Ο πόθος λάμπει περισσότεροόταν  μες την ανώτερη επιταγή η σάρκα φθίνειγια να επικρατήσει η ιδέα.Εκεί στα σώματα αίφνης εργάζεται μια σύνπραξηκατέρχεται το νόημα μέσα στους δυό και μένει.Αυτά τα δυό –άρεν και θήλυ– τι επιμονή ναονομάζονται κυνηγοί σε υγρά δάση όπουφωλιάζει το ελάφι της χαράς.(Είναι η χαρά δίκαιο κράτος κι άλλοτε μια ανάμνησηνα την ποτίζεις.)Από έναν τόπο έρχονται μαζίάρρεν και θήλυ, με ιδιότητες και όλα τα χρεώδη.Φιλιούνται απιθώνοντας στη γλώσσαμια λάμψη ίδια με τη σκηνή των μοναχώνστην  έρημοπου σε θαμπώνει η αυτοτέλειά της.Στην ακαταληψία του έρωτα δεν βρίσκωπαρά το σεντόνι μουπου με σκεπάζει η διττότηταπου με λυπεί η χωρισμένη φύση μου.Άρρεν και θήλυ, τι σχήμα που φω-νάζει: ο πόθος σάς βαφτίζει ετερώνυμαγια να έλκεστε.(Άρρεν και θήλυ – πάντα θα νικιέμαιστη μάχη αυτή όπου με θέλγουν οιαντικατοπτρισμοί.)Ξέρω, ο χρόνος των ερώτων, καπνός,μες τις αιώνιες γειτονιές η σάρκα δεν χωράει.Φτιάχνω  ξανά τη σκηνή μουμε ονομάζω μόνη, ονπου τρέφεται με βρύα και λειχήνες.Μικρά τα υπάρχοντά μου, ασήμανταρέει κι εδώ το εφήμερο : οποιητής Κλεοπάτρα(κλέος της πατρίδας ή άπατρις νοημοσύνη;)Μου λέει: ώσπερ η άμμος υποκάτω των νεφώνδεινή έκτασις o προσευχόμενοsπαρακάμπτει όλους τους μουσηγέτεςόμως στην σκηνή σου φυσάνε πάθηγι’ αυτό απόλαυσε τοκυνήγι–θήραμα η μέρα, θήραμα η ζωή.

Κλεοπάτρα Λυμπέρη