Έσπαγα το κεφάλι μου, προχθές, να θυμηθώ ποιά ταινία είχα δεί στο “Αττικόν” λίγο πρίν τις γιορτές!  Τά μόνα που μπορούσα να ανακαλέσω στην μνήμη μου ήταν τα … άνετα καθίσματα και η … εξαιρετική σοκολάτα στον ανακαινισμένο “Zonar’s”, μετά.  Προσπάθησα να συλλέξω πληροφορίες απο τις φίλες που είχαμε πάει παρέα, χωρίς να χάσω   την “αξιοπρέπεια μου”  κατά πρώτον, αλλά κυρίως για να μην ακούσω αυτό που με “σκοτώνει” : “Δεν σου φτάνει το Altzheimer,  θες και … blog! Μετά την … αποδελτίωση των πληροφοριών, η ταινία ήταν η “πλεκτάνη”. Πάντως την … σοκολάτα την συνιστώ ανεπιφύλακτα!!! 

Το Σάββατο, συνάντησα την φίλη Mayte για σινεμαδάκι.  Το μενού είχε: “Σφραγισμένα Χείλη”.   Την υπόθεση λίγο ώς πολύ θα την έχετε ακουστά.  Εγώ πάλι…“Εχουν γίνει 250 ταινίες για το Ολοκαύτωμα. Αυτή είναι κάτι διαφορετικό”..
Η τελευταία ταινία του Στίβεν Ντάλντρι αρχίζει σαν μια ιστορία «απαγορευμένου» ερωτικού πάθους με δυο αταίριαστους, λόγω ηλικίας, εραστές. Στα μισά της διαδρομής μετατρέπεται σε ένα δικαστικό δράμα γύρω από το μεγάλο γερμανικό τραύμα του 20ού αιώνα: το ναζισμό και το Ολοκαύτωμα. Ο Βρετανός σκηνοθέτης («Μπίλι Ελιοτ», «Ωρες») μετέφερε στην οθόνη το μπεστ σέλερ του Γερμανού Μπέρνχαρντ Σλινκ «Διαβάζοντας στη Χάνα» (από τις εκδόσεις Κριτική) σε σενάριο του συμπατριώτη του Ντέιβιντ Χέαρ. Η ματιά του ταυτίζεται με τη ματιά ενός Γερμανού της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, του Μίχαελ, που ξαναφέρνει στη μνήμη του τη σχέση του με μια γυναίκα μεγαλύτερη απ’ αυτόν, τη Χάνα – ή αλλιώς, τη Γερμανία των τραυμάτων και των ενοχών. Η Κέιτ Γουίνσλετ είναι εξαιρετική στο ρόλο της, η ατμόσφαιρα της εποχής εξαιρετικά δοσμένη.  Δεν είναι του επιπέδου των “Ωρών” αλλά αξίζει πραγματικά τον κόπο