Να γυρνάς το βλέμμα και ν αντικρίζεις την πιο πολύτιμη στιγμή στο βάθος του μυαλού σου. Τότε που το λατρεμένο του χέρι σε χάιδεψε τρυφερά, τότε που τα σκούρα καστανά μάτια σε κοίταξαν ολόισια και βαθιά περιμένοντας μια δική σου απόφαση.

Δεν υπάρχει βιάση τότε. Ο χρόνος παγώνει στα σημεία ανάμεσα στην αγάπη και τον έρωτα κι εύχεσαι μόνο να κρατήσει για πάντα τούτη η στιγμούλα.

Τις μαζεύω τις στιγμές μου σ’ ένα μπογαλάκι καλά κρυμμένο, κρυσταλλώνουν εκεί, σαν το γλυκό καρύδι της γιαγιάς, και μου κάνουν την έκπληξη σ’ ανύποπτο χρόνο, σαν ξεπετάγονται σα φωτιά που καίει τα σωθικά κι άλλοτε σαν ανάσες δροσιάς  για να κανουν τη ζωή πιο ζωή.

Σοφία