Vincent Van Gogh, Η Ανάσταση του Λαζάρου, 1890. Μουσείο Βαν Γκογκ. Άμστερνταμ
O Βίνσεντ Βαν Γκογκ ως Λάζαρος.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στο νοσοκομείο του Saint Rémy o Βαν Γκογκ ζωγράφισε αρκετές φορές εικόνες που είχαν ως πρότυπο πίνακες μεγάλων παλιών ζωγράφων. Στην προκειμένη περίπτωση ο πίνακας του Βαν Γκογκ Η Ανάσταση του Λαζάρου έχει ως πρότυπο τον ομώνυμο πίνακα του επίσης μεγάλου Ολανδού Ζωγράφου Ρέμπραντ.
Υπό το φως ενός κίτρινου εκτυφλωτικού ήλιου, ο Βαν Γκογκ παρουσιάζει τον Λάζαρο να ετοιμάζεται να εγερθεί ανταποκρινόμενος στο κέλεσμα του Χριστού. Θεωρείται ότι ο ψυχολογικά διαταραγμένος ζωγράφος μπορεί να έβλεπε κάτι το κοινό ανάμεσα στην επιστροφή του Λαζάρου από τον κόσμο των νεκρών και το δικό του αγώνα για να συνέλθει από την ψυχασθένειά του.
Rembrandt van Rijin, Η Ανάσταση του Λαζάρου, 1630. Μουσείο Τέχνης του Λος Άντζελες (Los Angeles County Museum of Art-LACMA).
Η ομοιότητα στην κλίση του σώματος του έτοιμου να εγερθεί Λάζαρου είναι εμφανής ανάμεσα στους δύο πίνακες και αποδεικνύει ότι το έργο ενός παλαιότερου μεγάλου ζωγράφου μπορεί να επηρεάσει το έργο ενός νεότερου επίσης μεγάλου ζωγράφου. Εννοείται πως επιρροή δεν σημαίνει με κανένα τρόπο αντιγραφή και απομίμηση. Άλλωστε, η ατμόσφαιρα του έργου διαφέρει αισθητά από το διακείμενό του. Ο Βαν Γκογκ τοποθετεί τη σκηνή στην ύπαιθρο, σ’ ένα σιταροχώραφο. Ο ήλιος έχει ανατείλει…
