Η Βασιλόπιτα κατά το ελληνικό έθιμο κόβεται σε οικογενειακή συγκέντρωση αμέσως με τον ερχομό του νέου έτους κυρίως μετά από φαγοπότι. Έτσι στις 12.00 ακριβώς τα μεσάνυχτα με την αλλαγή του έτους σβήνουν τα φώτα και μετά ένα λεπτό ξανανάβουν ευχόμενοι και αντευχόμενοι όλοι «χρόνια πολλά» και «ευτυχισμένο το νέο έτος».
Τότε προσκομίζεται η Βασιλόπιτα στο τραπέζι όπου ο νοικοκύρης αφού την σταυρώσει με το μαχαίρι τρεις φορές αρχίζει να τη κόβει σε τριγωνικά κομμάτια προσφερόμενο σε κάθε ένα παριστάμενο μέλος της οικογένειας ή φίλων και συγγενών με πρώτο κομμάτι του σπιτιού (ή του Χριστού της Παναγίας και του Άι Βασίλη), του σπιτονοικοκύρη, της σπιτονοικοκυράς και των άλλων παρισταμένων κατά τάξη συγγένειας και ηλικία με τελευταίο το κομμάτι του φτωχού ή πάλι του σπιτιού, χωρίς βέβαια να λησμονούνται τυχόν μετανάστες, ασθενείς και άλλα πρόσωπα της οικογένειας που για διάφορους λόγους δεν παρίστανται.
Έτσι λοιπόν και στο δικό μας “σπιτικό” η Βασιλόπιτα για το καλό του χρόνου κόπηκε (μοιράστηκαν ατομικά τσουρεκάκια στα παιδιά)
Οι εκπαιδευτικοί της σχολικής μονάδας ευχόμαστε τόσο στα δυο παιδάκια μας που κέρδισαν το φλουρί
όσο και σε όλα τα παιδάκια του σχολείου μας να είναι υγιή, χαρούμενα και τυχερά σε όλη τους τη ζωή !
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων για την πολύτιμη προσφορά τους (τσουρεκάκια και δωράκια για τα τυχερά παιδάκια μας) και την αδιάκοπη υποστήριξη τους σε κάθε μας δράση!!!
Η κυρα-Καλή είναι μια γυναίκα που έχει πάντα μια καλή κουβέντα να πει στους άλλους ανθρώπους. Αντίθετα, από το στόμα της κυρα-Κακής καλός λόγος δε θα βγει. -Τι θα συμβεί στις δύο αυτές γυναίκες, όταν συναντήσουν τους δώδεκα μήνες; Πώς θα ήταν η ζωή σου, αν έλειπαν από αυτή κάποιοι μήνες; -Τελικά η καλοσύνη ανταμείβεται;
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Όλοι οι μήνες του χρόνου είναι καλοί και ευλογημένοι. Όλοι έχουν τις χάρες τους και τις ομορφιές τους. Για παράδειγμα, ο Γενάρης φέρνει τα χιόνια και τα παιδιά βγαίνουν έξω να παίξουν μαζί του και να φτιάξουν χιονάνθρωπους. Ο Φλεβάρης φέρνει την αποκριά κι όλοι μασκαρεύονται ζητώντας από τους άλλους να τους αναγνωρίσουν. Ο Μάρτης φέρνει τα χελιδόνια, προάγγελοι της Άνοιξης και του καλοκαιριού. Ο Απρίλης την Πασχαλιά, την μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης και ο Μάης τα λουλούδια που κάνει όλη την πλάση να μοιάζει με πολύχρωμο πίνακα ζωγραφικής. Ο Ιούνης τα χρυσά τα στάχυα και ο Ιούλης τα θαλασσινά τα μπάνια. Αχ… κι ο Αύγουστος μας δίνει φρούτα καλοκαιρινά, δροσιστικά και απολαυστικά. Κι έπειτα ο Σεπτέμβρης φέρνει τρύγο και χαρά. Ο Οκτώβρης τις βροχές που ζητάει η γης να ξεδιψάσει κι ο Νοέμβρης τις ελιές, το πιο παρθένο αγαθό. Ε κι ο Δεκέμβρης τέλος, τι χαρά, τις μεγάλες τις γιορτές, κάλαντα και παιδικές φωνές! Γι’ αυτό σας λέω… όλοι οι μήνες είναι καλοί κι ευλογημένοι!”.
Με αφορμή λοιπόν την απάντηση της Κυρά Καλής στους 12 Μήνες αποφασίσαμε και εμείς να φτιάξουμε το λουλούδι – ρολόι του χρόνου όπου κάθε μήνας θα έχει το χαρακτηριστικό του
Και το ταξίδι στην παράδοση του τόπου μας συνεχίζεται…. γεμάτο εκπλήξεις!!
Σειρά είχαν παιχνίδια παραδοσιακά…παιχνίδια απο τις παιδικές αναμνήσεις μας… Παραδοσιακά παιχνίδιαονομάζονται τα παιχνίδια που έπαιζαν οι παλαιότεροι και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά με προφορική περιγραφή ή επίδειξη των μεγαλύτερων προς τους μικρότερους.
Τα παραδοσιακά παιχνίδια είναι ομαδικά (κρυφτό, μακριά γαϊδούρα, τυφλόμυγα, το μαντίλι, κ.ά.). Υπάρχουν και κάποια που αρχικά ενδέχεται να μοιάζουν ατομικά, αλλά τελικά αποδεικνύονται ομαδικά, καθώς παίζονται διαδοχικά από κάθε ένα παιδί μέσα στην ομάδα. Αυτά έχουν σχέση περισσότερο με την τεχνολογία της κάθε εποχής και τις δεξιότητες των παιδιών, όπως η σφεντόνα, η σβούρα, το τσιλίκι, κ.ά.
Κάθε παραδοσιακό παιχνίδι εκφράζει την εποχή και την κοινωνία που το δημιούργησε (κοινωνικές σχέσεις, οικονομική κατάσταση, πολιτιστικές αξίες, τεχνολογία, αντιλήψεις για την πολιτική, τον πολιτισμό, το φύλο, τις σχέσεις με τους άλλους λαούς).
Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε το ταξίδι να θυμηθούμε εμείς οι μεγάλοι και να μάθουν τα παιδιά μας…. τα παιχνίδια με τα οποία μεγαλώσαμε… στις αυλές των σπιτιών και στα πάρκα των γειτονιών…
Για να αρχίσει η τυφλόμυγα επιλέγεται με κλήρο ή με λάχνισμα (όπως το αμπεμπαμπλόμ ή τα αριθμάκια) ένα από τα παιδιά. Ένας από τους συμπαίκτες του του δένει τα μάτια με ένα πανί, συνηθέστερα ένα μαντήλι ή φουλάρι, για να μη βλέπει, και το παιχνίδι αρχίζει. Τα υπόλοιπα παιδιά γυρίζουν γύρω – γύρω από το παιδί που κάνει την τυφλόμυγα και το πειράζουν. Εκείνο προσπαθεί να πιάσει κάποιο από τα παιδιά και κερδίζει μόνο, αν μαντέψει σωστά ποιο είναι το παιδί που έπιασε. Για να το αναγνωρίσει ψηλαφεί τα χαρακτηριστικά του προσώπου, τα ρούχα, τα μαλλιά κ.ά. Το παιδί που πιάστηκε και αναγνωρίστηκε γίνεται η επόμενη τυφλόμυγα. Αν δεν γίνει σωστά η ταύτιση, τότε το ίδιο παιδί παραμένει ως “τυφλόμυγα” για άλλον ένα γύρο
Με αφορμή το παιχνίδι μας αλλά και τη Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με ειδικές ανάγκες δημιουργήσαμε στη τάξη μας ένα μουσείο αφής… πως μπορούμε να αντιληφθούμε το κόσμο γύρω μας μόνο με ένα άγγιγμα…
ΠΕΡΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΜΕΛΙΣΣΑ…
Ομαδικό παιχνίδι που παίζεται σε ανοιχτό χώρο από πολλά παιδιά. Δύο παιδιά που είναι οι «μάνες», στέκονται αντιμέτωπες με σηκωμένα χέρια και πλεγμένα δάχτυλα σχηματίζοντας μια «καμάρα». Χτυπούν τις παλάμες τους ρυθμικά και τραγουδούν:
Περνά-περνά η μέλισσα με τα μελισσόπουλα,
με τα μελισσόπουλα και με τα παιδόπουλα.
Τα άλλα παιδιά σχηματίζουν μια ουρά και περνούν κάτω από την καμάρα. Όταν το τραγούδι σταματήσει, οι «μάνες» πιάνουν το τελευταίο παιδί της σειράς ανάμεσα στα χέρια τους και το ρωτούν χαμηλόφωνα, ώστε να μην ακούσουν τα άλλα παιδιά, «τι θέλεις; μήλο ή πορτοκάλι;» ή «κίτρινο ή κόκκινο;» κτλ. Οι «μάνες», πριν ακόμα ξεκινήσει το παιχνίδι, έχουν διαλέξει μία από τις δύο επιλογές. Όποιο παιδί πει ότι θέλει μήλο, πηγαίνει πίσω από τη μάνα που έχει το μήλο και όποιο παιδί πει το πορτοκάλι πηγαίνει πίσω από τη μάνα που έχει διαλέξει το πορτοκάλι.
Το παιχνίδι αρχίζει ξανά από την αρχή και η διαδικασία γίνεται μέχρι να τελειώσουν όλα τα παιδιά. Στο τέλος σχηματίζονται δύο ομάδες παιδιών καθεμιά με τη δική της μάνα. Οι ομάδες αυτές, τις περισσότερες φορές, δεν έχουν ίσο αριθμό παιδιών.
Στο σημείο αυτό, τα παιδιά γίνονται δύο αλυσίδες αγκαλιάζοντας τις μάνες. Οι δύο μάνες πιάνονται από τα χέρια ή πιάνονται από ένα μικρό ραβδί και τραβιούνται απο τα πίσω παιδιά. Όποια ομάδα τραβήξει την άλλη προς το μέρος της κερδίζει. Έπειτα αλλάζουν οι μάνες και το παιχνίδι αρχίζει από την αρχή.
ΡΟΛΟΓΑ ΡΟΛΟΓΑ ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ;;; (ΤΟ ΡΟΛΟΙ)
Τα παιδιά διαλέγουν έναν αρχηγό – ρολόι (ΡΟΛΟΓΑ) που θα απαντά όταν τον ρωτούν, τι ώρα είναι. Τα υπόλοιπα παιδιά στήνονται σε σειρά κατα μήκος έχοντας απέναντι το ρολογά. Κάθε παιδί με τη σειρά ρωτά:
Παιδί: Τι ώρα είναι;
Ρολογάς: Μία ώρα εμπρός!
Παιδί: Τι ώρα είναι;
Ρολογάς: Τρεις ώρες μπρος!
Κάθε παιδί που ρωτάει, κάνει τόσα βήματα όσα του λέει ο Ρολογάς προς τα πίσω ή μπρος. Γιατί όταν ο Ρολογάς δει ότι τα παιδιά τον πλησιάζουν και απειλούν τη θέση του, τότε κάνει το ρολόϊ να πηγαίνει πίσω! (Ρολογάς: πέντε ώρες πίσω!). Αλλά προβλέποντας αυτήν την πονηριά του Ρολογά, τα παιδιά κάνουν τα βήματα προς τα εμπρός πολύ μεγάλα και τα προς τα πίσω μικρούτσικα!!!
ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΑΚΙ ΠΕΡΑΣΕ
Κάποιος κάνει τη μάνα και έχει ένα μαντήλι. Τα υπόλοιπα παιδιά κάνουν ένα κύκλο. Η μάνα με το μαντήλι γυρνάει γύρω γύρω λέγοντας: “Το μαντηλάκι πέρασε κι η κόρη το γυρεύει, πάει πέρα , πάει πέρα μια τούμπα στον αέρα “. Τότε αφήνει σε κάποιο παιδί το μαντήλι και εκείνο πρέπει να αρχίζει να κυνηγάει τη μάνα. Η μάνα για να μην χάσει πρέπει να κάνει ένα γύρο και να μπει στη θέση του άλλου. Αν μπει κερδίζει, και συνεχίζει το παιχνίδι το παιδί που έχει το μαντήλι.
Σε πολλές περιοχές της χώρας μας το παιχνίδι ήταν γνωστό και “Αλάτι χονδρό-Αλάτι ψιλό”
Το παιχνίδι αυτό παίζεται από πολλά παιδιά που συγκεντρώνονται και βγάζουν με κλήρο τη “μάνα”. ΄Υστερα κάνουν όλα μαζί ένα κύκλο και κάθονται κάτω σταυροπόδι με τα χέρια πίσω, με τις παλάμες ανοιχτές. Η μάνα στέκεται έξω από τον κύκλο και βαστάει ένα μαντήλι. Κάνει μια βόλτα γύρω από τον κύκλο τραγουδώντας: Αλάτι ψιλό, αλάτι χονδρό, έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω παπούτσια δεν μου πήρε να πάω στο χορό. Την ώρα που τραγουδάει γύρω από τον κύκλο, πετάει το μαντίλι πίσω από ένα παιδί και συνεχίζει μέχρι να καταλάβουν ότι δεν κρατάει πια το μαντήλι. Το παιδί που πήρε το μαντήλι σηκώνεται και αρχίζει να κυνηγάει τη μάνα. ΄Οταν την πιάσει η μάνα κάθεται στη θέση του μαζί με τα άλλα παιδιά Το παιδί που πήρε το μαντήλι γίνεται μάνα και αρχίζει να κυνηγάει. Το παιχνίδι συνεχίζεται έτσι μέχρι να το βαρεθείτε ..
Υπάρχουν πολλά ακόμη παιχνίδια παραδοσιακά άλλα πιο γνωστά στους μικρούς μας μαθητές και άλλα πιο άγνωστα… είναι δική μας “υποχρέωση” να συνεχίσουμε τη παράδοση των παιδικών μας χρόνων στη νεότερη γενιά…ώστε να μην χαθεί στο πέρασμα των χρόνων..
Τα παραμύθια αιχμαλωτίζουν το κοινό για αιώνες, μεταφέροντάς το σε μακρινές χώρες γεμάτες μαγεία, περιπέτεια και θαύματα. Αυτές οι ιστορίες για πρίγκιπες και πριγκίπισσες, μάγισσες και μάγους και ζώα που μιλούν όχι μόνο έχουν διασκεδάσει αναγνώστες και ακροατές, αλλά έχουν επίσης διαμορφώσει πολιτισμούς και έχουν επηρεάσει την κοινωνία.
όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα λαικά παραδοσιακά παραμύθια του τόπου μας… και τις ιστορίες που μεταφέρουν απο γενιά σε γενιά….
Το ταξίδι μας λοιπόν περιλάμβανε μια στάση…. στο κόσμο του παραμυθιού και πιο συγκεκριμένα στο κόσμο του παραμυθιού
” Το πιο γλυκό ψωμί”
Το παραμύθι είναι κεφαλλονίτικη παραλλαγή μιας παλαιάς λαϊκής αφήγησης. Ανήκει στον ευρύ τύπο των διηγηματικών ή κοσμικών παραμυθιών, τα οποία αναφέρονται στις περιπέτειες των ανθρώπων χωρίς να χρησιμοποιούν υπερφυσικά στοιχεία.
“Κάποτε ήταν ένας πλούσιος βασιλιάς, πολύ πλούσιος, που ό,τι επιθυμούσε η καρδιά του το ’χε. Όλα τα είχε, και τον έλεγαν ευτυχισμένο, ώσπου έπαθε μια παράξενη ανορεξία και δεν είχε όρεξη να βάλει τίποτα στο στόμα του. Σιγά σιγά αδυνάτιζε, κι άρχισε να γίνεται γκρινιάρης και παράξενος. Πολλοί γιατροί πήγαιναν και τον έβλεπαν, μα τα γιατρικά τους τίποτα δε μπορούσαν να του κάμουν. Η ανορεξία του βασιλιά όλο και κρατούσε, κι εκείνος έρεβε μέρα με την ημέρα. Τίποτα δε λιμπιζόταν να φάει· ούτε «του πουλιού το γάλα», που λέει ο λόγος.
Oπού κάποια μέρα, έτυχε να περνάει από το παλάτι του ένας ασπρομάλλης γέροντας φτωχός, που ήτανε όμως σοφός κι ήξερε από γιατρικά. Του είπανε λοιπόν για το βασιλιά, κι ανέβηκε να τον δει. «Μήπως κουράζεσαι, βασιλιά μου;», τον ρώτησε. «Τι λες, γιατρέ μου», του λέει ο βασιλιάς. «Όλη μέρα ξαπλωμένος απάνου στο θρόνο μου, ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι δεν κουνώ». «Μήπως έχεις έγνοιες και σκοτούρες για το λαό σου;» «Όχι, κάθε άλλο. Εγώ ζω ξέγνοιαστος, και καρφάκι δε μου καίεται για κανέναν!» «Μήπως επιθύμησες ποτέ σου κάτι και δεν μπόρεσες να το ’χεις;» «Oύτε κι αυτό! Βασιλιάς είμαι, κι ό,τι γυρέψω, το βλέπω μπροστά μου!…».
Σκέφτηκε, σκέφτηκε λίγο ο γέροντας, ύστερα γυρίζει και λέει του βασιλιά: «Άκουσε, βασιλιά μου: Καθώς βλέπω, δεν έχεις τίποτα σοβαρό. Εκείνο που φταίει και δεν έχεις όρεξη να τρως, είναι το ψωμί που σου δίνουν στο παλάτι! Να διατάξεις να σου φέρουν να φας το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου. Αν μπορέσεις να το ’χεις αυτό, τότε θα γιατρευτείς!» Από την ίδια μέρα ο βασιλιάς έδωσε διαταγή στους φουρναραίους του παλατιού να ζυμώσουν και να του ψήσουν «το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου!». Έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά οι ψωμάδες σ’ όλο το βασίλειο, ποιος θα κάμει στο βασιλιά το πιο γλυκό ψωμί!
Ζύμωσαν με ζάχαρη κι ανθόγαλα κάθε λογής ψωμιά και του τα ’φερναν στο παλάτι να τα δοκιμάσει. Μα κανένα απ’ όλα εκείνα τα ψωμιά δεν άνοιγε την όρεξη στο βασιλιά. Oύτε κι ήθελε να τα φάει. Το ’να του μύριζε, τ’ άλλο του βρομούσε.
Ώσπου μια μέρα, έξω φρενών ο βασιλιάς, έστειλε ανθρώπους του να πάνε να βρούνε το γέροντα και να τον ξαναφέρουνε μπροστά του. Έτσι λοιπόν κι έγινε. «Θα σε κρεμάσω, που με ξεγέλασες!», του φώναξε ο βασιλιάς μόλις τον είδε. «Γιατί, βασιλιά μου;», τον ρώτησε ο γέροντας. «Γιατί το γλυκό ψωμί, που είπες να μου φτιάξουνε να φάω, δε μου έκαμε τίποτα!» «Μπα;», έκαμε ο γέροντας. «Φαίνεται πως το ψωμί που σου ζύμωσαν, δεν ήταν τόσο γλυκό όσο έπρεπε!» O βασιλιάς ήταν πάλι έτοιμος ν’ αγριέψει, μα είδε το γέρο που κάτι συλλογιζότανε, και περίμενε. «Άκουσε, βασιλιά μου», του λέει ο γέροντας ύστερ’ από λίγο. «Αν θέλεις να δοκιμάσεις στ’ αληθινά το ψωμί που θα σε γιατρέψει, πρέπει να ’ρθεις μαζί μου για τρεις μέρες μονάχα και να κάνεις ό,τι σου λέω. Αν δε γίνεις καλά, είσαι ελεύτερος να μου πάρεις το κεφάλι!»
Κι ο βασιλιάς, παιδί μου, θέλοντας και μη, δέχτηκε να πάει μαζί με τον παράξενο γέροντα, εκεί που του ’λεγε. Φόρεσε κι αυτός φτωχικά ρούχα, ποδέθηκε παλιοπάπουτσα, πήρε κι ένα μπαστούνι στα χέρια του κι έφυγε κρυφά από το παλάτι, μακριά, κι επήγανε στον κάμπο, εκεί που καθόταν ο γέροντας, σε μια καλύβα, μέσα σ’ ένα χωράφι σπαρμένο.
Ξημερώνοντας, έδωκε ο γέροντας στο βασιλιά ένα δρεπάνι και του λέει: «Έλα να θερίσουμε!». Έπιασε ο βασιλιάς και θέριζε μες στο λιοπύρι ολάκερη μέρα. Έκαμε καμιά σαρανταριά δεμάτια στάχυα. Ήρθε το βράδυ, πέσανε ξεροί να κοιμηθούνε. Oύτε φαΐ όλη μέρα, ούτε τίποτα. Έμενε, βλέπεις, κι ο γέροντας νηστικός.
Την άλλη μέρα, πρωί πρωί, ξύπνησε ο γέροντας το βασιλιά και του λέει: «Σήκω τώρα, να πάρουμε όλ’ αυτά τα δεμάτια, να τα πάμε στ’ αλώνι να τ’ αλωνίσουμε!». Κουβάλησε στην πλάτη του ο βασιλιάς περσότερ’ από τα μισά, κι ύστερα όλη μέρα, γκαπ γκουπ, τα κοπάνιζε με το δάρτη, ώσπου κάμανε το στάρι σωρό, τ’ ανεμίσανε και το βάλανε στο σακί. Κι όλη μέρα την περάσανε πάλε έτσι, νηστικοί κι οι δυο τους, μόνο λίγο νερό ήπιανε από τη στέρνα, που ήτανε κοντά στην καλύβα. Πέσανε πάλι κουρασμένοι το βράδυ και κοιμηθήκανε.
Την τρίτη μέρα, το χάραμα, ο γέροντας σήκωσε το βασιλιά: «Ξύπνα», του λέει, «τώρα να πάμε το στάρι μας στο μύλο να τ’ αλέσουμε! Πάρ’ το εσύ στην πλάτη σου, γιατί εγώ δεν μπορώ, και πάμε εκεί στην κορφή του βουνού, που ’ναι ο μύλος». Τι να κάμει ο βασιλιάς, αφού έτσι ήτανε η συμφωνία, φορτώνεται το σακί στην πλάτη, και κουρασμένος κι ελεεινός το κουβάλησε στην κορφή. Τώρα αρχίνησε και να πεινάει, μα δεν έλεγε ακόμα τίποτα.
Αλέσανε το στάρι τους, και για να μην τα πολυλογούμε, γυρίσανε κατά το μεσημέρι στην καλύβα, πάλι ο βασιλιάς φορτωμένος τ’ αλεύρι. «Έλα τώρα να ζυμώσουμε», του λέει ο γέρος. Ξεχώρισε ως δέκα λίτρες αλεύρι, το ’ριξε στη σκάφη κι έβαλε το βασιλιά να ζυμώνει. Ύστερα τον έστειλε στο λόγγο να κόψει ξύλα, κι αργά κατά το βράδυ βάλανε κι εκάψανε το φούρνο, για να ψήσουνε 3-4 καρβέλια. Ο βασιλιάς τώρα πεινούσε κι επερίμενε πότε να ψηθούν τα ψωμιά, για να φάει! Μα πιο πολύ τα λιμπιζόταν, όταν άρχισε να βγαίνει από το φούρνο η μυρωδιά τους. «Πεινάω πολύ», λέει του γέρου. «Περίμενε και θα φας!», του απάντησε κείνος.
Σε λίγο βγήκανε τα καρβέλια, αχνιστά και ροδοψημένα. Σαν πεινασμένος λύκος τότε ο βασιλιάς άρπαξε το καρβέλι, το έκοψε με τα χέρια του κι άρχισε να τρώει. Μα με την πρώτη μπουκιά που κατάπιε, το πρόσωπό του έγινε κόκκινο από χαρά και φώναξε: «Μάλιστα! Αυτό είναι το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου! Κι όμως ούτε μια κουταλιά ζάχαρη δεν έριξα στο ζυμάρι του!». Τότε ο γέροντας χαμογέλασε και του είπε: «Βασιλιά μου, πρέπει να ξέρεις πως η ζάχαρη του ψωμιού σου ήταν ο ιδρώτας που έχυσες για να το φτιάξεις. Τώρα είσ’ ελεύτερος να ξαναπάς στο παλάτι σου. Κοίτα μονάχα να δουλεύεις αποδώ κι εμπρός, και θα δεις πως η όρεξη δε θα σου λείψει».
Ο βασιλιάς ακολούθησε την ορμήνεια του γέροντα, κι όταν γύρισε στο παλάτι του, δούλευε κάθε μέρα για το λαό του, εκατέβαινε και στον κήπο του γι’ άλλες δουλειές, κι από τότε γιατρεύτηκε από την ανορεξιά κι έτρωε καλά, που μακάρι να τρώαμε κι εμείς έτσι!”
Ένα ακόμη ταξίδι περίμενε τους μικρούς μαθητές…. ένα ταξίδι στο χώρο του παραδοσιακού τραγουδιού που αξιοποιήθηκε ψυχαγωγικά και παιδαγωγικά απο γενιά σε γενιά…
Ακολούθησε χρονική ακολουθία των λέξεων , δηλαδή τα παιδιά τοποθέτησαν τις εικόνες με τη σειρά που ακούγονται στο τραγούδι
Στο τέλος συνδυάσαμε την παράδοση με την ρομποτική για να ενεργοποιήσουμε την σκέψη μας . Η μελισσούλα BEEBOT προγραμματίζεται και ακολουθεί τη διαδρομή των λέξεων του τραγουδιού
Η Αλκυόνη κατοικεί σε πυκνόφυτες όχθες ποταμών, λιμνών, ιχθυοτροφείων καθώς και σε βραχώδεις ή θαμνώδεις ακτές των θαλασσών. Χαρακτηρίζεται άγριο και δύσπιστο πτηνό. Στην Ελλάδα φθάνει περίπου περί τα τέλη του καλοκαιριού με αρχές Σεπτεμβρίου και αναχωρεί περί τα τέλη Μαρτίου.
Όλοι ξέρουμε τις «Αλκυονίδες ημέρες», που εμφανίζονται κάθε χρόνο στη μέση του χειμώνα. Οι Αλκυονίδες πήραν το όνομά τους από το θαλάσσιο πτηνό Αλκυόνη. Είναι μερικές ηλιόλουστες μέρες χωρίς σύννεφα και ανέμους στο χρονικό διάστημα από τις 15 Δεκεμβρίου ως τις 15 Φεβρουαρίου. Η ονομασία τους είναι αρχαία ελληνική και προέρχεται από τον Αριστοτέλη. Τις ημέρες αυτές επικρατεί ηλιοφάνεια, αρκετή ζέστη και σχετική άπνοια και μέσα στη καρδιά του χειμώνα απολαμβάνουμε μερικές ημέρες καλοκαιρίας, κατά τη διάρκεια των οποίων η ελάχιστη θερμοκρασία δεν κατεβαίνει κάτω από τους 4 βαθμούς και η μέγιστη δεν υπερβαίνει τους 14 βαθμούς Κελσίου. Το καιρικό αυτό φαινόμενο παρατηρείται στην Ελλάδα και στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που όλα τα εξηγούσαν με μύθους, είχαν πλάσει και γι’ αυτό το αξιοπρόσεκτο φαινόμενο ένα μύθο, το μύθο της Αλκυόνης.
Ας δούμε λοιπόν τι μας λέει ο Μύθος της Αλκυόνης!!
Σύμφωνα με το μύθο , η Αλκυόνη πριν γίνει πουλί , ήταν μια πεντάμορφη κοπέλα , κόρη του Αίολου , του θεού του ανέμου και της Ενάρετης .
Η Αλκυόνη ήταν παντρεμένη με τον Κύηκα κι ήταν τρισευτυχισμένη . Περνούσαν τόσο όμορφα , που άρχισαν να πιστεύουν σιγά – σιγά ότι δεν είναι κοινοί θνητοί , αλλά ισάξιοι με τους 12 Θεούς του Ολύμπου .
Ο Κύηκας θεώρησε τον εαυτό του ισάξιο του Δία και η Αλκυόνη πίστευε πως ήταν ισάξια της Ήρας . Μάλιστα άρχισαν να αποκαλούν ο ένας τον άλλο με τα ονόματα των Θεών . Αυτό προκάλεσε την οργή του Δία . Όταν το έμαθε θύμωσε τόσο πολύ , που έριξε έναν κεραυνό στο καράβι του Κύηκα κι αυτός μη μπορώντας να παλέψει με τα μανιασμένα κύματα , πνίγηκε .
Η Αλκυόνη περίμενε τον άνδρα της στο ακρογιάλι και καθώς περνούσε η ώρα κι ο καιρός η αγωνία της μεγάλωνε ακόμη περισσότερο . Μέσα από τη μανιασμένη θάλασσα το μόνο που μπορούσε πια να αντικρύσει ήταν κάποια ξύλα από το καράβι του Κύηκα . Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα . Ημερόνυχτα θρηνούσε το χαμό του αγαπημένου της Κύηκα . Ο Δίας στο τέλος τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί , με λαμπερά γαλάζια φτερά , την αλκυόνα (Alcedo atthis ) .
Η αλκυόνα ζει και αναπαράγεται κοντά σε ακτές , ποτάμια , λίμνες , υγροτόπους και σε παράκτιες λιμνοθάλασσες της Ελλάδας , της Κύπρου και της Ευρώπης γενικότερα . Μοιάζει σα να περιμένει να εμφανιστεί μέσα από τα κύματα ο αγαπημένος της Κύηκας .
Το μαρτύριο όμως της αλκυόνας δεν τελείωνε εδώ . Γεννούσε τα αυγά της μέσα στη βαρυχειμωνιά και τα κλωσούσε πάνω σε πέτρες και βράχια στις ακτές . Κάποιες φορές τα αγριεμένα κύματα όμως ορμούσαν με μανία πάνω στη φωλιά της κι αυτή καταστρεφόταν μαζί με τα αυγά της . Ο Δίας και πάλι έδειξε συμπόνια στην αλκυόνα κι έτσι μέσα στην καρδιά του χειμώνα , οι άνεμοι κοπάζουν κι ο ήλιος λάμπει , βοηθώντας την αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά της .
Φτιάξαμε τις δικές μας μικρές αλκυόνες
Ακούσαμε το τραγούδι για την Αλκυόνη και ανασυνθέσαμε puzzle στον υπολογιστή φτιαγμένα απο εξαιρετικές συναδέλφους!!
Το Αστέρι της Ευχής αποτελεί ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που υλοποιείται εδώ και 24 χρόνια με στόχο την ευαισθητοποίηση παιδιών, εκπαιδευτικών και γονέων για τη προσφορά και τον εθελοντισμό. Μέσα από τους άξονες του εθελοντισμού και της προσφοράς θελήσαμε να προσφέρουμε στους μαθητές μας νέους ορίζοντες μάθησης δίνοντάς τους τα απαραίτητα εφόδια να διανθίσουν τα αισθήματα της εν συναίσθησής αλλά και της κοινωνικής ευαισθησίας. Μέσω εκπαιδευτικών βίντεο, παραμυθιών αλλά και παρουσιάσεων οι μαθητές μας μπόρεσαν να κατανοήσουν την σημαντικότητα της φιλανθρωπίας αλλά και της κοινωνικής ευαισθησίας.
Οι μαθητές μέσα απο το πρόγραμμα του 2ου θεματικού κύκλου των εργαστηρίων δεξιοτήτων κατάλαβαν πως μέσω του εθελοντισμού, της φιλανθρωπίας, της κοινωνικής ευαισθησίας, και κοινωνικής αλληλεγγύης, θα μπορέσουν να αποκτήσουν τα εφόδια για να γίνουν ενεργοί αυριανοί πολίτες.
1ο εργαστήριο: “Ας γνωρίσουμε το MAKE A WISH”
Παρουσιάσαμε στους μαθητές μας το φάκελο και το κύλινδρο που μας ήρθαν από το MAKE A WISH. Παρατηρήσαμε την αφίσα, περιγράψαμε τι μας έδειχνε και διαβάσαμε με προσοχή όσα μας έλεγε.
Δείξαμε στα παιδιά τα βραχιολάκια και τα αστεράκια που είχαν έρθει στο σχολείο και αναρωτηθήκαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με αυτά.
Κάποια από τα παιδιά θυμήθηκαν τη συμμετοχή του σχολείου μας στο Αστέρι της Ευχής από τη περσινή σχολική χρονιά και με τη δική τους βοήθεια ενημερώθηκαν και οι υπόλοιποι συμμαθητές τους.
Στη συνέχεια τους δείξαμε το «Τεράστιο Αστέρι» και τους εξηγήσαμε ότι ζωγραφίζοντας το θα πάρουμε μέρος στο διαγωνισμό του ΜΑΚΕ Α WISH.
Δείξαμε στα παιδιά και το Πιστοποιητικό Υιοθεσίας Ευχής της σχολικής Μονάδας από τη περσινή σχολική χρονιά αλλά και το καινούργιο που παραλάβαμε λίγο αργότερα για τη φετινή μας δράση.
Μπήκαμε στην ιστοσελίδα του Make a wish και στην αρχική της σελίδα βρήκαμε τις ευχές των μικρών μας φίλων (πρόσφατες ιστορίες) μερικές απο τις οποίες είδαμε όλοι μαζί παρέα.
Στο τέλος της ώρας οι μικροί μας μαθητές ενημερώθηκαν για την ευχή της μικρής Νεφέλης που υιοθέτησε το σχολείο μας τη φετινή σχολική χρονιά και τους δείξαμε φωτογραφίες από το ταξίδι με το Αλπικό τρένο.
Το κάθε παιδί έφτιαξε μια ζωγραφιά έγραψε το μήνυμα που θέλει να στείλει στη Νεφέλη. (πχ να γίνει καλά και να χαμογελάει συνέχεια, να γίνει καλά και να ταξιδεύει όπου θέλει κα.) και ετοιμάσαμε ένα βιβλίο γεμάτο ευχές και όνειρα για τη νέα μας φίλη!!
Στη συνέχεια του εργαστηρίου μας είδαμε την πρώτη ευχή, την ευχή που οδήγησε στην ίδρυση του οργανισμού στο εξωτερικό και στη συνέχεια πως ήρθε η ευχή στη χώρα μας.
Έτσι ξεκίνησαν όλα… Από την επιθυμία μίας μητέρας να χαρίσει το όνειρο στο παιδί της.
Ο επτάχρονος Chris από το Φοίνιξ της Αριζόνα (Η.Π.Α), το 1980 ήθελε να γίνει αστυνομικός. Έπασχε όμως από λευχαιμία και ο αγώνας του για ζωή τον είχε κάνει να πάψει να ονειρεύεται. Καμάρωνε το ελικόπτερο της αστυνομίας που στα μάτια του φάνταζε σαν να ήταν ολόκληρος ο κόσμος. «Κι αν μπορούσε να δει το ελικόπτερο από κοντά;», σκέφτηκε η μητέρα του,η Linda. «Κι αν δεν το έβλεπε απλώς αλλά έκανε και μία βόλτα με αυτό;», πρόσθεσε ο αρχηγός του αστυνομικού τμήματος στο μακρινό Phoenix στην Arizona. «Κι αν του φτιάχναμε και μία στολή και τον περνούσαμε και από μία εκπαίδευση;», «Κι αν στήναμε και ένα κυνήγι παρανόμων και μπορούσε να ‘συλλάβει’ τους κακούς;» «Κι αν είναι όντως καλός Αστυνομικός, δεν πρέπει να παρασημοφορηθεί για τη δράση του;» άρχισαν να προσθέτουν οι συνάδελφοί του. Κι έτσι, λίγο τυχαία, μα με πολλή αγάπη και πίστη στο όνειρο, ο Chris έγινε κανονικός Αστυνομικός στις 29 Απριλίου του 1980. Και ο Chris μεταμορφώθηκε. Έδειχνε πιο δυνατός, πιο χαρούμενος, με μεγαλύτερη ελπίδα για το «αύριο». Το «αύριο» δεν ήρθε για τον Chris αλλά η πρωτοβουλία αυτή έμελλε να αλλάξει τον κόσμο. Λίγους μήνες μετά από εκείνη την ημέρα, η Linda πηγαίνοντας να ευχαριστήσει τους αστυνομικούς και όσους συνέβαλαν στην εκπλήρωση της ευχής του μοναχοπαιδιού της, τους παρότρυνε να συνεχίσουν να προσφέρουν ό,τι έκαναν για τον Chris και σε άλλα παιδιά που πάλευαν μία απειλητική ασθένεια. Και όλοι συμφώνησαν. Συναντήθηκαν ένα απόγευμα στο σπίτι του ενός εκ των αστυνομικών και βγάζοντας από τις τσέπες τους όσα χρήματα είχαν εκείνη τη στιγμή μαζί τους, συγκέντρωσαν 37,76$ και ίδρυσαν το Make-A-Wish!
Στην Ελλάδα… το Make-A-Wish ιδρύθηκε το 1996, με πρώτη ευχή αυτήν του Ανδρέα, που ήθελε να παίξει με την αγαπημένη του ομάδα, τον Ολυμπιακό. Ντυμένος με τη φόρμα του «Θρύλου», ξεκινάει με τη λιμουζίνα για το ραντεβού με το όνειρο. Μπαίνει στο γήπεδο, συναντάει τους «Θεούς» της ομάδας του και η προπόνηση αρχίζει… με τον Ανδρέα να σουτάρει, να τριπλάρει, να χτυπάει πέναλτι, να πετάει από τη χαρά του! Σαν υπνωτισμένος στη συνέχεια, παραλαμβάνει από τον προπονητή μια τιμητική πλακέτα και μια μπάλα με τις υπογραφές των αγαπημένων του παικτών, ενώ προσπαθεί να κάνει αυτή τη στιγμή να κρατήσει όσο το δυνατό περισσότερο γίνεται. Για πάντα! Παρ’ όλο που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, ο Ανδρέας νικητής στη μάχη με την αρρώστια του πια, δεν ξεχνά ποτέ εκείνη την ημέρα που χαράχτηκε με ανεξίτηλα χρώματα στη μνήμη του και τον όπλισε με μοναδική δύναμη και αστείρευτη θέληση τις δύσκολες ώρες που αγωνιζόταν για να κερδίσει ένα υγιές μέλλον. Τα λόγια του 10χρονου τότε Ανδρέα: «Αν ένα απίστευτο όνειρό σου έγινε πραγματικότητα, τότε και το όνειρό σου να ξαναγίνεις καλά, έρχεται πιο κοντά»
Στη συνέχεια αξιοποιήσαμε το Παραμύθι Ευγνωμοσύνης σαν ένα πρώτο βήμα γνωριμίας με τον Οργανισμό. Το βίντεο της ευχής της Έλενας βοήθησε να μπορέσουν τα παιδιά να κατανοήσουν το πραγματικό έργο του οργανισμού και τις αξίες του σεβασμού, της διαφορετικότητας αλλά και της ευγνωμοσύνης.
“…εγώ έχω πολλά παιχνίδια και είμαι τυχερή γιατί έχω και πολλή αγάπη! Υπάρχουν όμως παιδιά που δεν έχουν τους γονείς τους, ούτε παιχνίδια έχουν. Υπάρχει πολλή θλίψη στον κόσμο. Κι εγώ θέλω να μοιράζομαι όσα έχω. Για να έχουν λίγη χαρά. Γιατί έτσι είμαι κι εγώ χαρούμενη” Η Ελένη μας διδάσκει πως ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, στις πιο σκοτεινές πάντα υπάρχει φως! Και όλα αποκτούν νόημα όταν τα μοιράζεσαι με τους γύρω σου. Ένα πολύ δυνατό παράδειγμα για την έννοια της προσφοράς μέσα από την ευχή της Ελένης
Στο τέλος το κάθε παιδί ζωγράφισε τον Αστερούλη του και ευχήθηκε…
2ο Εργαστήριο : ” Ένα αστέρι στη καρδιά”
Τα παιδιά ξάπλωσαν με κλειστά μάτια ενώ ακούγονταν η μουσική
Περάσαμε και αφήσαμε δίπλα στο κάθε παιδί ένα αστεράκι.
«Είναι φορές που στη ζωή συμβαίνουν θαύματα. Είναι φορές που οι άνθρωποι γίνονται η δύναμη ο ένας για τον άλλο. Είναι φορές που η δύναμη αυτή τους κάνει να χορεύουν ακόμα και αν στη ζωή τους περνούν την πιο δύσκολη καταιγίδα. Είναι τότε που η καρδιά τους γεμίζει φως. Είναι τότε που μέσα τους ανάβει το δικό τους αστέρι. Ένα αστέρι που γίνεται φως και για τους άλλους ανθρώπους… ένα φως που πολλαπλασιάζεται για να δώσει δύναμη σε όσους/όσες το χρειάζονται. Ένα φως που κατοικεί και στη δική τους καρδιά. Είναι το φως που ανάβει στην ψυχή του κάθε εθελοντή/τριας. Ένα τέτοιο αστέρι ήρθε και κατοίκησε σήμερα δίπλα σας με την ευχή να βρει χώρο να κατοικήσει και μέσα σας-δίπλα στην καρδιά σας και να την κάνει να κτυπά πιο δυνατά, ενσυναίσθητα, πιο αστεράτα και φωτεινά. Ανοίξτε τα μάτια σας και καλωσορίστε το αστέρι σας. Σκάστε του ένα χαμόγελο και ελάτε να περπατήσουμε μαζί του στον δρόμο της ζωής και της προσφοράς».
Κάτι ήθελε να μας πει… το πλησιάσαμε στο αυτί μας.
Τι σας ψιθυρίζει; Γράψαμε με το αστεράκι μας στον αέρα, μια λέξη που μας έρχεται στο μυαλό… μια λέξη φωτεινή, μια λέξη θετική. Σε κάθε αστεράκι στο τέλος γράψαμε το όνομα μας για το ομαδικό κολάζ που θα δημιουργήσουμε στην επόμενη δραστηριότητα.
Ποιος να έφερε άραγε τα αστεράκια, από πού ξεπήδησαν, από που να έπεσαν;
Μήπως απο εδώ να ξεπήδησαν όλα αυτά τα φωτεινά αστεράκια….;;;; και διαβάσαμε την ιστορία του μικρού μας φίλου…
Ένας μικρός φίλος τόσο ξεχωριστός..
Γράψαμε και εμείς σε ποιόν θα χαρίζαμε την αστεράτη μας καρδιά!!
3ο Εργαστήριο : ” Εθελοντισμός”
Ο φίλος μας το αρκουδάκι μας άφησε και ένα γράμμα:
«Φιλαράκια μου σας χαιρετώ. Στο βιβλίο που διαβάσατε καταλάβατε πως για μένα είναι πολύ σημαντικό να προσφέρω στον συνάνθρωπό μου. Δεν μπορούσα να βλέπω τη φίλη μου τη Ζωή να είναι στο κρεβάτι κι εγώ να μην αναλαμβάνω δράση. Σας διαβεβαιώνω πως αν θέλετε κι εσείς μια αστεράτη καρδιά, αν θέλετε η καρδιά σας να είναι γεμάτη φως, γεμάτη ευτυχία, θα πρέπει να αναλάβετε δράση. Μέσα στον φάκελο θα βρείτε τον αναγραμματισμό μιας σπουδαίας λέξης. Βάλτε τη στη σειρά για να ανακαλύψετε πώς θα αποκτήσετε μια αστεράτη καρδιά σαν και τη δικιά μου».
https://www.youtube.com/watch?v=XmoEzBC0SZ8&t=1s
Υπάρχουν τέσσερα είδη εθελοντισμού: Προσφέρω χρόνο, προσφέρω τις υπηρεσίες, γνώσεις, εμπειρίες μου, προσφέρω υλικά αγαθά, προσφέρω κάτι από τον εαυτό μου (αίμα, μυελό, μαλλιά, όργανα). Μιλήσαμε για την αξία της προσφοράς και παρουσιάσαμε στα παιδιά εθελοντικές πράξεις μέσα από πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό.
“Η καρέκλα του/της εθελοντή/ριας»
Ρωτήσαμε τα παιδιά αν έτυχε ποτέ να οργανώσουν ή να συμμετάσχουν σε κάποια εθελοντική δράση. Τα παιδιά που απαντούσαν θετικά κάθονταν, ένα κάθε φορά στην καρέκλα και τα υπόλοιπα παιδιά του κάνουν ερωτήσεις για αυτή του την εμπειρία, όπως:
Τι είδος εθελοντισμού ήταν;
Πώς αποφάσισες να συμμετάσχεις;
Πώς ένιωσες;
Ποια θα ήθελες να είναι η επόμενη σου εθελοντική δράση;
Στο τέλος σε φύλλο εργασίας που απεικόνιζε δυο διαφορετικές καταστάσεις τσεκάραμε σε ποια εικόνα χρειάζεται ο πρωταγωνιστής βοήθεια και εξηγήσαμε το γιατί…
4ο Εργαστήριο : «Ο Εθελοντισμός μέσα από τα βιβλία»
«Θέλω θέλεις έγινε»
ένα βιβλίο μέσα από το οποίο ξεπηδούν έννοιες και εικόνες εθελοντισμού. Χρωματίσαμε εικόνες με πράξεις εθελοντισμού και τις κολλήσαμε στο χαρτόνι κάτω από τη λέξη Εθελοντισμός που είχαμε ανασυνθέσει.
Τα παιδιά στο σπίτι παρέα με τους γονείς του επέλεξαν πως θα ήθελαν τα ίδια να γίνουν μικροί εθελοντές και μας εξήγησαν γιατί…
Διαβάσαμε το εξαιρετικό παραμύθι ”Το δένδρο που έδινε”. Ένα παραμύθι που υμνεί την αξία της προσφοράς , της αγάπης και της ανιδιοτέλειας (βασικά στοιχεία του εθελοντισμού) αλλά δείχνει και την πλεονεξία του ανθρώπου ,που ζητά όλο και παραπάνω χωρίς αυτός να θέλει προσφέρει τίποτα στους άλλους…. μέχρι που η ζωή φτάνει στο τέλος της….
Σε ιστόγραμμα καταγράψαμε τι έδινε η μηλιά και τι έπαιρνε τελικά το μικρό αγόρι κάθε φορά
Ενώσαμε τα αντικείμενα που χάρισε η μηλιά με τα αντικείμενα που έπαιρνε το αγόρι
και ανασυνθέσαμε την ιστορία τοποθετώντας με τη σειρά τις εικόνες
5ο Εργαστήριο : Ασπίδα Εθελοντισμού
Πλησιάζοντας στο κλείσιμο του εργαστήριού μας με τη βοήθεια του διαδικτύου μάθαμε για εθελοντικούς οργανισμούς στη χώρα αλλά και σε όλο το κόσμο και είδαμε ποιος είναι ο ρόλος του καθενός
Κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου γιορτάζουμε τη μνήμη των τριών Ιεραρχών. Η γιορτή τους, από το 1842, λέγεται και Γιορτή των Γραμμάτων, διότι και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν Μεγάλοι Δάσκαλοι αλλά και Πατέρες της Εκκλησίας και αφιέρωσαν τη ζωή τους στο λόγο του Θεού
Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στους 3 Ιεράρχες, τους μεγάλους δασκάλους των μαθητών, των εκπαιδευτικών και Πατέρων της Εκκλησίας.
Μέσα απο πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό μάθαμε γιατί ο καθένας απο τους τρεις πήρε αυτό το όνομα, για το έργο τους και τη ζωή τους..
Η Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης (ΕΕΠΦ), πραγματοποίησε το Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2025 στον Κινηματογράφο «Δαναός», με συντονιστή τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας, τη βράβευση σχολικών μονάδων, μαθητών και εκπαιδευτικών που συμμετείχαν στο Διεθνές Θεματικό Δίκτυο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης «Μαθαίνω για τα Οικοσυστήματα και τα Δάση» κατά την τριετία 2021-2024.
Στην εκδήλωση βραβεύθηκαν 194 σχολικές μονάδες πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από όλη την Ελλάδα για την επιτυχή υλοποίηση του προγράμματος, ενώ περισσότεροι από 700 μαθητές και μαθήτριες με τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς τους, παρουσίασαν τις δράσεις τους μέσα από θεατρικά, μουσικοχορευτικά δρώμενα και βίντεο, υπό την καθοδήγηση και εμψύχωση των υπεύθυνων εκπαιδευτικών.
Μπορείτε να δείτε στιγμιότυπα απο τη βράβευση στο παρακάτω σύνδεσμο:
Ανάμεσα στα σχολεία που βραβεύτηκαν για τη δράση τους το σχολικό έτος 2023-2024 και το δικό μας σχολείο…
Ως βραβείο, οι σχολικές μονάδες παρέλαβαν ένα σακίδιο με εργαλεία χρήσιμα για τις δραστηριότητες που πραγματοποιούν στο δάσος, ακολουθώντας το σύνθημα του δικτύου «Πηγαίνω στο δάσος και μαθαίνω από αυτό γι’ αυτό».
Τη χαρά αυτή δεν θα μπορούσαμε να τη ζήσουμε χωρίς τη προσπάθεια και την αγάπη των μικρών μας μαθητών για όλες τις περιβαλλοντικές δράσεις στις οποίες λάβαμε μέρος τη περσινή σχολική χρονιά…
Συνεχίζουμε λοιπόν και φέτος με την ίδια δυνατή περιβαλλοντική συνείδηση, με μικρούς ενεργούς πολίτες… γιατί το ΔΑΣΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
