Αρχική » Βιβλιοθήκη
Αρχείο κατηγορίας Βιβλιοθήκη
Σκυταλοδρομία Ανάγνωσης
«Εκείνο που κυρίως πίστευα τότε, είναι ότι μέσα στη ζωή, όπως βάζεις τα παπούτσια σου κάθε πρωί, έτσι πρέπει να πάρεις και ένα βιβλίο. Γιατί πάντα βλέπαμε τον παππού μας να κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι. Ακόμα και όταν πήγαινε περίπατο στην παραλία, διάβαζε περπατώντας. Έτσι κι εγώ, μικρή έπαιρνα ένα βιβλίο και περπατούσα πάνω κάτω, έτσι νόμιζα ότι έπρεπε να κάνουμε».
ΑΛΚΗ ΖΕΗ
Στα πλαίσια του αφιερώματος που κάνουμε στην αγαπημένη συγγραφέα των παιδιών Άλκη Ζέη – με αφορμή το Λογοτεχνικό Έτος Άλκης Ζέη – ξεκινάει η Σκυταλοδρομία Ανάγνωσης, με συμμετοχή των μαθητών/τριών της Ε΄ και Στ΄ τάξης.
Κάθε παιδί που θέλει να συμμετέχει καλείται να διαβάσει ένα ή και περισσότερα βιβλία, που αντιστοιχούν στην τάξη του και στη συνέχεια να διαλέξει έναν τρόπο παρουσίασης του από ενδεικτικές δραστηριότητες που του έχουν δοθεί, ατομικά ή συνεργατικά, αλλά βέβαια μπορεί να εκφραστεί και με έναν τρόπο δικής του έμπνευσης.
Το αναγνωστικό ταξίδι ξεκινάει! Βιαστείτε, επιβιβαζόμαστε!
Mια λέξη, μια ευχή για το 2024: EΙΡΗΝΗ!
Μόνο μια ανάσα μακριά από το 2024, μοιραζόμαστε την ευχή για Ειρήνη του Ελληνικού Κύκλου Παιδικού Βιβλίου – IBBY Greek Ibby και την κάρτα που φιλοτέχνησαν οι υποψήφιες για το βραβείο Hans Christian Andersen 2024, η συγγραφέας Aγγελική Δαρλάση και η εικονογράφος Kelly Matathia Covo.
«Σε όποια γλώσσα κι αν σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε, όλες μας οι ευχές για τη νέα χρονιά εκφράζονται με μια μόνο λέξη: Eιρήνη!»
Γιατί η λέξη Ειρήνη συμπεριλαμβάνει όλα όσα μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο:Την Αλληλεγγύη, την Αδελφοσύνη, τη Χαρά, την Ευημερία, την Αγάπη, τη Δικαιοσύνη, την Ελπίδα. Την Ανθρωπιά.
* Καλή μας Χρονιά! *
12 Οκτωβρίου 1944, η απελευθέρωση της Αθήνας
Δεν θυμάμαι τι όνειρο έβλεπα. Άκουσα όμως μισοκοιμισμένη να χτυπούν καμπάνες, στην αρχή απόμακρα κι ύστερα πολύ κοντά. Ξύπνησα, ξύπνησε κι η Λενούλα κι ανακαθίσαμε στα κρεβάτια μας. Αφουγκραστήκαμε. Ναι, ήτανε καμπάνες. Κοίταξα το ρολόι. Πέντε και μισή. Είχε αρχίσει να φέγγει κι ύστερα μια φωνή:
– Φύγανεεεεεε, φύγανεεεε. Ξυπνήστε, φύγανεεεεε.
Ήτανε η φωνή του Θανασάκη, του παιδιού της γειτονιάς. Έφερνε βόλτες γύρω γύρω σαν τρελός.
– Ξυπνήστε, ρε. Φύγανε οι Γερμανοί!
Παράθυρα άρχισαν ν’ ανοίγουν. Φωνές να ρωτούν, και πάλι καμπάνες. Η μαμά κι ο μπαμπάς κοντά μας. Κρεμόμαστε όλοι στο παράθυρο. Κι ύστερα κόσμος να βγαίνει στον δρόμο, άλλοι ντυμένοι άλλοι με πιτζάμες.
– Φύγανε οι Γερμανοί, φώναζαν και χοροπηδούσαν.
Κι εμείς οι τέσσερις αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε.
– Πάμε να ντυθούμε, είπε η μαμά.
Ντυθήκαμε στο λεπτό κι η μαμά έτοιμη.
– Πάμε, είπε.
– Που πάτε; τρόμαξε ο μπαμπάς.
– Στον δρόμο, να δούμε τι γίνεται.
Βγήκαμε και κατεβαίναμε τη σκάλα.
– Να τις έχεις κοντά σου, φώναζε ο μπαμπάς από την κουπαστή της σκάλας. Εγώ θα πάω στην τράπεζα.
Ποιος τον άκουγε πια. Η Λενούλα κι εγώ πήραμε τη Λήμνου, η μαμά… πετούσε κι ανέβαινε τη Λευκωσίας. Η αδελφή μου πήγαινε στην Κυψέλη να βρει τον Γκάτσο. Εγώ ήμουνα σίγουρη, στη γωνία Λήμνου και Πατησίων, μπροστά στο σχολείο του Τυχόπουλου, με περίμενε ο Γιώργος. Αγκαλιαστήκαμε, η Λενούλα μας φώναξε γεια κι άρχισε να τρέχει. Εμείς μείναμε έτσι ακούνητοι σαν να μην το πιστεύαμε. Άρχισαν να έρχονται τα τραμ και να χτυπάνε τα καμπανάκια κι ο κόσμος να σκαρφαλώνει, να τραγουδάει.
– Η πιο ευτυχισμένη μας μέρα, λέει ο Γιώργος. Ποτέ πια, ποτέ πια τίποτα κακό δεν θα μας συμβεί.
Τρέχουμε κι εμείς να σκαρφαλώσουμε στο τραμ. Αγκαλιαζόμαστε με αγνώστους, τραγουδάμε μαζί. Σαν να μην πιστεύαμε ποτέ πως θα έφτανε μια τέτοια μέρα. Μια τέτοια ευτυχία. Είχε πει η Έλλη: “Το μάτι στο καλειδοσκόπιο”, τι σήμαινε; Σήμαινε λευτεριά σίγουρα, μα γιατί καλειδοσκόπιο; Και ποτέ δεν τη ρώτησα. Το είχα ξεχάσει. Και τώρα το θυμήθηκα, είμαι σίγουρη πως το είπε.
Κατεβαίνουμε στην Ομόνοια. Κόσμος, κόσμος στους δρόμους χορεύει και τραγουδάει. Ανεβαίνουμε τη Σταδίου. Κρατιόμαστε σφιχτά μην χαθούμε. Όχι, δεν θα ‘θελα με τίποτα να ‘χανα τον Γιώργο μέσα στο πλήθος. Τον κοιτάζω, λάμπει από ευτυχία, έτσι θα λάμπω κι εγώ κι όλος ο κόσμος δίπλα μας. Δεν μπορώ να πιστέψω πως ποτέ μα ποτέ πια δεν θα δούμε άσχημες μέρες στη ζωή μας. Το είπε ο Γιώργος.
| Άλκη Ζέη | Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο |
O τελευταίος Γερμανός στρατιώτης εγκαταλείπει την Aκρόπολη, μεταφέροντας τη σημαία του
Νέα χρονιά, νέες αναγνωστικές διαδρομές!
Νέα χρονιά .. ένα βήμα σε ένα νέο βιβλίο της ζωής, με νέες ιστορίες για ανάγνωση και γραφή..
Ας είναι ιστορίες ευτυχίας, γαλήνιων ημερών και αδρεναλίνης, πεταλούδων στο στομάχι και ευεξίας, ηρεμίας και πολλών ικανοποιήσεων, ιστορίες που θα τυπωθούν σε χαρτί με ανεξίτηλο μελάνι και θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά μας για πάντα!
Ευτυχισμένο το Νέο Έτος για όλους μας! Χαρούμενες αναγνωστικές διαδρομές!
Η Πρωτομαγιά – Ο.Ελύτης
Ο. Ελύτης, Ημερολόγιο ενός αθέατου Απρίλη, Ίκαρος
Κωνσταντίνος Καβάφης
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Γεννιέται στις 29 Απριλίου 1863 και η μοίρα θέλησε να φύγει από την ζωή 70 ακριβώς χρόνια αργότερα την ημέρα των γενεθλίων του στα 1933…
«Che fece …. il gran rifiuto»
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.
Αυτοβιογραφικό σημείωμα του Κ. Π. Καβάφη
Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια – σ’ ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά.
«Είμαι κι εγώ Ελληνικός. Προσοχή, όχι Έλλην, ούτε Ελληνίζων, αλλά Ελληνικός.»
Διαβάστε το πλήρες βιογραφικό του Κ. Π. Καβάφη στην ψηφιακή συλλογή του Αρχείου Καβάφη
23 Απριλίου • Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου
Εγώ,
το Βιβλίο,
δε θα μπορούσα να σου αφηγηθώ
πλήρως την ιστορία της ζωής μου
χωρίς να πω ένα
Ευχαριστώ
από το βάθη της ράχης μου
σε όλους τους ανθρώπους που με φτιάχνουν
και με φροντίζουν.
Στους
ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ που με διαβάζουν
ΒΙΒΛΙΟΔΕΤΕΣ που με δένουν
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΑΡΙΟΥΣ που με δανείζουν
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΣ που με πουλάνε
ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΟΥΣ που με συλλέγουν
ΓΡΑΦΙΣΤΕΣ που με σχεδιάζουν
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΥΣ που με εικονογραφούν
ΕΠΙΜΕΛΗΤΕΣ που με διορθώνουν
ΚΡΙΤΙΚΟΥΣ που με αξιολογούν (θετικά ή αρνητικά)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕΣ που με μεταφράζουν
ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ που με γράφουν
ΤΥΠΟΓΡΑΦΟΥΣ που με τυπώνουν
Θα παρατήρησες, βέβαια, ότι αναφέρω τους συγγραφείς προς το τέλος. Δεν το κάνω για να τους μειώσω: αυτό συμβαίνει όταν λες τα πράγματα με αλφαβητική σειρά.
Άλλη φορά θα λέω “δημιουργούς” για να ανεβαίνει πιο πάνω. Δεν πιστεύω, όμως, ότι θα το κάνουν ζήτημα. Οι συγγραφείς ξέρουν ότι κάπου είναι γραμμένο πως “οι έσχατοι έσονται πρώτοι και οι πρώτοι έσχατοι”.
Τί άλλο να σου πω, αγαπητέ Αναγνώστη, εκτός απ’ αυτό; Θα ‘μαι εδώ για σένα, όποτε με χρειαστείς.
Ξέρεις πού θα με βρεις – ζήτα, απλώς, ένα Βιβλίο.
| Τζον Έιγκαρντ | Βιβλίο |
Ένας φόρος τιμής στη μνήμη δύο κορυφαίων λογοτεχνών, του Μιγκέλ ντε Θερβάντες και του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που έφυγαν από τη ζωή στις 23 Απριλίου 1616.
«Άσμα μικρό» – Ν.Καρούζος
Στρατιώτες στολίζουν τον επιτάφιο – Μνήμες Μικράς Ασίας
Στρατιώτες στολίζουν τον επιτάφιο 1 Απριλίου 1922.
Απρίλιος 1 [1922]. Την νύκταν της μεγάλης Παρασκευής απ’ όλα τα Αντίσκηνα ακούονται ψαλμωδίαι και καθένας λέγει ό,τι ξεύρει από τον επιτάφιον θρήνον. Η ωδή «Αι γεννεαί πάσαι» γεμίζει την ατμόσφαιραν και μας κάνει να αναπολήσωμεν τα μικρά μας χρόνια που το εψάλλομεν εν χωρώ εις την εκκλησίαν της πατρίδος μας. Ενθυμούμεθα κατόπιν τας οικογενείας μας και μαζί με τον θρήνον που αναπέμπονες δι’ Εκείνον, αναμιγνύομεν και τον θρήνον της ψυχής μας δια την στέρησιν των φιλτάτων μας.
Σταύρος Χριστοδουλίδης, Ημερολόγιον Εκστρατείας Μικράς Ασίας. Πρόλογος-Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κρίνος-Πανίτσας, ( Αθήνα: Συλλογές, 2005), σ. 71-72.
Επιτάφιος – Γ.Ρίτσος
Οι πόνοι της Παναγιάς – Κ.Βάρναλης
Christ Crucified Between The Two Thieves ~ Rembrandt
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιό νησί του Ωκεανού, σε ποιάν κορφή ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα ’χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θενα σπαράξεις.
Συ θα ’χεις μάτια γαλανά, θα χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταβρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι
κι ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι…
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
Στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
—Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο…—
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!
Στο σταυρό – Κώστας Καρυωτάκης
El Greco, Ο Χριστός αίρων το σταυρό. 1577-87
Κι ακλούθησε του Γολγοθά το δρόμο
φορώντας αγκαθένιο ένα στεφάνι
κι ένα σταυρό σηκώνοντας στον ώμο.
Αυτός που ’ρθε να ζήσει, να πεθάνει,
προς την Αλήθεια για ν’ ανοίξει κάποιο δρόμο.
Να Του καρφώσουν άφησε τα χέρια
και σα ληστή με τους ληστές κοιτούσε
να Τον κοιτάνε —οι ματιές σαν μαχαίρια.
Αυτός που τη χαρά μόνο σκορπούσε
και μοναχά για να βλογάει είχε τα χέρια.
Σαν άνθρωπος στα νύχια του θανάτου
παράδερνε, σαν άνθρωπος τη φύση
εχάιδεψε με τη στερνή ματιά Του.
Αυτός που είχε τη ζωή στον κόσμο χύσει
και που ήταν πάνω από τους νόμους του θανάτου.
Kώστας Καρυωτάκης
Του Φτωχού τ’ αρνί – Κώστας Μπαλάφας
Όσες φορές κλήθηκε ν’ απαντήσει ποια απ’ τις χιλιάδες φωτογραφίες του είναι η καλύτερη, η απάντησή του είναι κατηγορηματική και πάντα ίδια:
«Το ’χω πει κι άλλες φορές, ως τέτοια φωτογραφία μου θεωρώ αυτή με του φτωχού τ’ αρνί. Την τράβηξα στο παζάρι των Ιωαννίνων τη Μεγάλη Εβδομάδα, το 1963. Αυτές τις μέρες κατέβαιναν οι χωρικοί απ’ τα χωριά τους κάνοντας και πέντε ώρες δρόμο, μ’ ένα αρνί στην πλάτη, για να το πουλήσουν και με τα χρήματα να πάρουν κάτι για τα παιδιά τους.
Οι αστοί κάτω, τους άφηναν και κατέρρεαν απ’ την πείνα και την κούραση και κοίταζαν να τους τα πάρουν στο τέλος όσο όσο. Πέτυχα αυτόν τον αποκαμωμένο άνθρωπο, ακριβώς την ώρα που το παζάρευε. Του ’δωσε ένα κατοστάρικο ο αγοραστής, “έλα και πολλά σού δίνω, δώσε μου ρέστα ένα τάλιρο” και η απάντηση του δυστυχή: “Πού να το βρω, άνθρωπέ μου” και αποχωρίζεται με τόσο πόνο το αρνί του, κοντεύοντας να κλάψει…»
ΕLNIPLEX – Χρυσή Λίστα βιβλίων για το 2022
Μέσα στα δώρα του Πάσχα, το βιβλίο είναι πάντα μια πολύτιμη επιλογή!
Δείτε τη Χρυσή Λίστα για το 2022 που ανακοίνωσε το ELNIPLEX και ξεκινήστε την περιήγησή σας στα καλύτερα βιβλία για παιδιά 0-16 ετών. ΕLNIPLEX – Χρυσή Λίστα βιβλίων για το 2022
Η Ανάσταση του Λαζάρου – Vincent Van Gogh
Vincent Van Gogh, Η Ανάσταση του Λαζάρου, 1890. Μουσείο Βαν Γκογκ. Άμστερνταμ
O Βίνσεντ Βαν Γκογκ ως Λάζαρος.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στο νοσοκομείο του Saint Rémy o Βαν Γκογκ ζωγράφισε αρκετές φορές εικόνες που είχαν ως πρότυπο πίνακες μεγάλων παλιών ζωγράφων. Στην προκειμένη περίπτωση ο πίνακας του Βαν Γκογκ Η Ανάσταση του Λαζάρου έχει ως πρότυπο τον ομώνυμο πίνακα του επίσης μεγάλου Ολανδού Ζωγράφου Ρέμπραντ.
Υπό το φως ενός κίτρινου εκτυφλωτικού ήλιου, ο Βαν Γκογκ παρουσιάζει τον Λάζαρο να ετοιμάζεται να εγερθεί ανταποκρινόμενος στο κέλεσμα του Χριστού. Θεωρείται ότι ο ψυχολογικά διαταραγμένος ζωγράφος μπορεί να έβλεπε κάτι το κοινό ανάμεσα στην επιστροφή του Λαζάρου από τον κόσμο των νεκρών και το δικό του αγώνα για να συνέλθει από την ψυχασθένειά του.
Rembrandt van Rijin, Η Ανάσταση του Λαζάρου, 1630. Μουσείο Τέχνης του Λος Άντζελες (Los Angeles County Museum of Art-LACMA).
Η ομοιότητα στην κλίση του σώματος του έτοιμου να εγερθεί Λάζαρου είναι εμφανής ανάμεσα στους δύο πίνακες και αποδεικνύει ότι το έργο ενός παλαιότερου μεγάλου ζωγράφου μπορεί να επηρεάσει το έργο ενός νεότερου επίσης μεγάλου ζωγράφου. Εννοείται πως επιρροή δεν σημαίνει με κανένα τρόπο αντιγραφή και απομίμηση. Άλλωστε, η ατμόσφαιρα του έργου διαφέρει αισθητά από το διακείμενό του. Ο Βαν Γκογκ τοποθετεί τη σκηνή στην ύπαιθρο, σ’ ένα σιταροχώραφο. Ο ήλιος έχει ανατείλει…
Η βιβλιοθήκη μας
Θα μας βρείτε και στο Facebook
