Quis, quid, ubi, quibus auxiliis, cur, quomodo, quando?

Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Επιτέλους ανακοινώθηκαν οι αξιολογικοί πίνακες των υποψήφιων διευθυντών σχολικών μονάδων, μετά τις περιβόητες συνεντεύξεις. Πολλοί εκ των υποψηφίων σήμερα ήταν στημένοι μπροστά στις οθόνες των Η/Υ και επί ώρες ανέμεναν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Και τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν… Δεν χρειάζεται κανείς να έχει ντοκτορά για να τα αποτιμήσει. Το αποτέλεσμα, νομίζω, ότι είναι ερμηνεύσιμο αλλά και η διαπίστωση φανερή δια γυμνού οφθαλμού: στην πολύπλευρη κρίση που περνά αυτός ο τόπος, εδώ και δεκαετίες, κάπου υπάρχει κι εκείνη η κρίση που μπορεί να χαρακτηριστεί ως εκπαιδευτική. Τόσο σε ζητήματα διδακτικού έργου, όσο και σε ζητήματα διοίκησης. Κρίση με άλλα λόγια ηγεσίας, γιατί πως και να το κάνουμε, και η ηγεσία μιας σχολικής μονάδας παίζει το ρόλο της, παιδευτικό πάντα. Γιατί κι αυτή, έτσι άλλωστε λέγει η παιδαγωγική επιστήμη, χαράζει την πορεία κάθε σχολείου, του δίνει δηλαδή μια ταυτότητα. Ελάτε, όμως, που στην επιλογή των διοικητικών στελεχών, εδώ και χρόνια, κάτω απ’ το τραπέζι μαγειρεύονται πολλά. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα, με ρωτούσε επίμονα σήμερα στον καφέ που πίναμε ένας φίλος, που χρόνια λείπει από το Ελλαδιστάν. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, του απάντησα: όπως και σε άλλους τομείς του βίου μας, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό, έτσι και στον εκπαιδευτικό, υπάρχει κρίση νοήματος. Ανεξαλείπτως την σφραγίδα τους και εδώ την αφήνουν οι «γνωστοί», οι «δικοί μας». Δυστυχώς είναι μια διαπίστωση, που ενώ χρόνια όλοι μας τη βλέπουμε, δεν κάμουμε τίποτα, την ανεχόμαστε. Όπως το λένε οι τρεις στίχοι του ποιήματος: «αγαπημένος και μισητός, τούτος ο τόπος / με τ’ άνθια τα λευκά, / που δεν τον επιλέξαμε», ΧΡΥΣΩ Ι. ΛΥΓΙΖΟΥ – ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, (1998), «Λίκνισμα», στο: Ποιήματα, Αθήνα: Κώδικας, σ. 33.

Αποτέλεσμα εικόνας για Αγήνωρ Αστεριάδης βάζο με λουλούδια

ΑΓΗΝΩΡ ΑΣΤΕΡΙΑΔΗΣ, «Βάζο με λουλούδια»· λάδι σε μουσαμά επικολλημένο σε χαρτόνι, 51Χ48 εκ.