ΤΕΛΙΚΑ, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε μια λύση που δεν ήθελε, αλλά την επέβαλε η αδυναμία της ευρωζώνης να διαμορφώσει χωρίς τη συμμετοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ένα σχέδιο στήριξης από καθαρά ευρωπαϊκό μηχανισμό. Μόνον έτσι θα μπορούσε να βεβαιωθεί, ότι οι διακηρύξεις για κοινοτική αλληλεγγύη έχουν αντίκρυσμα.

ΕΓΙΝΕ μεγάλη προσπάθεια για να καμφθούν οι γερμανικές -και όχι μόνον- αντιδράσεις, ώστε να δημιουργηθεί ένας ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης. Με την εμμονή της Γερμανίας, φτάσαμε στην εμπλοκή του ΔΝΤ, ενώ, όπως είπε χθες ο πρωθυπουργός, πιθανόν να υπήρχαν και καλύτεροι μηχανισμοί, «αλλά εμείς αυτόν έχουμε». Και υπογράμμισε, ότι σήμερα η Ε.Ε. και το ΔΝΤ ήρθαν και επιτηρούν και αυτό «είναι μια μορφή κηδεμονίας».

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ απλή κηδεμονία, αλλά υποχρεωτική υποταγή σε προσταγές και υπαγορεύσεις για να ληφθούν και άλλα εξοντωτικά μέτρα από αυτά που προβλέπει η ολέθρια τεχνογνωσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Γι’ αυτό, άλλωστε, το ενέπλεξαν οι φιλόστοργοι εταίροι μας στην ευρωζώνη, αυτοί οι κήρυκες της κούφιας κοινοτικής αλληλεγγύης.

ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ την ανακοίνωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ότι η Ελλάδα ζήτησε να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός στήριξης, έσπευσαν οι κορυφαίοι του χορού της ευρωζώνης να… χαιρετίσουν το γεγονός με δηλώσεις φαρμακερές. Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Σόιμπλε ζήτησε σκληρή μεταχείριση για την Ελλάδα και υπογράμμισε, ότι «οι Ελληνες πρέπει να καταλάβουν ότι το πάρτι τελείωσε».

ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ πνεύμα μίλησε και η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών κυρία Κριστίν Λαγκάρντ, τονίζοντας, ότι η ευρωζώνη πρέπει να είναι αυστηρή με την Ελλάδα. Τους στολίζει και τους δύο κηδεμόνες ο Γάλλος οικονομολόγος Frederic Lordon με άρθρο του που δημοσιεύθηκε στη «Μοντ Ντιπλοματίκ» με τίτλο «Δεν είναι η Ελλάδα που πρέπει να αποπεμφθεί, είναι η Γερμανία».

ΕΠΙΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ο Lordon τη Γερμανία για την πρότασή της να αποπεμφθεί η Ελλάδα από την ΟΝΕ, τονίζει: «Αντιλαμβάνεται όμως η Γερμανία πότε ακριβώς το παρατραβάει; Ακόμη και η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ, λες και την τσίμπησε ποιος ξέρει ποια μύγα, αποκηρύσσει όλα όσα μέχρι στιγμής έδειχνε να λατρεύει και κατακεραυνώνει τη μη συνεργατική στρατηγική του γερμανικού ανταγωνιστικού αποπληθωρισμού, την ίδια εκείνη στρατηγική εξάλλου που η Γαλλία επιχειρεί επίσης να εφαρμόσει εδώ και δεκαετίες και την οποία η ευρωπαϊκή οικοδόμηση λίγο-πολύ επιβάλλει σε όλα τα μέλη της, με την επιφύλαξη, ότι ακόμη και στα παιχνίδια ηλιθίων κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει…».

Σ’ ΑΥΤΟ το παιχνίδι, η περισσότερο χαμένη είναι η ευρωζώνη. Κατάφεραν οι ισχυροί της με τον αυταρχισμό τους, από μια ένωση ισότιμων εταίρων, να την μετατρέψουν σε ένα κατασκεύασμα κηδεμόνων και κηδεμονευομένων.