Ημέρα: 10 Μαΐου 2010

Στη σημερινή εποχή οι νέοι προσπαθούν να αποκτήσουν φίλους προκειμένου να ξεφύγουν από την ρουτίνα των μαθημάτων και να περάσουν δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους. Για να γίνει αυτό όμως πολλές φορές χρειάζεται να κάνουν «ακραία » πράγματα  έτσι ώστε να γίνουν αποδεκτοί. Λόγω λοιπόν της πίεσης για αποδοχή ωθούνται σε πράξεις που είναι ενάντια στις ηθικές αξίες που παίρνουν από την οικογένειά τους. Εκτός αυτού η υποτιθέμενη επανάσταση της εφηβείας απέναντι στην κοινωνία και στους μεγαλύτερους σε ηλικία (πχ γονείς) είναι ένας από τους λόγους που ωθεί τους νέους σε πράξεις με τρομακτικές   για τους ίδιους συνέπειες. Υπάρχουν όμως και αρκετοί νέοι οι οποίοι καταλαβαίνουν πως δεν αξίζει να κάνουν κάτι που θα τους οδηγήσει σε άσχημα αποτελέσματα μόνο και μόνο για να αποκτήσουν φιλίες με ανθρώπους που ενδιαφέρονται για  πράγματα αντίθετα με τα ιδανικά που πρεσβεύει η κοινωνία στην οποία ζουν.  Πολλές φορές όμως η άρνηση ένταξης κάποιων παιδιών σε μια παρέα επειδή δεν είναι αρκετά «κουλ» μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα γι αυτά καθώς τους δημιουργεί ανασφάλειες και τους οδηγεί στα άκρα καταλήγοντας στην ψυχολογική υποστήριξη από κάποιον ειδικό. Η εφηβική ηλικία είναι πολύ περίεργη περίοδο για τους νέους. Μπορεί να αποτελέσει την χειρότερη για ένα παιδί , ωστόσο όμως μπορεί να αποτελέσει και την καλύτερη . Αυτό εξαρτάται κυρίως από τις φιλίες που έχει αποκτήσει ο καθένας . Δηλαδή από το πόσο δυνατές είναι αυτές οι φιλίες αλλά και από το πώς  μπορούν αυτές να επηρεάσουν το άτομο (είτε θετικά είτε αρνητικά). Το συμπέρασμα λοιπόν στο οποίο οδηγούμαστε είναι πως καθένας από εμάς θα πρέπει να σκέφτεται σωστά πριν γίνει φίλος με οποιονδήποτε έτσι ώστε αποκτήσει παρέες με κοινά ενδιαφέροντα.

Λένια και Αφροδίτη Γ3 Ιωάννινα

Υπάρχουν γονείς που φοβούνται τα παιδιά τους. Τους σπρώχνουν στο περιθώριο της οικογένειας. Με ατίθαση συμπεριφορά, με χτυπήματα, με απειλές αυτοκτονίας, με απροκάλυπτη βία και καταστροφική συμπεριφορά καταφέρνουν να τους «πάρουν τον αέρα». Μια αντιμετώπιση είναι η αντίσταση χωρίς βία, του Γκάντι, στη στάση των γονέων. Οι γονείς πρέπει να είναι τελικά αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν εσφαλμένες συμπεριφορές, να αντιμετωπίσουν ακριβώς, όχι τους εφήβους αλλά τη συμπεριφορά τους.

  Πρέπει να υπάρχει η «γονική παρουσία και συνέπεια». Δηλαδή να είναι σωματικά και ψυχολογικά παρόντες. Οι ανασφαλείς γονείς δεν τα καταφέρνουν με επάρκεια σε αυτό το εκπαιδευτικό καθήκον. Ψυχολογικά οπισθοχωρούν και καθίστανται ανίκανοι για δράση, ενώ τα παιδιά τους δεν παραμένουν στον προσφερόμενο προσανατολισμό και δεν επιλέγουν το δρόμο που τους δείχνουν. Το παιδί συνεχίζει τις καταστροφικές απαιτήσεις του. Λόγω ελλιπούς σωματικής ή ψυχολογικής παρουσίας λοιπόν, οι γονείς ή ένας από αυτούς καταλήγει βαθμηδόν στο περιθώριο της οικογένειας και καθίσταται όλο και πιο σιωπηλός. Το παιδί μπορεί να συνεχίσει τον ολέθριο δρόμο του και έτσι απομονώνεται ψυχολογικά. Μόνο όταν οι γονείς είναι πραγματικά παρόντες στην οικογένεια μπορεί να αισθάνεται το παιδί ασφάλεια και υποστήριξη. Όταν ένας από τους γονείς εκπληρώνει πάντοτε τις επιθυμίες ενός εφήβου, το αφήνει σε ένα κενό.

  Κάτι που πρέπει να είναι γνωστό είναι το αν οι έφηβοι, ως βάση σιγουριάς μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον έναν ή και τους δύο γονείς. Αυτό είναι δυνατό μόνο αν ο ενήλικος έχει πραγματικά συνείδηση της σημασίας του ως πατέρας ή μητέρα και αν επίσης εκπληρώνει αυτό το ρόλο. Οι γονείς πρέπει να έχουν συνείδηση της θέσης τους στο κέντρο της οικογένειας. Ευθύνη τους είναι να πληρούν αυτή τη θέση με τη θεωρία τους για τη ζωή, με συζητήσεις για τη ζωή και τον κόσμο, με τις αξίας τους. Ευθύνη τους είναι επίσης να τραβούν σαφή όρια εκεί όπου ο έφηβος ξεφεύγει σαφώς από το «χώρο της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς» είτε με το να απειλεί ή να χτυπά τους γονείς του, είτε με το να διακινδυνεύει το μέλλον του (π.χ. με ναρκωτικά.)

  Οι έφηβοι δικαιούνται γονείς που τους δίνουν προσανατολισμό και κατεύθυνση. Και οι γονείς έχουν την υποχρέωση να αναλαμβάνουν αυτό το καθήκον για το καλό των παιδιών τους έστω και αν αυτά μερικές φορές δε μπορούν να συμφωνήσουν πλέον και να ακολουθήσουν.

  Άρα ζητείται από τους γονείς να μην παραμερίζουν τις συγκρούσεις με το παιδί τους. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να το αντιλαμβάνονται ως επίδειξη δύναμης, αλλά να αντιμετωπίζουν το παιδί ως κάποιον που του λείπει ακόμη η εμπειρία. Με αυτή την αντιμετώπιση οι γονείς θα μπορέσουν να βρουν και τις σωστές λέξεις και πράξεις. Εδώ είναι σημαντικό και οι γονείς και οι έφηβοι να μπορούν να διαφυλάξουν το χαρακτήρα τους ως ισότιμοι συνεργάτες. Τότε ανοίγει ο δρόμος και ο νέος μπορεί να αναλάβει τα καθήκοντα της ζωής του και να προχωρήσει σε δρόμους που θα τον καθιστούν ικανό να ενεργεί με βάση το κοινό καλό.

Λένια και Αφροδίτη Γ3 Ιωάννινα