Οι μαθητές της Β τάξης έγραψαν δικές τους ιστορίες για τα προβλήματα της ζωής στις πολυκατοικίες, με αφορμή το λογοτεχνικό κείμενο “Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας” της Μαρίας Ιορδανίδου, που βρίσκεται στο σχολικό τους βιβλίο.
Να μερικές από τις αληθοφανείς ιστορίες τους:
Το διαμέρισμα νοικιάστηκε σχεδόν αμέσως από μια διαζευγμένη μητέρα με τον πεντάχρονο ζωηρό -όπως αποδείχτηκε- γιο της. Τα προβλήματα ηχορύπανσης ξεκίνησαν και η ησυχία τελείωσε. Κάθε μέρα εγώ κι η Νέλλη ακούγαμε τις φωνές του παιδιού, τη μπάλα που έπαιζε μέσα στο διαμέρισμα, το ποδήλατο που έκανε από τα υπνοδωμάτια μέχρι το μπαλκόνι, και τον εκνευριστικό ήχο από τα τακούνια της μητέρας. Τα πράγματα γίνονταν χειρότερα κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, που το παιδί έκανε ιδιαίτερα μαθήματα για να μάθει να παίζει βιολί και κάθε Πέμπτη απόγευμα, που η μητέρα του καλεί τις φίλες της να πιουν καφέ.
Ένα πρωινό πίναμε καφέ με τη Νέλλη, όταν ξαφνικά ακούσαμε δυνατές φωνές από το διπλανό διαμέρισμα. Όλη η πολυκατοικία ταράχτηκε. Μετά από λίγη ώρα ακούσαμε μια φωνή να λέει: “Ασθενοφόρο! Καλέστε γρήγορα ένα ασθενοφόρο!” Οι μισοί ένοικοι πήγαν να καλέσουν βοήθεια κι οι υπόλοιποι πήγαμε να δούμε τι συμβαίνει. Όταν μπήκαμε στο διαμέρισμά της, η μητέρα είπε πολύ ταραγμένη: “Έτσι όπως έτρεχε, έπεσε και χτύπησε στο κεφάλι. Είναι πολύ ζωηρό…” Το ασθενοφόρο έφτασε σχετικά γρήγορα και μετέφερε το παιδί στο νοσοκομείο.
Ευτυχώς, δεν ήταν κάτι σοβαρό. Δυο μέρες αργότερα η μητέρα ήρθε και μας ευχαρίστησε όλους που της σταθήκαμε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Από τότε η φασαρία μειώθηκε. Το περιστατικό αυτό την είχε φοβίσει κι έκανε συχνά παρατηρήσεις στο παιδί, για να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Πάντως εμείς βγήκαμε κερδισμένοι!
(Λαμπρινή Χ.)
Τελικά, μετά από ένα μήνα το διαμέρισμα νοικιάστηκε από κάτι φοιτητές, που είχαν κι ένα μουσικό συγκρότημα και το ήθελαν ως χώρο για να κάνουν πρόβες… Όταν το έμαθα, διαμαρτυρήθηκα και με το δίκιο μου, γιατί οι κακές εξελίξεις δεν άργησαν να εμφανιστούν.
Οι φοιτητές του διπλανού διαμερίσματος μαζεύονταν κάθε μέρα από τις 7 τι απόγευμα μέχρι τις 12-1 το βράδυ, με αποτέλεσμα όλοι οι ένοικοι να έχουμε χάσει τον βραδινό μας ύπνο. Η κατάσταση όσο πήγαινε και χειροτέρευε, ώσπου μια μέρα, όταν είχε πάει 3 η ώρα τα ξημερώματα και δεν έλεγαν να σταματήσουν, δεν άντεξα και τους χτύπησα την πόρτα, πολύ εκνευρισμένη αυτή τη φορά.
_ Καλησπέρα σας!
_ Τι θα θέλατε, κυρία μου, τέτοια ώρα;
_ Θα ήθελα να σταματήσετε να παίζετε μουσική, γιατί η ώρα είναι 3 τα ξημερώματα…
_ Και ποια είστε εσείς που θα μας πείτε τι θα κάνουμε, κυρία μου;
_ Θέλουμε να κοιμηθούμε, τι δεν καταλαβαίνετε; Είναι ΄ώρα κοινής ησυχίας!
Και μου έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα.
_ Θα σας φέρω την αστυνομία! άρχισα τότε να φωνάζω.
Μια που το είπα και μια που το έκανα. ..Μετά από 10 λεπτά ένα περιπολικό ήταν εκεί κι αυτή τη φορά δεν τη γλίτωσαν. Αναγκάστηκαν να σταματήσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Το πρωί που σηκώθηκα κατά τις 10 μετά από αυτό το κουραστικό βράδυ, το διαμέρισμα ήταν άδειο. Απ΄ ό,τι μου είπαν, οι φοιτητές έφυγαν γιατί ο ενοικιαστής τους ανέβασε το νοίκι. Όπως και να ‘χει, τα νέα ήταν καλά για μένα!
(Μαρίλεια Τσ.)
Το διαμέρισμα νοικιάστηκε γρήγορα από μια τριμελή οικογένεια. Επιφανειακά φαίνονταν αξιοπρεπείς άνθρωποι και στην αρχή δεν είχαμε κανένα πρόβλημα μαζί τους.
Ένα μεσημέρι η κόρη μου μού είπε ότι άκουσε φωνές από το διπλανό διαμέρισμα. Δεν την πολυπίστεψα, μέχρι το το βραδάκι, που τελικά αποδείχτηκε αληθές το περιστατικό που μου μου ανέφερε η Νέλλη. ‘Όταν γύρισε ο άντρας της διπλανής μας από τη δουλειά του, άρχισαν να ακούγονται φωνές, όχι μόνο του ζευγαριού αλλά και του μικρού κοριτσιού. Δεν δώσαμε και πολλή σημασία.
Το επόμενο πρωί, καθώς μπαίναμε στην είσοδο της πολυκατοικίας, είδαμε το κοριτσάκι να κάθεται στα σκαλιά, χτυπημένο. Καθίσαμε μαζί του για λίγο, μέχρι που ήρθε η μητέρα του, γεμάτη σημάδια κι αυτή. Ήταν πολύ θυμωμένη. Μας εξήγησε ότι ήταν απογοητευμένη απ΄τον άντρα της, γιατί δεν περίμενε ποτέ μια τόσο άσκημη συμπεριφορά απ΄αυτόν, αλλά και θυμωμένη με τον εαυτό της, που τόσο καιρό ντρεπόταν να ζητήσει βοήθεια στο πρόβλημά της. Της προτείναμε να απευθυνθεί σε ειδικούς φορείς για βοήθεια, για να δώσει στην κόρη της και στον εαυτό της ένα καλύτερο μέλλον! Το αξίζουν κι οι δυο!
(Σοφία Χ.)
Μετά από δυο μήνες ήρθε και νοίκιασε το απέναντι διαμέρισμα ένας τενόρος. Όλη την ώρα τραγουδούσε όπερα. Όλες τις ώρες όμως. Από το πρωί που ξύπναγε μέχρι την ώρα που θα έπεφτε για ύπνο, δηλαδή γύρω στη μία τη νύχτα. Έτσι, κάποια μέρα αποφάσισα να του μιλήσω. Πήγα και χτύπησα την πόρτα του.
_ Γεια σας.
_ Γεια σας. Συγνώμη για την ενόχληση αλλά έχω ένα πρόβλημα με το ταλέντο σας.
_ Τι πρόβλημα; Μήπως δεν σας αρέσει η φωνή μου; Χρησιμοποιώ πολύ βαριές νότες;
_ Εμ, όχι, δε νομίζω… Απλά τραγουδάτε όλη την ώρα…
_ Μα αυτή είναι η δουλειά μου, πρέπει να έχω τέλεια φωνή για την πρεμιέρα μου.
_ Ναι, αλλά τραγουδάτε και τις ώρες κοινής ησυχίας!
_ Αγαπητή μου, ζητώ χίλια συγγνώμη αλλά μου αρέσει τόσο πού αυτό που κάνω που ξεχνιέμαι…
Καμιά φορά νιώθω πως βρίσκομαι εκτός τόπου και χρόνου…
_ Ε… εντάξει, όμως εγώ που βρίσκομαι στην ίδια πολυκατοικία με εσάς κι όχι εκτός τόπου, την επόμενη φορά θα ειδοποιήσω την αστυνομία, για να σας υπενθυμίσει τον χρόνο. Οπότε δεν θα ξαναβρεθείτε εκτός τόπου και χρόνου! Πάντως μπράβο σας, έχετε ωραία φωνή, αλλά θα προτιμούσα να την ακούω στο Μέγαρο…
_ Ωχ, είστε λίγο αυστηρούλα… αλλά σας υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά θα προσέχω!
_ Το καλό που σας θέλω!
(Αγγελική Χ.)
Η ζωή μου σ΄αυτή την πολυκατοικία έχει καταντήσει αφόρητη. Εκεί που ξεφορτώθηκα την οικογένεια με το κοριτσάκι, άλλοι μου κουβαλήθηκαν δίπλα. Από την πρώτη κιόλας μέρα που ήρθαν, τακτποιήθηκαν και ξεκίνησαν τα ντράγκα ντρούγκα. Νανπεις ότι έπαιζαν κι ωραία, άντε, θα το δεχόμουν, τώρα όμως, που χορδές και νότες ξεχείλιζαν από παντού χωρίς κανένα ρυθμό, τι να πω;Εε, δεν το δέχομαι!
Μια μέρα τους βρήκα στην εξώπορτα και τους τα ΄ψαλλα.
_ Δε γίνεται αυτό, παιδιά μου, κάθε μέρα. Δεν αφήνετε κανέναν ένοικο της πολυκατοικίας να ησυχάσει.
_ Μας συγχωρείτε, μαντάμ, αλλά κάνουμε πρόβες, γιατΊ συμΜετέχουμε σε έναν μουσικό διαγωνισμό.
Μόνο από το “μαντάμ” που είπε, δεν τους συμπάθησα.
_ Να πάτε σ΄ ένα θεατράκι, αγόρι μου, δε γίνεται να ξεσηκώνετε όλη την πολυκατοικία στο πόδι μ΄ αυτά τα πράγματα!
_ Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, είπαν κι έφυγα. Συνέχισαν όμως τα ίδια και δεν το ‘βλεπα να έχουν σκοπό να σταματήσουν. Έπαιζαν μάλιστα και πιο δυνατά. Επίτηδες το ‘καναν, είμαι σίγουρη. Στην αρχή σκέφτηκα να τους ξαναπώ δυο κουβέντες αλλά θεώρησα ότι δεν θα με υπολογίσουν.
Έτσι αποφάσισα να νοικιάσω ένα άλλο σπίτι, μονοκατοικία αυτή τη φορά, και να μετακομίσω.
Τι να λέμε; Βρήκα την ηρεμία μου!
(Ελένη Τσ.)
Χτες το απόγευμα μετακόμισαν στο διπλανό διαμέρισμα οι καινούργιοι μου γείτονες! Στην αρχή νόμιζα πως ήταν άνθρωποι μεγάλης ηλικίας αλλά μετά κατάλαβα ότι αυτοί που είδα αρχικά ήταν οι γονείς τους. Είναι φοιτητές! Όταν το έμαθα, η καρδιά μου χτύπησε κόκκινο. Δεν αντέχω άλλο φασαρίες και μουσικές!
Σήμερα τα ξημερώματα ξύπνησα από σεισμό, τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Τελικά απλά οι καινούργιοι ακούγανε μουσική και απ ότι φαίνεται με καλό ηχοσύστημα. Δεν άντεξα για πολύ. Σηκώθηκα πάνω και τους χτύπησα την πόρτα. Τους κοίταξα αγριεμένα και τους είπα: “Αν δεν κλείσετε αμέσως τη μουσική, θα καλέσω την αστυνομία.” Ο ένας μου απάντησε ειρωνικά: “Καλά, ηρέμησε λιγάκι, δεν σε σκοτώσαμε κιόλας!” Ευτυχώς όμως με άκουσε και σταμάτησε τη μουσική. Πάντως τα πνεύματα είναι τεταμένα. Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά με αυτούς τους νεαρούς!
(Βαγγέλης Χ.)