Είμαι παιδί των σχολικών επιδείξεων, του πολυτονικού, των εκθέσεων για την αποταμίευση, του σκισίματος της σελίδας με το δικέφαλο αετό στο τέλος του βιβλίου ένα ωραίο μεσημέρι από το δάσκαλο και φυσικά παιδί της σχολικής ποδιάς. Ειδικά αυτό το τελευταίο… Ανήκω σ εκείνη τη γενιά που είχε την χαρά να διανύσει τα μαθητικά χρόνια μέχρι το τέλος με κείνη τη φορεσιά στο μπλε του ναυτικού ή σε μπλε ελεκτρίκ ανάλογα .. Άπαντα τα εργαλεία είχαν την επένδυση του μπλε: τετράδια, στολή, βιβλία, στυλό, γομολάστιχες. Το μπλε της επικοινωνίας, της σοβαρότητας και συχνά της σοβαροφάνειας.
6 Φλεβάρη του 1982, σαν σήμερα δηλαδή, καταργήθηκε η σχολική ποδιά και η είδηση με γέμισε νοσταλγία για εκείνα τα άδολα και ανέμελα χρόνια της άγουρης νιότης. Τότε που απλά υποψιαζόσουν ότι η ζωή θα είναι δύσκολη μα δεν ανησυχούσες γιατί κι οι γονείς επιβίωναν αξιοπρεπώς κι έδιναν το παράδειγμα. Η ποδιά έντυνε όλο σου το είναι, ήταν το περιτύλιγμα των παιδικών και εφηβικών ονείρων σου, η ταυτότητά σου… Έκρυβε τη φτώχεια αλλά και την οικονομική επιφάνεια…
… Καθώς θυμάμαι την μητέρα να ανησυχεί κάθε δεύτερο χρόνο για την αγορά καινούριας ποδιάς, που θα έπρεπε να κολακεύει χωρίς να επιβαρύνει το budget της οικογένειας ( το ότι είχε δυο κόρες mignonnes την είχε σώσει από την έρευνα αγοράς κάθε χρόνο), έρχονται καταιγιστικά στο νου θύμισες μιας άλλης αγοράς, με προσφορά Ελλήνων σχεδιαστών και εμπορικά σε άνθηση που έδιναν δουλειά στον ντόπιο πληθυσμό και όχι μόνο. Απ’ τις αρχές Σεπτέμβρη, με τη Λουάνα και τον Μουστάκη να πρωταγωνιστούν στη Ρήγα Φεραίου και τη Μαιζώνος αντίστοιχα, αλλά και στα μαγαζιά της Αγίου Νικολάου, φιγουράριζαν οι σχολικές ποδιές της νέας χρονιάς. Άλλες πιο κομψές κι άλλες πολύ λιτές με μόνο στολίδι τα απλά κουμπιά τους μαγνήτιζαν το βλέμμα του νεαρόκοσμου και γίνονταν το θέμα συζήτησης για κάμποσες ημέρες. Άλλος κόσμος άλλη κίνηση άλλες εποχές!
Ο χρόνος εξωράισε τις αναμνήσεις κι η εικόνα έχει σήμερα παγώσει στην φωτεινή πλευρά της προσφοράς και της ζήτησης εκείνης της εποχής, αφήνοντας ξοπίσω τις εγκληματικές ατέλειες του Έλληνα, με πρώτες την ημιμάθεια απόρροια της αδιαφορίας, τον ωχαδερφισμό και τον ατομισμό.
Σοφία