(Πατήστε το play…)

Φύγαμε από την Ροτορούα με κατεύθυνση νότια, προς την Ηφαιστειακή κοιλάδα και το Νάπιερ…Ο καιρός ήταν σχετικά συννεφιασμένος αλλά ζεστός, και έτσι, ήταν πιο εύκολη και η διαδρομή αλλά και η βόλτα στον τεράστιο χώρο του πάρκου…

Τα εισητήριά μας, μας στοίχισαν (το οικογενειακό πακέτο) 80$, και το τουρ περιλάμβανε πεζοπορία 2 ωρών, από την είσοδο μέχρι τη λίμη Rotomahana, καθώς και επιστροφή με το λεωφορείο του πάρκου (επειδή η κάθετη ανάβαση των 5 χιλιομέτρων για την επιστροφή ήταν πολύ δύσκολη για τους περισσότερους…)Το δάσος ήταν πυκνό και υγρό, και τα δέντρα σχημάτιζαν αψίδες , ενώ στα σημεία που υπήρχε ήλιος, στην κυριολεξία ψηνόμασταν…Η μικρή μπλε λίμνη του Νότιου Κρατήρα (όπως ονομάζεται) , σαν λίμνη των τροπικών, με τη πυκνή βλάστηση να κατεβαίνει ως τις όχθες της…

Η θέα προς τον Κρατήρα της Ηχούς (Echo Crater), και η λίμνη του Τηγανιού (Frying Pan Lake- πού τα βρίσκουν αυτά τα ονόματα 😉 στα ριζά του ηφαιστείου Mount Tarawera, που το 1886 εξερράγη και σκίστηκε στα δύο, δημιουργωντας αυτήν την κοιλάδα…Οι βράχοι που καπνίζουν απέναντι, ονομάζονται Καθεδρικοί (Cathedral rocks)… Η λίμνη αυτή είναι η μεγαλύτερη πηγή καυτού νερού παγκοσμίως και καλύπτει 38,000 τμ…Μπανάκι, κανείς;Οι καθεδρικοί βράχοι και o μονόλιθος πάνω από τη λίμνη που βγάζει ατμό, αποτελούνται από ρυολιτική λάβα ηλικίας 60.000 ετών, και πήραν αυτή τη μορφή μετά την τελευταία έκρηξη της λίμνης του Τηγανιού, που συνέβη το 1903…Τότε, 2 άτομα σκοτώθηκαν -μητέρα και γιος- ενώ ο σύζυγος και πατέρας τραυματίστηκε σοβαρά…Ήταν από τη γειτονική Ροτορούα, και επισκέπτονταν τον χώρο, και δεν έλαβαν υπόψιν τις προειδοποιήσεις να μην πλησιάσουν, λόγω της μεγάλης ηφαιστεικής δραστηριότητας …Το δάσος φυσικά, έσφιζε γύρω μας από ομορφιά, υγρασία και πρασινάδα, και δεν σταματήσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες…Φιλοξενεί πολλά ενδημικά πουλιά, όπως tui, bellbirds, silvereye, fairtail, kererū (περιστέρι της Νέας Ζηλανδίας- Hemiphaga novaeseelandiae) κλπ, ενώ συναντήσαμε και πάρα πολλά έντομα…Και ενώ συνεχίζουμε τη διαδρομή προς τον Κρατήρα της Κόλασης, συναντάμε το ρεματάκι Waimangu (σημαίνει “μαύρο νερό”) που έδωσε και το όνομά του στο πάρκο, να κυλάει ανάμεσα στα καταπράσινα τοπία…Ένα γεφυράκι, πάνω από το (καυτό) ρέμα, κι ενώ πλησιάζουμε σε ένα από τα πιο σημαντικά σημεία μέσα στο πάρκο: τον Κρατήρα της Κόλασης ( Inferno Crater)…Μια καυτή πηγή που συναντήσαμε στο δρόμο μας…Αρχικά νόμισα οτι στο κέντρο της, ήταν ένας βάτραχος (αλλά θα έπρεπε να είναι βραστός από ώρα), τελικά όμως παρατηρώντας το, είδα οτι ήταν μια απλή πέτρα, που είχε οξειδωθεί από το καυτό νερό…Ο Κρατήρας της Κόλασης, ο οποίος θεωρείται ο μεγαλύτερος γκέυζερ του κόσμου…Συνδέεται υπογείως με την λίμνη του Τηγανιού, και το ύψος τους αυξομειώνεται ταυτόχρονα (Αυτές οι δύο λιμνούλες θεωρούνται πώς είναι οι κύριοι κρατήρες του ηφαιστείου που εξακολουθεί να είναι ενεργό, στο υπέδαφος, και η θερμοκρασία τους και αυξομείωση της στάθμης, παρακολουθούνται επισταμένα)…Ο κρατήρας δημιουργήθηκε το 1886, μετά από μια δεύτερη έκρηξη του ηφαιστείου Tarawera, ακριβώς στα ριζά του διπλανού βουνού Mt Hazard …Στο επόμενο ποστ το υπόλοιπο της διαδρομής, και οι πρώτες εικόνες από το Νάπιερ…