Οι βουλευτές χαρίζουν τα λεφτά τους, οι υπουργοί δουλεύουν δωρεάν, ενώ οι εργάτες έχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν δικές τους επιχειρήσεις, να γίνουν ακόμα και πρωθυπουργοί. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε κάποια μακρινή χώρα αλλά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην εικονική Ελλάδα, e- Greece, την οποία θα βρει κανείς στο Διαδίκτυο, όταν επισκεφτεί το παιχνίδι e-Republik.

«Είναι ένα παιχνίδι στρατηγικής, στο οποίο οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να διοικήσουν τη χώρα τους, να βελτιώσουν την οικονομία της, καθώς και να κάνουν συμμαχίες με άλλα κράτη», λέει στα «ΝΕΑ» ο 18χρονος παίκτης Δημήτρης Μόσχος που ζει στη Θεσσαλονίκη και ετοιμάζεται να δώσει για δεύτερη φορά Πανελλήνιες Εξετάσεις, με στόχο να επιτύχει σε κάποια σχολή Βαλκανικών Σπουδών ή Διεθνών Σχέσεων. Σύμφωνα με τον νεαρό παίκτη, η θέση της Ελλάδας στο παιχνίδι είναι αρκετά καλή και η οικονομία της διανύει περίοδο άνθησης, με κορυφαίο τον χώρο των εξαγωγών και των επιχειρήσεων. «Η e-Greece είναι πρώτη στην εξαγωγή σιδήρου και 9η στην παγκόσμια οικονομική κατάταξη. Έχει τις κλασικές κόντρες με τους Τούρκους, οι οποίοι πριν από κάποιους μήνες, μας είχαν κατακτήσει. Χάρη όμως στη συμμετοχή νέων παικτών και τη σωστή στρατηγική, ελευθερωθήκαμε», εξηγεί ο Δημήτρης.

«Είναι ένα παιχνίδι που σου προσφέρει τη φαντασίωση να αρχίσεις από εργάτης και να γίνεις πρωθυπουργός. Γεγονός που συνήθως, αν όχι πάντα, στην πραγματική ζωή μένει στα όρια της ουτοπίας», λέει η Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εξηγεί ότι στον βαθμό που η εικονική πραγματικότητα προτάσσεται ως η μία και μοναδική είναι κατανοητό γιατί ένα τέτοιο παιχνίδι, ειδικά στις μέρες μας, έχει κάθε πιθανότητα επιτυχίας. Ωστόσο σύμφωνα με την ψυχολόγο υπάρχει ο φόβος ότι όσο οι παίκτες ταυτίζονται με το παιχνίδι τους, δραπετεύοντας από την πραγματικότητα, τόσο πιο οδυνηρή θα είναι η αναπόφευκτη επιστροφή τους σε αυτή.
Στην ερώτηση αν το Διαδίκτυο αποτελεί τη σύγχρονη μορφή κοινωνικοποίησης, η κ. Τσαλίκογλου απαντά: «Ισχύει ό,τι ακριβώς και με την τηλεόραση. Το Διαδίκτυο αποτελεί πλέον κομμάτι της ζωής μας κι εκείνο που έχει σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο το χρησιμοποιούμε. Από τη μία δηλαδή μπορούμε να εμπλουτίσουμε και να διανθίσουμε τη ζωή μας μέσω αυτού. Από την άλλη όμως μπορεί να την ακυρώσουμε, να την αφανίσουμε, ακόμα και να την κακοποιήσουμε». Ταυτόχρονα η ψυχολόγος εφιστά την προσοχή στη σχέση με το Διαδίκτυο, τις εξαρτήσεις και τον σπαταλημένο χρόνο που μπο ρεί να αναπτυχθούν εάν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά. «Ο κίνδυνος της συρρίκνωσης της ελευθερίας του ανθρώπου είναι κάτι που θα πρέπει να μας προβληματίσει κι ακόμα περισσότερο αν αυτή γίνεται “οικειοθελώς”», υπογραμμίζει.