Νοέμβρης γιορτινός, στον σχολικό κήπο και στις σελίδες των βιβλίων!

Στις 8 Νοεμβρίου ήταν η γιορτή των Ταξιαρχών. Έχουν την ονομαστική τους εορτή όσες και όσοι έχουν πάρει τα ονόματά τους από τους αρχαγγέλους (Μιχαήλ, Γαβριήλ, Άγγελος, Σταμάτης, Σεραφείμ, Ραφαήλ, Ταξιάρχης, Πανορμίτης) και γιορτάζουν και όσοι και όσες υπηρετούν στην Πολεμική μας Αεροπορία. Ευχηθήκαμε σε συμμαθητές και σε δασκάλες μας που γιόρταζαν και μετά μείναμε λίγο ήσυχοι και σιωπηλοί και σκεφτήκαμε τι θα κάναμε εμείς αν ήμασταν άγγελοι και είχαμε φτερά…

  • «Θα προστάτευα ανθρώπους, ζώα και φυτά…»
  • «Θα σταματούσα τους πολέμους…»
  • «Θα έσβηνα τις φωτιές…»
  • «Θα έσωζα τους ανθρώπους από τα ατυχήματα…»
  • «Δεν θα άφηνα να πεθαίνουν οι καλοί…»
  • «Θα σταματούσα τον ανεμοστρόβιλο και τις πλημμύρες…»
  • «Θα έπιανα τους άρρωστους ανθρώπους από την πλάτη και θα τους πήγαινα γρήγορα στο νοσοκομείο…»
  • «Θα έδινα σε όλους μια αγκαλιά…»

Στις 20 Νοεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Παιδιών. Μιλήσαμε γι’ αυτά, είδαμε σχετικό εποπτικό υλικό, τα καταγράψαμε και τα ζωγραφίσαμε με τον δικό μας μοναδικό τρόπο. Μάθαμε πως μπορούμε να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας αλλά και πως να είμαστε κι εμείς εντάξει στις ευθύνες και τις υποχρεώσεις μας.

Με αφορμή το υπέροχο βιβλίο «Το σποράκι ταξιδεύει» μιλήσαμε για το πώς μεγαλώνει ένα φυτό, ποιο μέρος του βρίσκεται μέσα στο χώμα και ποιο βλέπουμε εμείς. Δουλέψαμε ατομικά, αλλά και σε ζευγάρια, καθώς και σε μικρές ομάδες.

Φυτέψαμε μαρουλάκια στο σχολικό μας κήπο!

Αναγνωρίσαμε και ονομάσαμε τα δέντρα και τα αρωματικά φυτά του, παίξαμε παιχνίδια μνήμης και παρατηρητικότητας στην τάξη.

Είχαμε μια απρόσμενη συνάντηση με μια εντυπωσιακή κάμπια και μελετήσαμε τα μανιτάρια που ξεμύτισαν με τις πρώτες σταγόνες της βροχής. Ακούσαμε τραγούδια για περιβόλια και δέντρα.

Διαβάσαμε το πανέμορφο βιβλίο «Το τραγούδι του ποταμού», δημιουργήσαμε τις δικές μας εικόνες και παίξαμε με τους ήρωές του. Ακούσαμε τραγούδια για ποταμάκια και ποτάμια.

Η Άνοιξη στην αυλή μας!

Γεια σας, παιδιά!

Σήμερα πήγα στο σχολείο μας αποφασισμένη να δω και ν’ ακούσω αγαπημένα πρόσωπα. Και το κατάφερα! Μίλησα με κάποιους από σας στο τηλέφωνο, είδα και κάποιους από σας που περάσατε για λίγο, για να πάρετε τις εργασίες που δουλεύουμε στα “τηλεμαθήματά” μας. Χάρηκα αφάνταστα! Και εκεί που καθόμουν με τις άλλες κυρίες και συζητούσαμε τις δουλειές που είχαμε να κάνουμε, άκουσα κάποιον να μας χτυπά το τζάμι στο παράθυρο πετώντας μικρά πετραδάκια.

– ΤΟΚ ΤΟΚ ΤΟΚ!

Σηκώθηκα, άνοιξα με προσοχή το παράθυρο και έριξα μια ματιά.

– ΦΡΡΡΡΡΣΤ! έκανε κάτι στην αυλή κι εξαφανίστηκε.

– ΤΣΙΠ ΤΣΙΠ ΤΣΙΠ! ακούστηκαν τα σπουργίτια που τσιμπολογούσαν τα κουλουράκια της κυρίας Νεκταρίας.

Έψαξα για τη Φίφη, τη χελώνα μας, αλλά δεν τη βρήκα πουθενά. Δυο τρεις γάτες γλείφονταν χωμένες στους θάμνους, αλλά ούτε που μου έδωσαν σημασία.

– Ποιος μας πετάει πετραδάκια στο παράθυρο; αναρωτήθηκα.

– Κοίτα γύρω σου και θα με δεις, είμαι παντού! Και αν κοιτάξεις με τα μάτια της καρδιάς, σίγουρα θα με βρεις και καθόλου δεν θα μπερδευτείς, μου είπε μια γλυκιά φωνή.

“Λες να είναι καμιά νεράιδα κρυμμένη στην αυλή μας;” αναρωτήθηκα. Αλλά με ξέρετε τώρα πόσο περίεργη είμαι, αν και φοβόμουν λίγο, λιγάκι, όσο πατάει το γατάκι, το αποφάσισα: πήρα την κόκκινη φωτογραφική μου μηχανή και βγήκα έξω. Ένα θα σας πω: μόλις την έβαζα στα μάτια μου και κοίταζα μέσα από το φακό, γινόταν κάτι μαγικό! Έβλεπα πράγματα που δεν μπορούσα μέχρι τότε να τα δω! Δεν με πιστεύετε; Ορίστε, έχω αποδείξεις!

Είδα σκορδάκια – φυντανάκια φυτεμένα στη σειρά σαν στρατιωτάκια:

   

Είδα μια τσουκνίδα δροσερή, λαχταριστή:

Είδα τη ρίγανη να κουβεντιάζει με το ανθισμένο δεντρολίβανο:

   

Είδα την ελιά να “πετάει” καινούργια φυλλαράκια και μερικά ακόμη βλαστάρια, που αναρωτιέμαι αν θα βγάλουν λουλουδάκια:

   

Είδα από τους θάμνους να ξεπετιούνται καινούργια κόκκινα φυλλαράκια σαν χεράκια και κάτι μικροσκοπικά μπλε, ροζ και κίτρινα λουλουδάκια, που μοιάζουν μ’ αστεράκια και χωνάκια:

         

Είδα μπουμπούκια που ανυπομονούν ν’ ανθίσουν και την αυλή μας να στολίσουν:

         

Δεν ήξερα που να πρωτοκοιτάξω, τι να πρωτοθαυμάσω. Κάτι μου θύμιζαν όλα αυτά. Κάτι που με γέμιζε γαλήνη και χαρά. Και ξάφνου θυμήθηκα πως αλλάξαμε εποχή: δεν είναι πια χειμώνας. Η Άνοιξη έχει έρθει και κοντά της μας καλεί! Όλα το μαρτυράνε στου σχολείου μας την αυλή…

   

Ως και το κρεμμύδι του Θοδωρή φύτρωσε πάνω στην έδρα της τάξης μας! Και ανυπομονεί να μπει σε φρέσκο χώμα και να φυτευτεί!

Ακούστε τις υπέροχες μελωδίες του Σοπέν και του Βιβάλντι, που εμπνεύστηκαν από την Άνοιξη.

Ακούστε και δύο υπέροχα τραγούδια για την Άνοιξη εδώ και εδώ!

Παιδιά, αναζητήστε κι εσείς την Άνοιξη στα μπαλκόνια σας, στους κήπους και τις αυλές σας, στις βόλτες σας. Κι όταν τη συναντήσετε, βγάλτε τη πολλές φωτογραφίες και βάλτε τις στον πίνακα αναρτήσεών μας για να τις δούμε και να τις χαρούμε όλοι μαζί!