Στο νηπιαγωγείο σκοπός μας δεν είναι μόνο η ακαδημαϊκή γνώση, αλλά κυρίως η ολόπλευρη ανάπτυξη του μικρού παιδιού. Η φιλοσοφία του νηπιαγωγείου στηρίζεται στην αρχή της κατανόησης πολλών πραγμάτων και όχι μόνο στην απόκτηση πολλών γνώσεων με γνώμονα τις δημοκρατικές αξίες και την σύγχρονη κοινωνική ηθική.
Αυτό το πετυχαίνουμε αξιοποιώντας τα παραμύθια……
Κάποιες δράσεις, που μπορούν και οι γονείς να κάνουν με τα παιδιά στο σπίτι αναφέρονται παρακάτω. Αρχικά διαβάζετε το παραμύθι. Πρέπει να γίνεται σαν τα παιδιά, να ενθουσιαστείτε με το παραμύθι όπως εκείνα, να χρωματίσετε όμορφα τη φωνή σας και με οδηγό τη φαντασία ξεκινάμε!!!
Ώρα για παιχνίδια με τη φαντασία!!!!
1) «Γεμίζω το λευκό μου χαρτί!!!»
Μετά την ανάγνωση μιας ιστορίας ζητάμε από τα παιδιά να ζωγραφίσουν ότι τους έκανε εντύπωση από την ιστορία που ακούσανε.
Δεν μας ενδιαφέρει το «πώς» θα ζωγραφίσει ο μικρός μαθητής, αλλά το «τι» θα ζωγραφίσει. Και είναι παραδεκτό ότι από το «πως» και το «τι» το πιο δύσκολο είναι το «τι».
Το παιδί δημιουργεί κάτι νέο και μοναδικό που το απολαμβάνει και του προκαλεί αυτοπεποίθηση και χαρά.
Περιγράφει ότι ζωγράφισε, τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις που του δημιουργήθηκαν. Χωρίς πίεση στο παιδί αποφάσισε να δημιουργήσει. Γράφουμε τα σχόλια του.
2)«Δίνω τίτλο στη ζωγραφιά μου…»
Είναι λογικό, ότι θα πρέπει να δώσουμε έναν ορισμό, ένα όνομα, έναν τίτλο σ’ αυτό που θέλουμε να γνωρίσουμε καλύτερα.
Δίνει την ταυτότητα του έργου που έκανε.
Προτρέπετε το παιδί αν θέλει να γράψει, όπως μπορεί τον τίτλο που δίνει.
3)«Φαντάζομαι και πλάθω το δικό μου ήρωα!!!»
Το μεγαλείο της Φαντασίας, που πολλές φορές αναρωτιέμαι τι γίνεται μετά το νηπιαγωγείο. Συνεχίζει να υπάρχει ή καταρρέει εντέχνως;
Το παιδί καλείται να φανταστεί και να παρουσιάσει το δικό του ήρωα. Στη συνέχεια το παιδί μας παρουσιάζει τον ήρωά του. Ακούμε με πολύ προσοχή, σοβαρότητα κι ενδιαφέρον.
5)«Δημιούργησε τη ζωγραφιά σου όμως……..»
Μετά την αφήγηση ζητάμε από τα παιδιά να δημιουργήσουν τη ζωγραφιά τους, όμως με ένα βασικό περιορισμό π.χ. να περιέχει μέσα κι έναν καλό λύκο ή να υπάρχει κι ένα όμορφο νησί…
Προβληματίζουμε το παιδί.
Παράλληλα με τη δημιουργικότητά του ενεργοποιούνται πολλές λειτουργίες της σκέψης.
Καλείται να επιλύσει το πρόβλημα που του τέθηκε…
6)«Γράφω» το τέλος της ιστορίας…..»
Διαβάζουμε την ιστορία και λίγο πριν το τέλος σταματάμε και αρχικά κάνουμε υποθέσεις για το τέλος της ιστορίας. Έτσι μετά από συζήτηση καταλήγουμε ότι μια ιστορία μπορεί να έχει τέλος:
- Καλό – -χαρούμενο
- Λυπημένο
- Τρομαχτικό
Έτσι μέσα από μια βιωματική κατάσταση με κάποιο νόημα το παιδί αβίαστα θα μάθει να ξεχωρίζει το ύφος ενός κειμένου, μιας ιστορίας.
7)«και 1,2,3…… άκου την ιστορία;»
Το παιδί-αφηγητής κάθεται στην «καρέκλα του αφηγητή» και βλέποντας τις εικόνες τις ιστορίας μας αφηγείται το παραμύθι. Το τέλος απρόβλεπτο. Τα δημιουργικά παιδιά μεγαλουργούν, τα πιο διστακτικά παίρνουν θάρρος.
Ενεργοποιούμε την ανώτερη λειτουργία δημιουργώντας παραστάσεις. Με τις εικόνες, το λόγο και την αλληλεπίδραση με τους άλλους παράγουμε την καλλιτεχνική δημιουργία της προόδου και του πολιτισμού.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Όλοι μπορούν να είναι «δημιουργικοί», φτάνει να μη ζουν
- σε μια καταπιεστική κοινωνία,
- σε μια καταπιεστική οικογένεια,
- σε ένα καταπιεστικό σχολείο….
ΜΑΡΤΙΟΣ 2020