Ο Μάϊος μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ, να τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή!  Αυτό το τραγουδούσα έξω φωνή κάθε Πρωτομαγιά, που πήγαιναμε συμπούρμπουλοι στην Κηφισιά, στην θεία τη Μαρίτσα, να “πιάσουμε τον Μάη”!  Και νά τα λουλούδια και νά τα στεφάνια και νά τα γέλια!  Τσακίζαμε όλες τις παπαρούνες και τις μαργαρίτες της Άνω Κηφισιάς, μιας και τότε ήταν εξοχή, με αλάνες που πετούσαμε αετούς ακόμα και την Πρωτομαγιά – όσους βέβαια είχαμε περισώσει απο την Καθαρά Δευτέρα- με οικόπεδα που παίζαμε “τα μήλα”, όταν πιο κεί οι μαννάδες μας μάζευαν ζοχούς, βρούβες και καυκαλήθρες για να κάνουν πίττα το απόγευμα!  Εκεί μου έδειξε η μητέρα μου ποιά μανιτάρια είναι τα ασφαλή και εκεί μάζεψα τα πρώτα μου σαλιγκάρια, που τα οδήγησα, χωρίς καμοία αιδώ, στην …κατσαρόλα! Αχ! Πρωτομαγιά στο σπίτι της θείας της Μαρίτσας!  Η Κηφισιά των παιδικών μου χρόνων.  Καμοιά σχέση με όλο αυτό το “δήθεν” που κατεβάζει τα Τσερόκια έξω απο το Despoina’s για να αγοράσουν millefeuille! Από τότε έτρωγαν ξύλο απο τις νταντάδες τους… Το καλύτερο στεφάνι βραβευόταν!  Λουκουμάδες, το έπαθλο!

Παράλληλα, όταν ήμουν σε ηλικία κατάλληλη, οι γονείς μου, μου εξήγησαν και για την Εργατική Πρωτομαγιά, για να καταλάβω πιο πολύ πού πάει όλος αυτός ο κόσμος με τις τεράστιες ζωγραφιές -έτσι έλεγα τα πλακάτ- που έμπαινε στον Ηλεκτρικό του Πειραιά και κατέβαινε όλος, ως δια μαγείας, στην Ομόνοια!  Ξεπερνώντας τα δεύτερα -άντα,  συχνά αναλογίζομαι “προς τί ο θρήνος και ο αλληλοσπαραγμός”;Η μια πορεία -προϊόντος του χρόνου- έγινε …5, “ΠΑΜΕ”, “ΔΕΝ ΠΑΜΕ”, “ΕΚΑ”, “ΕΚΠ” και όλα τα αρκτικόλεξα, διαδήλωναν και διαδηλώνουν για το δίκιο του εργάτη και  τα δικαιώματα του εργαζόμενου.  Κι  όλα αυτά τα χρόνια, αυτό το δίκιο δεν έχει ενισχυθεί;  Λέω, αυτά τα χρόνια που έχω μνήμη εγώ.  Ας μην πάμε πιο πίσω.   Είναι τόσο ανάλγητη η κοινωνία που τα τελευταία 15 χρόνια δεν έχω δεί αύξηση στο μισθό μου; Γιατί δεν έχει καλυτερεύσει η νοσοκομειακή μου περίθαλψη, που τόσο αδρά την πληρώνω μηνιαίως;  Για όλα αυτά φταίει ακόμα το ανάλγητο κράτος και οι “αδίστακτοι” εργοδότες;   Πόσες εργασιακές ατασθαλείες γίνονται, που δεν τις παίρνουμε είδηση;  Μαθαίνουμε πιά, μόνο ότι “πουλάει”! Ερωτήματα κάνω, απλώς.  Πιστεύω πάντα στις διεκδικήσεις των εργαζομένων.  Τίποτε δεν χαρίστηκε, ποτέ και σε κανέναν.  Τους ηγήτορες των συνδικαλιστικών σωματείων δεν εμπιστεύομαι, μετά λόγου γνώσεως.  Δεν θα αναλωθώ σε παραδείγματα και αερολογίες. Ο καθένας μας έχει τις εμπειρίες του.  Αλλά, όλοι αυτοί που “σουλατσάρουν” στα media, με την τόσο “ξύλινη” γλώσσα, καθόλου δεν με πείθουν ότι κόπτονται για το “δίκιο του εργάτη”!  Όλοι αυτοί  που θα μιλήσουν σήμερα για…”μένα”, με το γιακαδάκι “Βurbberies” και το διακριτικό Lacoste, θα μου χαλάσουν την διάθεση!  Δεν είμαι της σχολής “Ου με πείσεις, καν με πείσεις”, αλλά εκ του αποτελέσματος  συμπεραίνω… Όταν πια τους “καμαρώνω” και βουλευτές, τότε πια δικαιώνονται οι αμφιβολίες μου και επιβεβαιώνονται οι “φόβοι” μου, γιατί “διερρύγνυον τα ιμάτιά τους” ευτούνοι!   Προς ίδιον όφελος! 

Η θεία έχει…”φύγει”, την Κηφισιά την “τσακίσε” το δήθεν και η πολύ χλιδή, οι παιδικές Πρωτομαγιές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί!  Η ελπίδα μένει μόνον και οι … αναμνήσεις. Αυτα  – ευτυχώς-  δεν μπορεί να μας τα πάρει κανένας!