pantsouka's blog

Ο αφηγητής είναι ομοδιηγητικός – αυτοδιηγητικός,

η αφήγηση των γεγονότων και των σκέψεων και των συναισθημάτων

γίνεται σε πρώτο ρηματικό πρόσωπο

κι αυτά

καθιστούν το ύφος άμεσο και οικείο 

ενώ προσδίδουν τόνο εξομολογητικό στο κείμενο, 

καθώς ο ήρωας προβάλλει προσωπικά βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα στην αφήγηση του

Και , πιο ψαγμένα, 

ο αναγνώστης ακούει αδιαμεσολάβητη τη φωνή του ήρωα, 

κατανοεί άμεσα το ψυχισμό του , τον προβληματισμό του, τη δυσφορία του, την αγανάκτησή του, τις υποψίες του, τις αναζητήσεις του, την απόγνωσή του, το αδιέξοδό του

Ε, και; 

Εκατοντάδες φορές το διάβασα, 

ούτε μια δεν κατάλαβα τι προσφέρουν όλα αυτά στην ανάπτυξη του θέματος 

(αιτία προβληματισμού και αντιδράσεις του ήρωα)

Αντιθέτως

ένιωσα ότι αναστέλλουν την ανάπτυξη, την τελματώνουν, 

εμποδίζουν την εμβάθυνση

να βρει κανείς τι φταίει για ολα αυτά

στραβός είναι ο γιαλός

ή ο ήρωας στραβά αρμενίζει

άλλα ποθεί η ψυχή του

ερμαφρόδιτα

Αλήθεια,

σε τι θα άλλαζε το κείμενο αν η αφήγηση είχε σκηνές θεατρικές

αν η αφήγηση ήταν τριτοπρόσωπη

με σχόλια αφηγηματικά

ή χωρίς 

αν γινόταν με τον τρόπο Βαλτινού ή του Παπαδιαμάντη φερειπείν

ΕΝ πάση περιπτώσει το ζήτημα είναι αν 

η αναφορά στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση 

είναι δείκτης καίριος για την ανάπτυξη του θέματος σε ένα ερμηνευτικό σχόλιο

αν ,

ας γίνουμε και πεζοί, 

είναι ωφέλιμος

βαθμολογικά

δύο τρεις πόντοι εύκολοι στο ταμείο…

Για να μην πω ότι

με κάτι τέτοια δεν μαθαίνουμε στα παιδιά να διαβάζουν και 

να χαίρονται 

τη λογοτεχνία