6ο Νηπιαγωγείο Ναυπλίου

Βαφή με κύλιση πάνω σε χαρτί περιτυλίγματος με φυσαλίδες. Στολισμός με τέμπερες μεταλλικές, με τεχνική πουά.

Βαφή με κύλιση πάνω σε χαρτί περιτυλίγματος με φυσαλίδες. Στολισμός με τέμπερες μεταλλικές, με τεχνική πουά.

Βαφή με κύλιση πάνω σε χαρτί περιτυλίγματος με φυσαλίδες. Στολισμός με τέμπερες μεταλλικές, με τεχνική πουά.

Χαρτοκοπτική, χαρτοκολλητική, κολάζ ανάγλυφο

Χαρτοκοπτική, χαρτοκολλητική, κολάζ ανάγλυφο

Αβγά με βαφή από γκοφρέ χαρτί.

Ψωμάκια «Λαζαράκια»

Αβγά με βαφή από γκοφρέ χαρτί.

Αβγά με βαφή από γκοφρέ χαρτί.

Αβγά με βαφή από γκοφρέ χαρτί.

src=»http://blogs.sch.gr/niparias/files/2014/08/π2-300×168.png» width=»300″ height=»168″ /><a
href=»http://blogs.sch.gr/niparias/files/2014/08/π2.png»>

Συνταγή για λαζαράκια

Είναι σχεδόν η πρώτη ερώτηση που κάνει ο γονιός ή οι συγγενείς, όταν κάποιος πεθαίνει. Θυμάμαι που πέθανε ο παππούς μου, όταν ήμουν 8 ετών και ενώ ήμασταν πολύ δεμένοι, οι γονείς μου δεν με πήραν στη κηδεία του, όπως μου είπαν, για να μη φοβηθώ, αλλά εγώ, μέχρι σήμερα, σκέφτομαι πως δεν τον αποχαιρέτισα τότε. Πολλοί γονείς πράττουν αντίστοιχα ή αναρωτιούνται, αν επιτρέπεται να έρθει το παιδί στη κηδεία ή αν πρέπει να μείνει στο σπίτι με τη μπέιμπι σίτερ, ώστε να το προστατέψουν από ένα τόσο φορτισμένο συναισθηματικά γεγονός. Από την άλλη, υπάρχουν γονείς που θεωρούν πως για παράδειγμα, ένα πολύ μικρό παιδί δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι γίνεται, ενώ άλλοι θεωρούν ότι η κηδεία θα πυροδοτήσει στο παιδί φόβους για τους νεκρούς και γενικότερα για τον θάνατο.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό το ερώτημα, διότι κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Όμως υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που μπορείς να λάβεις υπόψιν και που θα σε βοηθήσουν να αποφασίσεις, αν θα παραστεί το παιδί στη κηδεία ή όχι.

Η ηλικία του παιδιού
Επικρατεί η άποψη ότι τα παιδιά κάτω από μια συγκεκριμένη ηλικία, δεν θα έπρεπε να πηγαίνουν σε κηδείες, επειδή είναι πολύ μικρά για να τις κατανοήσουν. Καλό θα ήταν, στη προκειμένη περίπτωση, να μην λάβεις υπόψιν σου την ηλικία του παιδιού, αλλά τους παράγοντες που ακολουθούν.

Ο τρόπος που διαχειρίζεται ο γονιός το γεγονός
Το μεγάλωμα ενός παιδιού είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης κι όταν ένας θάνατος συμβαίνει μέσα στην οικογένεια, η λύπη, η θλίψη,  οι άπειρες λεπτομέρειες για το τελετουργικό και όλη αυτή η αθάνατη Ελληνική γραφειοκρατία,  καταρρακώνουν τη ψυχολογία τη δική σου και κατά συνέπεια του παιδιού. Αν λοιπόν είσαι ράκος και δεν έχεις δυνάμεις να σταθείς δίπλα στο παιδί, έχεις δύο επιλογές:  Η μία είναι να μείνει το παιδί στο σπίτι με έναν έμπιστο άνθρωπο της οικογένειας, που θα απαντήσει στις ερωτήσεις του με λεπτότητα και ειλικρίνεια. Η δεύτερη είναι να έρθει στην κηδεία το παιδί, αλλά αντί για σένα, να βρίσκεται συνεχώς δίπλα του, κάποιος έμπιστος συγγενής ή οικογενειακός φίλος ο οποίος ή θα είναι στο πλάι του, καθ’ όλη τη διάρκεια της τελετής ή θα είναι μόνο στην εκκλησία και την ώρα της ταφής να πάρει το παιδί και να πάνε για φαγητό. Με αυτό τον τρόπο ούτε εσύ θα έχεις το άγχος του παιδιού, αλλά και το παιδί θα συμμετάσχει με τρόπο κατάλληλο για τη θέση του.

Τι θέλει το παιδί;
Μερικές φορές ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να αποφασίσεις για ένα τέτοιο θέμα, είναι να ρωτήσεις το ίδιο το παιδί. Όμως, για να θέσεις μια τέτοια ερώτηση, θα πρέπει πρώτα να του εξηγήσεις το γεγονός, τι θα συμβεί εκεί που θα πάτε και ποιο είναι το νόημα όλου αυτού του τελετουργικού.
Είναι επίσης σημαντικό να προετοιμάσεις το παιδί για πιθανές έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις των άλλων παρευρισκομένων, που μπορεί να κλάψουν ή να θρηνήσουν πιο εκδηλωτικά. Αν έχεις υπόψιν σου κάποια πρόσωπα που μπορεί να αντιδράσουν έτσι εκείνη την ώρα, καλό θα ήταν να προετοιμάσεις το παιδί για το τι θα αντιμετωπίσει.
Φυσικά, ανάλογα πάντα με την ηλικία του παιδιού, μια τέτοια συζήτηση θα ανοίξει μεγάλο θέμα μέσα από καίριες ερωτήσεις όπως «γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν, που πάνε μετά το θάνατο» κλπ. Επομένως θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος/η να απαντήσεις με ευθύτητα και ειλικρίνεια.
Αν από την άλλη, το παιδί επιλέξει να μην έρθει στη κηδεία, είναι σημαντικό να μην κρίνεις αυτή του την απόφαση ούτε εσύ ούτε κανείς. Αντιθέτως, καλό θα ήταν να το διαβεβαιώσεις ότι το γεγονός πως δεν θα συμμετάσχει στη κηδεία, δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάει τον γονιό του ή όποιο άλλο πρόσωπο έχει πεθάνει και ότι η παρουσία των ανθρώπων στις κηδείες, δεν είναι ο μόνος τρόπος για να αποχαιρετίσουν τους αγαπημένους τους.

Αν παρ’ όλα αυτά δεν μπορείς να αποφασίσεις, ίσως θα έπρεπε τελικά το παιδί να έρθει στη κηδεία, ώστε μεγαλώνοντας να μην μετανιώσει, που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να δει για τελευταία φορά και να αποχαιρετίσει τον πατέρα του, τη μητέρα του ή όποιο άλλο αγαπημένο πρόσωπο έχει φύγει απ’ τη ζωή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως η απουσία τους από τη κηδεία ενός αγαπημένου προσώπου όταν ήταν νέοι, επηρέασε στο μέλλον την ικανότητά τους να πενθούν φυσιολογικά, για οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο περιστατικό συνέβη αργότερα στη ζωή τους.

Φυσικά, και σε καμία περίπτωση, ο γονιός δεν πρέπει να πιέζει το παιδί να έρθει στη κηδεία, αν εκείνο δεν θέλει, διότι η «αναγκαστική» του παρουσία, μπορεί να του δημιουργήσει άγχος και έντονα συναισθήματα αποστροφής. Και όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου, κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, άρα δεν υπάρχει προκάτ απάντηση σε ένα τόσο σοβαρό και πολύπλευρο ερώτημα. Η τελική απόφαση είναι υποκειμενική, όπως εξάλλου είναι και ο τρόπος που κάθε άνθρωπος βιώνει ένα τέτοιο γεγονός στη ζωή.

Πηγή: <a href="http://dying.about.com

– See more at: http://singleparent.gr

Οι γονείς λένε: «Είναι ώρα για ύπνο»,

«Ήρθε η ώρα να φύγουμε»,

«Ήρθε η ώρα να κάνεις τις ασκήσεις που έχει βάλει η δασκάλα»,

«Είναι ώρα για φαγητό».

Αλλά τα παιδιά απαντούν: «Πέντε λεπτά ακόμα».

Οι γονείς, από κάποιο σημείο και μετά, κουράζονται να λένε «όχι». Τι είναι πιο σωστό να γίνει; Να ενδίδουν, να εκνευρίζονται και να ξεσπούν ή να διαπραγματεύονται;

Η ζωή με τα παιδιά συχνά περιλαμβάνει τη διαπραγμάτευση, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Η διαπραγμάτευση ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά μπορεί πραγματικά να είναι μια μεγάλη εμπειρία μάθησης για τα παιδιά. Αν δεν διαπραγματεύεστε, τα παιδιά σας μπορεί αυτά να μην μάθουν πώς να αντεπεξέρχονται εποικοδομητικά σε συγκρούσεις. Αν δεν τους διδάξετε πώς να συνεργαστούν μαζί σας, δεν θα μπορέσουν ποτέ να μάθουν πώς να συνεργάζονται με τους άλλους.
Αλλά η διαπραγμάτευση με τα παιδιά είναι συχνά μια δύσκολη διαδικασία. Οι γονείς πρέπει να μάθουν πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματα και τις απογοητεύσεις τους. Ένα πράγμα που γνωρίζουμε από την παρατήρηση των διαπραγματευτών όλων των ηλικιών είναι ότι, όταν υπάρχουν συναισθήματα, η διαπραγματευτική ικανότητα μειώνεται δραματικά. Πριν μπείτε επόμενη διαπραγμάτευση σας με το παιδί σας διαβάσετε παρακάτω και να πάρτε ιδέες για τη διαπραγμάτευση με τα παιδιά κ.α.

Συμβουλές για διαπραγμάτευση

– Ξεκινήστε μια συμφωνία και όχι μια διαφωνία ή καυγά. Διατυπώστε τα αιτήματά σας έτσι, ώστε το παιδί σας μπορεί να πει «ναι». Το παιδί σας θα ακούσει πιο εύκολα, αν διατυπώσετε την ιδέα σας με έναν τρόπο που να απευθύνεται στις ανάγκες του παιδιού σας για έλεγχο και ανεξαρτησία. Εάν πείτε: «Θα ήθελες να στρώσεις τα πιάτα ή τα κουτάλια;» είναι πιο πιθανό να συνεργαστεί μαζί σας, από το να πείτε: « Στρώσε το τραπέζι, ΤΩΡΑ !»

– Βάλτε το παιδί σας να συμμετέχει. Αν είναι κοντά η ώρα του ύπνου, θα μπορούσατε να πείτε: «Πόσο χρόνο νομίζεις ότι χρειάζεται για να τελειώσεις με  αυτό που κάνεις και να πας στο κρεβάτι στην ώρα σου;». Αν συζητάμε για πειθαρχία, μπορείτε να ρωτήσετε: «Ποια νομίζεις ότι θα ήταν μια λογική συνέπεια για το χτύπημα που μου έδωσες πριν;» ή « … για το ότι δεν έκανες τις εργασίες σου;».

– Εξηγήστε την άποψή σας. Θα μπορούσατε να πείτε: «Πρέπει να φύγουμε από την παιδική χαρά, επειδή πρέπει να μαγειρέψω». Μόλις εκφράσετε αυτό που έχετε στο μυαλό σας, να παραμείνετε ανοιχτοί σε οποιαδήποτε απάντηση. Εάν το παιδί σας πει, «Δεν με νοιάζει, δεν είμαι πεινασμένος», θα μπορούσατε να απαντήσετε: «Αλλά εγώ και ο αδερφός σου πεινάμε».

– Να γνωρίζετε ότι διαπραγμάτευση δεν σημαίνει ότι πρέπει να ενδίδετε.Όταν διαπραγματεύεστε για να αγοράσετε ένα νέο αυτοκίνητο, δεν ενδίδετε – κάνετε διαπραγματεύσεις. Λάβετε υπόψη ότι η διαπραγμάτευση δεν έχει να κάνει με την νίκη και την ήττα.

– Διαπραγματευτείτε τα διάφορα θέματα ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Αν ένα παιδί σχολικής ηλικίας δεν τρώει αρακά, μπορείτε να ρωτήσετε: «Τι άλλα λαχανικά θα ήθελες;».  Αν ένα παιδί προσχολικής ηλικίας δεν ενδιαφέρεται για κανένα φαγητό, αντί να διαφωνήσετε, θα μπορούσατε να κόψετε ένα σάντουιτς σε ενδιαφέροντα σχήματα για να γίνει πιο ελκυστικό.

– Απαντήστε στις επικρίσεις με ένα εύλογο ερώτημα . Εάν το παιδί σας, σας λέει να σταματήσετε να  γκρινιάζετε για τον καθαρισμό του υπνοδωματίου ή για το να πάει να κάνει μπάνιο, θα μπορούσατε να πείτε: «Πώς θα το διαχειριζόσουν μόνος (λέξη κλειδί) σου αυτό; Πότε θα ήθελες να το κάνεις;».

– Πάρτε το χρόνο σας για να ηρεμήσετε. Εάν το παιδί σας, σας θυμώνει ή απλά σας τρελαίνει, να πάτε σε άλλο δωμάτιο και να ηρεμήσετε πριν προσπαθήσετε να μιλήσετε μαζί του. Θα πρέπει να  σκεφτείτε για το αν μια συναισθηματική απάντηση θα διευκολύνει τη σύγκρουση ή θα την κάνει χειρότερη.

– Καταγράψτε λύσεις. Μαζέψτε την οικογένεια μαζί και  διορίστε έναν γραμματέα που θα κάνει μια λίστα με τις ιδέες του καθενός. Συζητήστε ανοιχτά, αλλά μην επιτρέψετε κριτική της ιδέας του καθενός. Επίσης, μπορείτε να κάνετε τις διαπραγματεύσεις σας γραπτώς. Οι γραπτές σημειώσεις προς ένα μεγαλύτερο παιδί, όπως, «Καθάρισε το δωμάτιό σου στις 5 μ.μ.» ίσως θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περισσότερη συνεργασία από ότι σε γκρίνια.

– Αφήστε το παιδί σας να κερδίσει μερικές φορές. Επιλέξτε τις μάχες σας με σύνεση και να θυμάστε ότι το να αλλάξετε γνώμη δεν σημαίνει ότι έχετε χάσει. Θα μπορούσατε να πείτε: «Εντάξει, συμφωνώ μαζί σου. Αλλά ας κάνουμε μια συμφωνία ότι την επόμενη φορά θα με ακούσεις πριν ξεσπάσεις ή πριν με χτυπήσεις».

– Θυμηθείτε, εσείς έχετε τον τελικό λόγο. Δεν χρειάζεται να υπάρχει συναίνεση σε όλες τις διαπραγματεύσεις. Μερικές φορές κάποιος πρέπει απλά να πάρει μια απόφαση. Είναι απολύτως θεμιτό για τους γονείς να πάρουν την τελική απόφαση, εφόσον έχουν ακούσει τη γνώμη των παιδιών τους και έχουν προσπάθησε να είναι δίκαιοι. Τα παιδιά θα φτάσουν σε σημείο να μπορέσουν να το σεβαστούν αυτό; Μπορεί να μην τους αρέσει, αλλά κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουν ότι είναι δίκαιο.

Υπάρχουν φορές που μπορούμε να διαπραγματευτούμε και φορές που δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε. Κανείς από εμάς δεν έχει χρόνο για να διαπραγματευτεί κάθε σύγκρουση, αλλά όλοι οι γονείς θα διαπραγματευτούν κατά την ανατροφή των παιδιών είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι. Έτσι, το ερώτημα δεν είναι: «Θα πρέπει να διαπραγματευτώ;», αλλά «Πότε και πώς;». Λάβετε υπόψη σας ότι ορισμένα θέματα δεν είναι διαπραγματεύσιμα (ασφάλεια, υγεία) και μερικές φορές δεν είναι σκόπιμο να τα διαπραγματευτούμε καθόλου.

http://raisingchildren.net.au/articles/strategies_for_negotiating_and_working_it_out_pbs.html/context/289