«Αυτήν την εποχή που ένα ολόκληρο σύστημα όχι μόνο οικονομικό αλλά και ηθικοπνευματικό γκρεμίζεται, όταν αξίες, ιδέες, ήθη, μόδες τινάξανε τα πέταλα, όταν μας έχουν κατακλύσει, τουλάχιστον εμάς τους ανίδεους περί τα χρηματοπιστωτικά, δανειοληπτικά και άλλα καταθλιπτικά της παγκόσμιας αγοράς, νέες λέξεις, όροι, τακτικές και στρατηγικές του χρήματος, των εξουσιών και των επιτηδείων, νιώθω ότι μου λείπει από τη γενική φλυαρία μια λέξη, ένας όρος που έως πρόσφατα είχε καταντήσει εφιάλτης και όραμα, ταμπού και φετίχ. Όπου άνοιγες μια συζήτηση, όπου τολμούσες να μιλήσεις για ιθαγένεια, εντοπιότητα, ταυτότητα, πατρίδα, παράδοση, μνήμη, αντιμετώπιζες την ειρωνεία, τη χλεύη και την πλήξη απαξίωση.

Σε κάθε απόπειρά σου να μιλήσεις για αυθεντικά πράγματα, σου όρθωναν μπροστά σου τον μπαμπούλα “παγκοσμιοποίηση”.

Εχετε τον τελευταίο καιρό ξανακούσει την “περήφανη” λέξη; Μούγκα! Τσιμουδιά. Κάνουν ότι δεν την έχουν αρθρώσει ποτέ, ότι ποτέ δεν τη χρησιμοποίησαν, ότι δεν υπάρχει καν. Να δείτε πως σε λίγα χρόνια όποιον την αρθρώνει θα τον καίνε όπως τις μάγισσες στον Μεσαίωνα. Ετσι, στα κρυφά, τώρα που με διαβάζετε, τολμήστε να τη σχηματίσετε στα χείλη, θα δείτε, θα σας ξαφνιάσει, θα είναι ξένη, πολύ ξένη, φορτική».

Κ.Γεωργουσόπουλος