Διαβάζοντας το άρθρο του Α. Παπαχελά, χαμογέλασα πολλές φορές.  Το έχω δεί το έργο σε…γραπτά μαθητών.  Τί είδους δυσλεξία είναι αυτή; Ήταν η πρώτη μου αντίδραση.  Το “ΔΕΝ” γίνεται ΔΝ, το “ΤΙΠΟΤΑ” κόβεται σε “ΤΠΤ” και άλλα …νόστιμα.  Έχουν υιοθετήσει την γλώσσα που γράφουν τα μνμ  δηλαδή μηνύματα στο κινητό.  Σκέφτομαι ότι η δική μου γενιά άν είχε τις σημερινές δυνατότητες που προσφέρονται στα παιδιά -επ΄αγαθώ χρησιμοποιούμενες – ίσως και να΄μαστε διαφορετικοί σήμερα.  Απ΄την άλλη, πόσο λυπάμαι που δεν μπορώ να τους δώσω την ομορφιά της επιστολής, την αναμονή του φίλου στο σπίτι για …”να πούμε τα δικά μας”!  Κι αυτό είναι το λιγότερο.  Πόσο θλίβομαι όταν τα βλέπω στα διάφορα caf?, να στέλνουν μηνύματα ο ένας στον άλλον.  Ο 8ς 8 βλ τ χρ τ; Ο Θεός θα βάλει το χέρι του;