Υπάρχουν γονείς που φοβούνται τα παιδιά τους. Τους σπρώχνουν στο περιθώριο της οικογένειας. Με ατίθαση συμπεριφορά, με χτυπήματα, με απειλές αυτοκτονίας, με απροκάλυπτη βία και καταστροφική συμπεριφορά καταφέρνουν να τους «πάρουν τον αέρα». Μια αντιμετώπιση είναι η αντίσταση χωρίς βία, του Γκάντι, στη στάση των γονέων. Οι γονείς πρέπει να είναι τελικά αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν εσφαλμένες συμπεριφορές, να αντιμετωπίσουν ακριβώς, όχι τους εφήβους αλλά τη συμπεριφορά τους.
Πρέπει να υπάρχει η «γονική παρουσία και συνέπεια». Δηλαδή να είναι σωματικά και ψυχολογικά παρόντες. Οι ανασφαλείς γονείς δεν τα καταφέρνουν με επάρκεια σε αυτό το εκπαιδευτικό καθήκον. Ψυχολογικά οπισθοχωρούν και καθίστανται ανίκανοι για δράση, ενώ τα παιδιά τους δεν παραμένουν στον προσφερόμενο προσανατολισμό και δεν επιλέγουν το δρόμο που τους δείχνουν. Το παιδί συνεχίζει τις καταστροφικές απαιτήσεις του. Λόγω ελλιπούς σωματικής ή ψυχολογικής παρουσίας λοιπόν, οι γονείς ή ένας από αυτούς καταλήγει βαθμηδόν στο περιθώριο της οικογένειας και καθίσταται όλο και πιο σιωπηλός. Το παιδί μπορεί να συνεχίσει τον ολέθριο δρόμο του και έτσι απομονώνεται ψυχολογικά. Μόνο όταν οι γονείς είναι πραγματικά παρόντες στην οικογένεια μπορεί να αισθάνεται το παιδί ασφάλεια και υποστήριξη. Όταν ένας από τους γονείς εκπληρώνει πάντοτε τις επιθυμίες ενός εφήβου, το αφήνει σε ένα κενό.
Κάτι που πρέπει να είναι γνωστό είναι το αν οι έφηβοι, ως βάση σιγουριάς μπορούν να χρησιμοποιήσουν τον έναν ή και τους δύο γονείς. Αυτό είναι δυνατό μόνο αν ο ενήλικος έχει πραγματικά συνείδηση της σημασίας του ως πατέρας ή μητέρα και αν επίσης εκπληρώνει αυτό το ρόλο. Οι γονείς πρέπει να έχουν συνείδηση της θέσης τους στο κέντρο της οικογένειας. Ευθύνη τους είναι να πληρούν αυτή τη θέση με τη θεωρία τους για τη ζωή, με συζητήσεις για τη ζωή και τον κόσμο, με τις αξίας τους. Ευθύνη τους είναι επίσης να τραβούν σαφή όρια εκεί όπου ο έφηβος ξεφεύγει σαφώς από το «χώρο της κοινωνικά αποδεκτής συμπεριφοράς» είτε με το να απειλεί ή να χτυπά τους γονείς του, είτε με το να διακινδυνεύει το μέλλον του (π.χ. με ναρκωτικά.)
Οι έφηβοι δικαιούνται γονείς που τους δίνουν προσανατολισμό και κατεύθυνση. Και οι γονείς έχουν την υποχρέωση να αναλαμβάνουν αυτό το καθήκον για το καλό των παιδιών τους έστω και αν αυτά μερικές φορές δε μπορούν να συμφωνήσουν πλέον και να ακολουθήσουν.
Άρα ζητείται από τους γονείς να μην παραμερίζουν τις συγκρούσεις με το παιδί τους. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να το αντιλαμβάνονται ως επίδειξη δύναμης, αλλά να αντιμετωπίζουν το παιδί ως κάποιον που του λείπει ακόμη η εμπειρία. Με αυτή την αντιμετώπιση οι γονείς θα μπορέσουν να βρουν και τις σωστές λέξεις και πράξεις. Εδώ είναι σημαντικό και οι γονείς και οι έφηβοι να μπορούν να διαφυλάξουν το χαρακτήρα τους ως ισότιμοι συνεργάτες. Τότε ανοίγει ο δρόμος και ο νέος μπορεί να αναλάβει τα καθήκοντα της ζωής του και να προχωρήσει σε δρόμους που θα τον καθιστούν ικανό να ενεργεί με βάση το κοινό καλό.
Λένια και Αφροδίτη Γ3 Ιωάννινα