Δεν είναι δυνατόν να καταστρέφονται τα πανεπιστημιακά κτίρια και να αντιτείνουμε το θέμα του ασύλου. Μα για ποιό άσυλο μιλάμε; Ποιούς εξυπηρετεί αυτός ο όρος ,ποιά; Δεν είναι δυνατόν να διαπράττονται πράξεις του κοινού ποινικού δικαίου και το αν θα μπορέσει να επέμβει κάποιος να πηγαίνει απο τον πρύτανη στον εισαγγελέα και τούμπαλιν. Πρέπει κάτι να φοβόμαστε και δεν το ξέρω; Υπάρχουν κάποιοι που εκβιάζουν πρυτάνεις, εισαγγελείς, υπουργούς ώστε να μην επεμβαίνει κάποιος ,για να γίνει ρημαδιό το ΕΜΠ και η ΑΣΟΕ; Πος τι το “κόψιμο” όλων αυτών των … ασυλαμυντόρων;

Ναι, κ.κ Πρυτάνεις, έχετε κάνει λάθη. Βεβαίως και η “καρέκλα” είναι ακριβή! Αλλά, και ο τίτλος είναι πολύ βαρύς. Αλλά όπως έλεγε και η γιαγιά μου: Ο άντρας κάνει την γενιά, κι όχι η γενιά τον άντρα!
Παραθέτω το άρθρο…

«Ο Χρήστος άδειασε… Ηταν πληγωμένος, ένιωσε ότι έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του». Τα λόγια ανήκουν σε πρύτανη κεντρικού πανεπιστημίου, βγαίνοντας από το δωμάτιο του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου όπου μεταφέρθηκε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστος Κίττας το απόγευνα της περασμένης Κυριακής. Λίγο πριν -κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας- ο κ. Κίττας και οι συνεργάτες του είχαν αντιμετωπίσει τους αναρχικούς, που έσπασαν την πόρτα των Προπυλαίων, εισήλθαν στον χώρο και βιαιοπράγησαν κατά των πανεπιστημιακών.

Χθες, ο πρύτανης -αφού εξήλθε από το νοσοκομείο- παραιτήθηκε από τη θέση του. Γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου του 1945, και στο ίδρυμα βρίσκεται από το 1962, όταν εισήχθη στην Ιατρική Σχολή. Το 1968 πήρε το πτυχίο του και το 1973 κατέλαβε θέση πανεπιστημιακού βοηθού στην ίδια σχολή. Το 1975 πήρε το διδακτορικό του και το 1976 έγινε πανεπιστημιακός επιμελητής αρχίζοντας την άνοδο. Το 1993 έφθασε στην ανώτατη βαθμίδα -καθηγητής Ιστολογίας – Εμβρυολογίας- και στις 17 Μαΐου 2006 εξελέγη πρύτανης του πρώτου πανεπιστημίου της χώρας.

«Κυρίες και κύριοι Συγκλητικοί, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι και συνεργάτες, αγαπητά μου παιδιά, αδυνατώντας πλέον να προσφέρω τις υπηρεσίες μου εξαιτίας της ψυχικής μου εκμηδένισης και της βιολογικής μου αδυναμίας, που είναι τα αποτελέσματα των πολλών τραυματικών γεγονότων, τα οποία συνέβησαν τα τελευταία χρόνια στον χώρο της Παιδείας, αλλά και της νεολαίας γενικότερα, με καίριο δυστυχώς για μένα χτύπημα αυτό της περασμένης Κυριακής, υποβάλλω σήμερα στη Σύγκλητο την παραίτησή μου από τη θέση του πρύτανη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η απόφασή μου αυτή είναι αμετάκλητη…» ανέφερε στο κείμενο της παραίτησής του.

Ξεχείλισε το ποτήρι

Τα τελευταία γεγονότα ξεχείλισαν το ποτήρι, κατέρριψαν όλους τους ενδοιασμούς που είχε ο πρύτανης για να εγκαταλείψει τη θέση του. Αλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που είχε υποβάλει παραίτηση από το αξίωμά του. Πέρυσι τον Δεκέμβριο, όταν ξέσπασαν τα επεισόδια κατά τη διάρκεια των οποίων κάηκαν ένας χώρος βιβλιοθήκης και σπουδαστηρίου του πανεπιστημίου στην οδό Σίνα, ο κ. Κίττας είχε υποβάλει για πρώτη φορά την παραίτησή του. «Αυτά τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν και συντάραξαν τη χώρα μας δεν έγιναν ως κεραυνός εν αιθρία. Είναι απόρροια πολλών παραλείψεων και λαθών από πολλούς. Λάθη έχω κάνει και εγώ. Ισως δεν άκουσα εγκαίρως ό, τι έπρεπε, ίσως δεν φώναξα τόσο δυνατά όσο έπρεπε. Εύχομαι στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών να μην βγουν ο ένας επιρρίπτοντας ευθύνες στον άλλο. Ευθύνες έχουν οι πολιτικοί. Ευθύνες έχει η ακαδημαϊκή κοινότητα, οι γονείς, οι δάσκαλοι. Οταν καταρρεύσει η παιδεία, καταρρέει το κράτος. Η οικονομία ξαναγίνεται, όχι όμως η παιδεία» έλεγε στην «Κ» στις 9 Δεκεμβρίου 2008 ο κ. Κίττας. Τότε, η παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια τον οδήγησε σε ανάκληση της παραίτησής του. Αυτήν τη φορά, όμως, η κόπωση (κυρίως ψυχική) μεγάλωσε, ενώ ρόλο έπαιξε και το χρόνιο καρδιακό πρόβλημα που αντιμετωπίζει. «Ο Χρήστος είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Τον εκτιμώ πολύ. Αληθινά, μέσα από την καρδιά μου» ανέφερε χθες στην «Κ» ο αντιπρύτανης Γιάννης Καράκωστας.

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι οι ειδικές «αποστολές» του πρυτανικού θώκου δεν ταίριαζαν στον Χρήστο Κίττα. Αλλωστε, αυτό φάνηκε και στα γεγονότα της περασμένης Κυριακής. Οταν, λοιπόν, διαπίστωσε ότι έχει χάσει όλα τα όπλα του απέναντι στην τυφλή βία που εκδηλώνεται στα πανεπιστήμια -με τελευταία περίπτωση την επίθεση στα Προπύλαια- ο πρύτανης ένιωσε απόλυτα ανίσχυρος…

Ο άγνωστος νέος

Στην επιστολή παραίτησής του ο κ. Κίττας δεν ξέχασε τους συνεργάτες του, όμως εστίασε στον νέο ο οποίος, παρότι μέλος της ομάδας που παραβίασε την πόρτα των Προπυλαίων την περασμένη Κυριακή, τον προστάτευσε όταν κάποιοι «σύντροφοί» του τον απείλησαν με λοστό και τον βοήθησε να βγει από το κτίριο. Ο πρύτανης ακόμη δεν έχει μάθει το όνομα του νέου και όλες τις προηγούμενες ημέρες της νοσηλείας του επιχείρησε να τον βρει. «Είναι η μόνη αχτίδα φωτός, ότι μπορεί να έχει σωθεί ακόμη κάποια σταγόνα ανθρωπιάς μέσα στο τόσο μίσος που κυριαρχεί στις καρδιές τους» λέει για τον άγνωστο.

«Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης τους φοιτητές μας που, ευρισκόμενοι για την ειρηνική τους πορεία στα πολυβασανισμένα Προπύλαια, με παρέλαβαν συντετριμμένοι για να με συνοδεύσουν σε ένα πιο ασφαλές για μένα μέρος. Θα ήθελα όμως συνάμα να απευθύνω μια έκκληση προς αυτούς, μια έκκληση από έναν άνθρωπο που γνωρίζουν καλά πόσο τους αγαπά, να καταλάβουν πια ότι με τις καταλήψεις υποθάλπουν, άθελά τους πιστεύω, αυτούς που πιστεύουν στη βία. Είναι πια καιρός να μάθετε να διεκδικείτε τα δίκαια αιτήματά σας με άλλους τρόπους. Είναι βέβαιο ότι έτσι θα κερδίσετε περισσότερα. Για μια ακόμη φορά σας ευχαριστώ θερμά όλους και σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε για τα όποια λάθη μου. Με τιμή, καθηγητής Χρήστος Κίττας, Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών»…