Διαγωνισμός Αστέρι της Ευχής 2021 – 2022
Οι μαθητές του Σχολείου μας στηρίζουν θερμά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Make-A-Wish» και συμμετέχουν ενεργά κάθε χρόνο.
Παίρνοντας έμπνευση από το Αστέρι της Ευχής και το μήνυμα που πρεσβεύει, δημιούργησαν το δικό τους Αστέρι, δηλώνοντας συμμετοχή στον δημιουργικό διαγωνισμό που υλοποιείται στα πλαίσια του προγράμματος, στέλνοντας παράλληλα ευχές σε όλα τα παιδιά του κόσμου!
ΚΑΛΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός: Ελόνα Παπαδοπούλου
Bιβλιοπροτάσεις: Η Βαλίτσα με τα Μυστικά του Κυρίου Μπένγιαμιν
Η αληθινή ζωή του Γερμανού φιλοσόφου Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο οποίος με την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ και την έναρξη των διωγμών κατά των Εβραίων εγκατέλειψε την χώρα, παρουσιάζεται μέσα από την γλαφυρή αφήγηση και την ιδιαίτερη εικονογράφηση της Pei-Yu Chang.
Το προφίλ του πρωταγωνιστή σκιαγραφείται στο χαρτί ως αυτό του κυρίου Μπένγιαμιν, ενός φιλοσόφου με αξιοσημείωτες ιδέες που αναγκάζεται να δραπετεύσει της χώρας του, όταν ξεκινά η τιμωρία όλων των «διαφορετικών» ανθρώπων. Γεμίζει μια τεράστια βαλίτσα και διασχίζει λόφους και κοιλάδες σε ένα συναρπαστικό ταξίδι.
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1892 στο Βερολίνο και πέθανε, βάζοντας ο ίδιος τέλος στη ζωή του στις 26 Σεπτεμβρίου 1940 στα ισπανικά σύνορα, για να μην πέσει στα χέρια της Γκεστάπο. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές του 20ου αιώνα.
27 Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος
“Η σιωπή μπροστά στο μίσος είναι συνενοχή. Σήμερα, ας δεσμευτούμε ότι ποτέ πια δεν θα αδιαφορήσουμε για τα βάσανα των άλλων ανθρώπων, ότι ποτέ δεν θα ξεχάσουμε τι έγινε και ποτέ δεν θα αφήσουμε να ξεχαστεί.”
~ António Guterres, Γ.Γ. του ΟΗΕ
Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί ως Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος. Είναι Ημέρα θρήνου για τα εκατομμύρια ανθρώπων που εξοντώθηκαν στα ναζιστικά κολαστήρια, Ημέρα περισυλλογής της ανθρωπότητας, αλλά και Ημέρα ευθύνης και υποχρέωσης όλων μας να προστατεύουμε για πάντα τη μνήμη όσων χάθηκαν, στηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο έναν κόσμο δικαιοσύνης και ισότητας.
«Το φορτηγό σταμάτησε και είδαμε μια μεγάλη πύλη και πάνω της μια επιγραφή ζωηρά φωτισμένη (η ανάμνηση της με βασανίζει ακόμα στα όνειρα μου) : ARBEIT MACHT FREI, η εργασία απελευθερώνει.»
“Το μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον κόσμο δεν προέρχεται από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι κακοί. Προέρχεται από ανθρώπους που απλώς δεν σκέφτονται καθαρά. Από ανθρώπους που βλέποντας τα πράγματα μονομερώς, μέσα από παραμορφωτικούς – ιδεολογικούς φακούς, κάνουν αδιανόητα πράγματα θεωρώντας τα προφανή και κανονικά. Στηριζόμενοι σε αυτήν την κανονικότητα, πραγματοποιούμε φοβερά πράγματα με έναν οργανωμένο και συστηματικό τρόπο. Αυτή είναι η διαδικασία με την οποία, άσχημες, εξευτελιστικές, δολοφονικές, απάνθρωπες και απερίγραπτες πράξεις καταλήγουν να αποτελούν ρουτίνα και γίνονται αποδεκτές ως “ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα”.
| Hanah Arendt | Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ • Η κοινοτυπία του κακού |
Σκέψεις ενός παιδιού για τον πόλεμο
Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου, η 12χρονη Eβραία Άννα Φρανκ έγραφε τις σκέψεις της στο ημερολόγιό της, ενώ κρυβόταν από τους Γερμανούς κατακτητές.
Τετάρτη 3 Μαρτίου 1944
Είναι μια φοβερή εποχή. Γύρω λυσσομανάει ο πόλεμος και κανένας δε γνωρίζει αν θα είναι ζωντανός την άλλη μέρα. Θυμάμαι που ζούσαμε όλοι μαζί στην πόλη και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή να την αδειάσουν ή να φύγουμε. Οι μέρες μας ήταν γεμάτες κανονιές και πυροβολισμούς και τις νύχτες μυστηριώδεις ήχοι έρχονταν από τα βάθη. Αυτό συνεχίστηκε έτσι καμιά βδομάδα, ώσπου ένα βράδυ μάς σκέπασε μια νύχτα που κρατάει ακόμη και σήμερα.
Θυμάμαι σαν τώρα εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να ήταν αργά το βράδυ, όταν ακούστηκαν ξαφνικά τρομερές εκρήξεις. Το βάλαμε στα πόδια όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Παντού γύρω μας έτρεχαν άνθρωποι που φώναζαν. Τα σπίτια καίγονταν, έτσι ώστε όλα τα πράγματα φαίνονταν πυρωμένα και κόκκινα. Δεν είναι δυνατό να πω πόση ώρα έτρεχα έτσι, πάντα με την εικόνα των σπιτιών που καίγονταν, των προσώπων που ούρλιαζαν παραμορφωμένα μπρος στα μάτια μου.
Συνέχεια αναρωτιόμαστε απελπισμένα: «Γιατί πρέπει να γίνεται ο πόλεμος; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά; Γιατί όλη αυτή η καταστροφή;». Στο ερώτημα αυτό δεν είναι εύκολο να βρούμε απάντηση. Αλήθεια, γιατί φτιάχνουν ολοένα μεγαλύτερα αεροπλάνα με όλο και πιο βαριές βόμβες, ενώ την ίδια στιγμή χτίζουν τα κατεστραμμένα σπίτια; Γιατί σπαταλούν δισεκατομμύρια κάθε μέρα για τον πόλεμο, ενώ φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μια δεκάρα διαθέσιμη για τα φάρμακα, τους φτωχούς και τους καλλιτέχνες; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, ενώ σε άλλα μέρη της γης έχουν τόσα τρόφιμα που τα αφήνουν να σαπίζουν; Μήπως οι άνθρωποι είναι τρελοί;
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπεύθυνοι για τον πόλεμο είναι μόνο οι ισχυροί, οι πλούσιοι και οι πολιτικοί. Όχι, και οι απλοί άνθρωποι μπορεί να θέλουν τον πόλεμο, αλλιώς οι λαοί θα είχαν επαναστατήσει προ πολλού. Είναι το ένστικτο της καταστροφής που οδηγεί τους ανθρώπους στον πόλεμο, κι αν όλο το ανθρώπινο γένος, χωρίς εξαίρεση, δεν αλλάξει, οι πόλεμοι δεν πρόκειται να σταματήσουν. Οι πολιτισμοί θα καταστρέφονται, ό,τι ωραίο χτίζεται θα γκρεμίζεται και η ανθρωπότητα θα αρχίζει ξανά και ξανά από την αρχή.
Έχω νιώσει πολλές φορές παγιδευμένη αλλά ποτέ απελπισμένη. Στο ημερολόγιό μου μιλάω για τις στερήσεις σαν να πρόκειται για κάτι διασκεδαστικό. Έχω πάρει την απόφαση να ζήσω μια ενδιαφέρουσα ζωή, διαφορετική από τη ζωή του απλού κοριτσιού και, αργότερα, από τη ζωή της απλής νοικοκυράς. Είμαι νέα και δυνατή. Είναι ανάγκη να επιβιώσω και αρνούμαι να κλαίω όλη την ώρα. Κάθε μέρα ωριμάζω εσωτερικά και αισθάνομαι την ειρήνη να πλησιάζει.
Tο ημερολόγιο της Άννας Φρανκ
«Ο φασισμός ήταν ακόμα παρών, αλλά κρυμμένος μέσα στο κουκούλι του. Προετοίμαζε την αλλαγή του για να εμφανιστεί ξανά με καινούργιο πρόσωπο, μη αναγνωρίσιμο, πιο αξιοσέβαστο, προσαρμοσμένος στις καινούργιες συνθήκες ενός κόσμου ο οποίος έβγαινε από την καταστροφή που ο ίδιος ο φασισμός είχε προκαλέσει.»
~ Primo Levi
Διεθνής Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Ολοκαυτώματος.
Η ιστορική μνήμη ας γίνει το αντίδοτο στη μισαλλοδοξία και τον σκοταδισμό.
ΜΑΘαίνουμε ΜΑΘηματικά παίζοντας!
Πώς μπορούν άραγε τα μαθηματικά να γίνουν διασκεδαστικά για τα παιδιά; Πώς οι μαθηματικές πράξεις μπορούν να γίνουν ελκυστικές και ενδιαφέρουσες;
Τα μαθηματικά μαθαίνονται μόνο στην πράξη. Έτσι λοιπόν μια μεγάλη έκπληξη περίμενε τους μαθητές του Β2!
Ένα μαγαζάκι… Και το όνομα που δόθηκε από τους μαθητές: «Μπακαλικό-φασολάκι»!
Παίξαμε λοιπόν μαγαζάκι… Πελάτης – μπακάλης και ήρθαμε σε πρώτη επαφή με τα χρήματα και τι σημαίνει να παίρνουμε ρέστα. Αγοράσαμε φρέσκα φρούτα και λαχανικά, γίναμε ξεφτέρια στις προσθέσεις και τις αφαιρέσεις και οπλισμένοι με νέες γνώσεις σας περιμένουμε στο «Μπακαλικό-φασολάκι» μας!
Το καλύτερο μαγαζάκι της πόλης!
Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός: Ανάγνου Έφη
«…που Χριστούγεννα σημαίνει…»
Την Τετάρτη 22/12/2021 οι μαθητές του Β2 πρωτοτύπησαν και είπαν τα κάλαντα των Χριστουγέννων χρησιμοποιώντα καμπανάκια και μουσικούς σωλήνες boomwhackers.
Έφτιαξαν πήλινα στολίδια βάζοντας τη δική τους πινελιά…
Ευχήθηκαν στα αγαπημένα τους πρόσωπα με χριστουγεννιάτικες κάρτες…
«Ταξίδεψαν» με καραβάκια-γούρι για «Καλή χρονιά!».
Νέα χρονιά! Ώρα για αποφάσεις!
Η νέα χρονιά μπήκε και οι μαθητές του Β2 έφτιαξαν ένα σπιτάκι στο οποίο έγραψαν :
2 πράγματα που θα ήθελαν να μάθουν τη νέα χρονιά.
0 πράγματα που δε θα άλλαζαν τη νέα χρονιά
2 τρόπους για να δείξουν την καλοσύνη τους αυτή τη χρονιά
2 πράγματα που θα ήθελαν να βελτιώσουν αυτή τη χρονιά
(Η ιδέα από creativeskills4kids)
Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός: Ανάγνου Έφη
Αλέκος Φασιανός
«Και όλον τον κόσμο αν γνωρίσεις, πρέπει σαν τη μέλισσα να παίρνεις ό,τι χρειάζεσαι για να δημιουργήσεις το δικό σου μέλι.”
| Αλέκος Φασιανός | 13 Δεκεμβρίου 1935 – 16 Ιανουαρίου 2022 |
Πρόγραμμα Καλλιέργειας Δεξιοτήτων: «Τρώω σωστά ; Μεγαλώνω σωστά!» Tάξη: A1
Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός: Δημητρίου Βασιλική
4 Ιανουαρίου – Παγκόσμια Ημέρα Γραφής Μπράιγ
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη δύναμη του γραπτού λόγου και τη συμβολή του στη διάδοση του πολιτισμού πέρα από την προφορική παράδοση.
Με το πέρασμα των χρόνων, άνθρωποι από κάθε κοινωνική ομάδα και μορφωτικό επίπεδο αποκτήσαμε τη δυνατότητα πρόσβασης στον έντυπο λόγο, στο βιβλίο, στην εφημερίδα. Μια κατηγορία συνανθρώπων μας, όμως, έμενε στο σκοτάδι.
Ώσπου ο Λουί Μπράιγ αποφάσισε να βελτιώσει την ποιότητα εκπαίδευσης των μαθητών με προβλήματα όρασης. Τυφλός και ο ίδιος εξαιτίας μιας μόλυνσης από τραυματισμό σε μικρή ηλικία, ο Μπράιγ ανέπτυξε τον κώδικα ανάγνωσης και γραφής έξι σημείων. Φοιτώντας στο Εθνικό Ινστιτούτο Τυφλών στο Παρίσι βρήκε τη μέθοδο ανάγνωσης δύσχρηστη και τον αριθμό των διαθέσιμων βιβλίων απογοητευτικό. Γι’ αυτό τον λόγο εμπνεύστηκε ένα νέο αλφάβητο βασισμένο στο σύστημα «νυχτερινής γραφής» που είχε επινοήσει ο λοχαγός του γαλλικού στρατού Σαρλ Μπαρμπιέ για την επικοινωνία των στρατευμάτων. Μάλιστα, ο Μπράιγ ολοκλήρωσε το επίτευγμά του σε ηλικία δεκαπέντε ετών! Σύντομα ανέπτυξε αντίστοιχους κώδικες ανάγνωσης για τα μαθηματικά και τη μουσική.
Δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας δεν έχουν όλοι οι τυφλοί ή οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης πρόσβαση στην εκμάθηση του Κώδικα Μπράιγ. Η εξέλιξη της τεχνολογίας με τα λογισμικά αναγνώρισης φωνής και μετατροπής text-to-speech δεν καθιστά προτεραιότητα τη μελέτη αυτού του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, διατίθενται πιστοποιημένα προγράμματα εκμάθησης της γραφής Μπράιγ σε πολλές χώρες. Στην Ελλάδα χορηγείται πιστοποίηση από το ΚΕΑΤ – Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών.
Ευχαριστίες στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγ. Ιωάννη Ρέντη
Ευχαριστούμε από καρδιάς τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αγ. Ιωάννη Ρέντη για την ευγενική χορηγία βιβλίων στη Δανειστική Βιβλιοθήκη μας λίγο πριν τις γιορτές. Ήταν το ωραιότερο και πολυτιμότερο Χριστουγεννιάτικο δώρο που θα μπορούσε να λάβει το Σχολείο μας. Τα παιδιά τα υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό και τα δανείστηκαν, ανυπομονώντας να τα διαβάσουν κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών.
Καλή συνέχεια στο αξιέπαινο έργο σας που συμβάλλει στην προώθηση της φιλαναγνωσίας και στέκεται αρωγός στην εκπαιδευτική διαδικασία. Κοινός στόχος και προσπάθεια η αγάπη για το βιβλίο να εδραιωθεί στην καρδιά των μαθητών μας και να τους συντροφεύει σε όλη τους τη ζωή.
Οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του 5ου Δημοτικού Σχολείου Αγ. Ιωάννη Ρέντη
Νέα χρονιά! Ώρα για βιβλιο-αποφάσεις!
Το 2022 διανύει ήδη τα πρώτα του μέτρα, με τις ευχές όλων να το προλογίζουν σαν μιά νέα αρχή, σαν μια καλή ευκαιρία για ανασκόπηση, ανασυγκρότηση και επανεκκίνηση.
Νέα χρονιά σημαίνει νέοι στόχοι και νέα διάθεση και είναι η εποχή που οι περισσότεροι από εμάς κοιτώντας με αισιοδοξία το μέλλον, παίρνουμε αποφάσεις για τη ζωή μας, άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες (New Year’s Resolutions), προσπαθώντας να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά σε ό,τι μας κάνει χαρούμενους.
Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο συγγραφέας Bill Watterson:
«Μια νέα χρονιά, μια νέα, φρέσκια αρχή! Είναι σαν να έχεις μία λευκή κόλλα χαρτί για να ζωγραφίσεις! Μια μέρα γεμάτη δυνατότητες! Είναι ένας μαγικός κόσμος… ας εξερευνήσουμε!»
Ποιοί όμως άραγε να είναι οι στόχοι των μικρών αναγνωστών του 5ου Δημοτικού Α.Ι. Ρέντη για «τον επόμενο γύρο της χρονιάς»;
Τι είναι αυτό που σκέφτονται ότι μπορεί να τους κάνει καλύτερους και ευτυχέστερους, να ανοίξει το μυαλό και την καρδιά τους και να τους φέρει σε επαφή με τη χαρά και τη γνώση; Η απάντηση είναι εύκολη:
‘Aς υποδεχθούμε λοιπόν τη νέα χρονιά με στόχο να βάλουμε περισσότερα βιβλία στη ζωή μας, εμπλουτίζοντας το μυαλό και την ψυχή μας.
Γιατί όπως μας εξηγεί κι ο αγαπημένος των παιδιών Walt Disney: «Υπάρχουν περισσότεροι θησαυροί στα βιβλία από ό,τι σ’ ολόκληρη τη λεία των πειρατών στη Νήσο των Θησαυρών.»
Καλή Χρονιά! Kαλές αναγνωστικές διαδρομές!
«Το φλουρί του φτωχού» – Παύλος Νιρβάνας
Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά!
O πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Aφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών σταμάτησε, σαν να θυμήθηκε κάτι.
– Ξεχάσαμε, είπε, το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ‘ρθει ύστερ’ από τους αγίους. Aς είναι όμως. Θα το κόψω τώρα κι ύστερα θ’ αρχίσω τα κομμάτια των παιδιών. Πρώτα ο φτωχός.
– Tου φτωχού.
Kαθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, το χρυσό φλουρί κύλησε στο τραπεζομάντιλο. Tο κόψιμο της πίτας σταμάτησε. Kοιτάζαμε ο ένας τον άλλο κι ο πατέρας όλους μας.
H καημένη η μητέρα! Tο είχε καημό να πέσει σ’ εμένα.
– Oύτε του φτωχού είναι, είπε ο πατέρας μου, ούτε του Πέτρου. Tο σωστό σωστό. Tο φλουρί μοιράστηκε. Ήταν ανάμεσα στα δυο κομμάτια. Kαθώς τα χώρισα με το μαχαίρι, έπεσε κάτω. Tο μισό λοιπόν είναι του φτωχού, το μισό του Πέτρου.
Tι θα γίνει; συλλογιζόμαστε κι εμείς.
Kαι μου την έδωσε.
– Kαλορίζικη! Kαι του χρόνου παιδί μου! Eίσαι ευχαριστημένος; Ήμουν και με το παραπάνω.
Γελούσαμε όλοι με την παράξενη τύχη μου. T’ άλλα παιδιά με πείραζαν: «O σύντροφος του φτωχού». Mονάχα ο πατέρας μου δε γελούσε. Eκείνος με τράβηξε κοντά του, με φίλησε και μου είπε:
– Mπράβο σου! Eίσαι καλό παιδί.
Έτρεξα στην πόρτα με τη μισή λίρα. Ήταν ένας γέρος φτωχός, με κάτασπρη γενειάδα, γερτός από τα χρόνια, και τρέμοντας από το κρύο μουρμούριζε ευχές.
– Πάρε, παππού, του είπα.
O γέρος το έφερε κοντά στα μάτια του για να το κοιτάξει καλύτερα. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως κρατούσε χρυσάφι στα χέρια του – τον καιρό εκείνο που όλοι έδιναν στους φτωχούς δίλεπτα και μονόλεπτα.
– Tι είναι αυτό, παιδάκι μου; με ρώτησε.
O καημένος δεν ήθελε να το πιστέψει.
Tου εξήγησα με τι τρόπο είχαμε μοιραστεί το φλουρί της βασιλόπιτας. O γέρος έτρεμε από τη χαρά του. Σήκωσε ψηλά τα μάτια και είπε:
Mου έδωσε την ευχή του, σήκωσε πάλι ψηλά κατά τον ουρανό τα μάτια και κατέβηκε με το ραβδί του τη σκάλα.
Έτσι τέλειωσε η ιστορία του φλουριού της βασιλόπιτας εκείνη τη χρονιά. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Μα από τότε, όσες φορές δίνω μια βοήθεια σ’ ένα φτωχό, συλλογίζομαι: Τάχα εγώ μοιράζω τα λεφτά μου με το φτωχό ή ο φτωχός μοιράζεται τα λεφτά του μ’ εμένα; Αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε τότε, που μοίρασα με τον παλιό ζητιάνο το φλουρί της βασιλόπιτας.
| Παύλος Νιρβάνας | Το φλουρί του φτωχού |
https://www.youtube.com/watch?v=hWXGkfbYC8Q
Η βιβλιοθήκη μας
Θα μας βρείτε και στο Facebook
