Το παιχνίδι της Ειρήνης

Το γνωστό παιχνίδι με τις καρέκλες σε μια παραλλαγή που προάγει την συνεργασία, την ομαδικότητα, την αλληλεγγύη των παιδιών και τον πολιτισμό ! Την παρακάτω πολύ ενδιαφέρουσα και αξιέπαινη προσέγγιση περιγράφω συνοπτικά βάσει των όσων διάβασα σε άλλη σχετική ξενόγλωσση ανάρτηση .

Ως τώρα το γνωρίζαμε ως εξής : οι καρέκλες λιγότερες απο τα παιδιά, νικητής όποιος προλάβει να καθίσει , έναντι του χαμένου που βγαίνει και εκτός παιχνιδιού . Τα παιδιά ανταγωνίζονται κα η νίκη έρχεται θέτοντας εκτός ομάδας τον συμπαίκτη ( κουλτούρα του επιτυχημένου που εξαφανίζει τους άλλους , και του χαμένου που επειδή δεν πρόλαβε δεν δικαιούται να συνεχίσει να απολαμβάνει το παιχνίδι και τίθεται εκτός κλπ κλπ )

Σύγχρονη παιδαγωγική : Αντίθετα , στα νηπιαγωγεία της Ιαπωνίας , παρά το οτι οι καρέκλες συνεχίζουν να είναι λιγότερες απο τα μέλη της ομάδας, ο κανόνας διαφοροποιείται ! Αν μείνει κάποιος χωρίς καρέκλα τότε ΟΛΟΙ ΧΑΝΟΥΝ !!! Τα παιδιά προσπαθούν να αγκαλιαστούν και να μοιραστούν τις ιδιες καρέκλες/θέσεις με τους συμπαίκτες τους . Νίκη και επιτυχία είναι να βοηθάς να επιτύχουν ολοι !! Δεν είσαι νικητής πατώντας ή επιδιώκοντας την αποτυχία και την εξαφάνιση των άλλων ! ( Δεν έχω επιτυχία χωρίς να βοηθώ κι άλλους να επιτύχουν ! )
Ας συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε κι εμείς παραλλαγές και προσεγγίσεις των κλασσικών ομαδικών παιχνιδιών που γνωρίζουμε προς μια τέτοια κατεύθυνση ! Πόσο ενισχυτικό και δημιουργικό θα ήταν και για τους ενήλικες και για τα παιδιά !!!
Απο το ”μαθαίνω να χάνω” ας περάσουμε στο ”μαθαίνω πώς να κερδίζουμε αλληλέγγυα ” !
Το διασκεδάσαμε πολύ….