«Δεν την ξέραμε την Εκκλησία της Αγάπης; Δεν έχομε την παράδοσή μας; Πότε τη χάσαμε; Πως αναρωτιόμαστε ή φωνάζουμε (ακόμα και ο πρόσφυγας ποιητής):
Αγάπη, που ‘ναι η εκκλησία σου /
Βαρέθηκα τα μετόχια.
Δεν ξέραμε πως μείζων δε τούτων η αγάπη; Ποιος μας είπε να τη χάσομε και τώρα να “βαριόμαστε” στα μετόχια; Ανεξήγητος, ανεξήγητος ο σημερινός Έλληνας δέκα φορές».

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ, Collectanea, εκδ. Δόμος, Αθήνα 2009, (314) 313.

«Μίλα. / Πες κάτι, οτιδήποτε. / Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία…»

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ, “Η περιφραστική πέτρα”,  στο: Το Λίγο του κόσμου, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 1971, [εξαντλημένη έκδοση].

“Ποιος είναι αυτός που περιμένεις πάντοτε σκυφτός

βαδίζοντας ανέμελα στον μελιχρό Σεπτέμβρη

πάντα σε προσπερνούν κι όμως μένει το άρωμα

των χιλιομέτρων μέσα στα φώτα των σταθμών

και οι χλιαρές ανάσες στο μυαλό και η θάλασσα

Δεν θα μπορέσουν πια ποτέ να σε ιδούν

μέσα στα μάτια, καθώς άλλοτε· ούτε παραμερίζοντας

ένα ένα τα κλαδιά της αγροικίας για να ιδείς την πόλη

θα βρεις σημάδια μες στον φθινοπωρινό ουρανό

καθώς ξυπνάς μες την κατάνυξη της παγωμένης γης

της βρώμικης ελπίδας, της χυδαίας μέθης.

Το ξέρουν πια γιατί το πρόσωπο αποστρέφεις

και τους ταΐζεις με ναρκωτικά και στέργεις

να χάσουν την υπόλοιπη ζωή

μα φτάνει

και η μουσική στο αίμα ας πνιγεί γιατί κοχλάζουν

θόρυβοι μιας χειμωνιάτικης ατμόσφαιρας με μηχανές

καπνούς, μια κίνηση αλλιώτικη καθώς θα ταξιδέψεις πάλι”.

Από τη συλλογή: Ωδές στον Πρίγκηπα, εκδ. Ύψιλον, Αθήνα 1991, 14.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΟΥ

«Από το χάραμα, το μεσημέρι, ως το σούρουπο / ολημερίς σε υμνώ Μαρία! / Στις χαρές και στις λύπες, στα καλά και στις συμφορές / Μείνε στο πλευρό μου Θεοτόκε! / Όταν οι Ώρες πέταξαν λαμπρά / στον ανέφελο ουρανό / Η χάρη σου οδήγησε σε σένα την αθλία μου ψυχή / Τώρα που της μοίρας οι θύελλες έχουν σκοτεινιάσει το Παρελθόν και το Παρόν μου / Κάνε το Μέλλον μου να λάμψει φωτεινό / με τη γλυκιά ελπίδα που μας δίνεις».

Ποίημα του διάσημου Αμερικανού μυθιστοριογράφου και ποιητή Έντγκαρ Άλλαν Πόε  γραμμένο το έτος 1835.

Ο ποιητής το εμπνεύσθηκε από τη γαλήνη που ένοιωσε, όταν περπατώντας στην πολύβουη πολιτεία άκουσε κωδωνοκρουσίες.

Υ. Γ. Για τον Πόε, αξίζει να διαβάσει κανείς και το κείμενο του Ηλία Βενέζη, “Η Καλύβα του Πόε”, Νέα Εστία, τχ. 545 (15/31950)

http://www.ekebi.gr/magazines/flipbook/showissue.asp?file=78884&code=0861

«Στη γαλήνη της μνήμης

οι γραμμές και το φως».

Ιερομονάχου Συμεών, Συμεών μνήμα, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1994, χ. α.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

“Θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς εκεί που τους αφήσαμε
Στην αμμουδιά με τους αφρούς του περασμένου χρόνου
Στα ξύλα που τα σφήνωσαν κατάβραχα φουρτούνες
Στα φύκια τα ξασπρόθωρα στο ασίγαστο νερό.

Θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς παντού. Μονάχα εσένα
Δε θα σε βρούμε πουθενά της νιότης αστραπή
Πιο γρήγορη απ’ το τρέξιμο πιο λίγη απ’ το δελφίνι
Στο πήδημά του, μια στιγμή στο πέλαγο αν φανεί” […]

(Απόσπασμα στίχοι 1-8)

ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ, Ποιήματα. Μικρά Σύρτις. Αλφαβητάρι. Συλλογή, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2006, 149.

Άγιος Ερμογένης, Λέσβος.

«Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον

Είμαστε κιόλας νεκροί»…

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ,

Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, εκδ. Κέδρος, Αθήνα 1987, 43