Το πρωί λοιπόν, ξυπνήσαμε με το ξημέρωμα, και τρέξαμε στην ακτή της Taupo, ελπίζοντας να πετύχουμε μια όμορφη αυγή…Αλλά δυστυχώς είχε πολλή συννεφιά…Ωστόσο δεν ήμασταν οι μόνοι που ξύπνησαν τόσο νωρίς, αλλά εκείνη την ώρα μια εφηβική ομάδα τρίαθλου έκανε προπόνηση, ενώ ένας αθλητής του θαλασσιού σκι έκοβε βολτες, πίσω από ένα ταχύπλοο…Όταν ξυπνήσαμε όλοι τα καλά, μαζέψαμε τα πράγματά μας και πήγαμε για πρωινό και καφέ…Κι ό,τι έμεινε, το φάγανε τα σπουργίτια…Οι ΝΖηλανδοί ασυνήθιστοι σε τέτοιο θέαμα, κοντοστέκονταν και τα βγάζανε φωτογραφίες…Μια αναμνηστική πλάκα στο πλάι ενός παγκακιού, στην όχθη της λίμνης…Φωτό της λίμνης, από ένα σημείο που θεωρείται -και διαφημίζεται- ως πανοραμικό…Τοπίο με νέφωση, κοντά στους καταρράχτες Χούκα…Η ενημερωτική-προειδοποιητική πινακίδα, στην είσοδο του πάρκου των καταρραχτών…Στην ουσία πρόκειται για ένα σημείο που το ομώνυμο ποτάμι στενεύει ενώ περνάει μέσα από ένα σχίσμα που έχει δημιουργήσει η ίδια η ορμή του νερού…

Ο όγκος του νερού είναι τεράστιος, όπως και η ταχύτητά του, κι ενώ γενικά κάποια πράγματα υποτίθεται δεν επιτρέπονται, παρόλα αυτά, αρκετοί το διακινδυνεύουν…Αν και κατατρομάξαμε, επειδή ο καγιάκερ άργησε να βγει στην επιφάνεια, τελικά τα κατάφερε…Δίπλα ακριβώς στο ποτάμι, αρχίζει ένα μονοπάτι, που οδηγεί σε ένα χωριο..Εμείς το ακολουθήσαμε με σκοπό να δούμε πώς μοιάζει η περιοχή μέσα στο πάρκο και ευτυχώς την συννεφιά την αντικατέστησε ένας σχετικός ήλιος και βγάλαμε αρκετές όμορφες φωτό…Ενώ κατηφορίζουμε παράλληλα με το ποτάμι, περνώντας κάτω από τις κλασικές φτέρες και άλλα ιθαγενή δέντρα της ΝΖ…Υγρασία, και κληματσίδες παντού…Σαν τα ντοκιμαντέρ με τα τροπικά δάση…Μια συστάδα cabbage trees (Cordyline australis) ή αλλιώς tī kōuka (στα Μαορί), τα οποία χρησιμοποιούνταν στην μαγειρική…Ο κορμός και οι ρίζες χρησιμοποιούνταν για κατασκευή σχοινιών, ενώ το φύλλωμα ξαινόταν σε ίνες, γνεθόταν και παρήγαγε νήμα προς ύφανση…Ότι απέμενε από το δέντρο, γινόταν κατάπλασμα για ιατρικούς σκοπούς…Αφού έπεσε το δέντρο και έκλεισε ο δρόμος, δεν χρειάζεται να μετακινηθεί το κορμός: Ήταν και θα μείνει μέρος του δάσους…Και κατεβαίνουμε πάλι προς το ποτάμι: Το δρομάκι μπροστά μας γίνεται λασπώδες, και είναι το σημείο όπου τα δέντρα που φυτρώνουν στις όχθες, έχουν ρίξει τα κλαδιά τους πάνω από το νερό και δημιουργούν θόλους…Το έδαφος είναι λασπωμένο και πολύ γλυστερό, αλλά οι “θόλοι” είναι πανέμορφοι…Τα ορεινά καταφύγια, στη ΝΖ, ονομάζονται hut(s)…Eδώ, ένα hut- έπαυλη, μέσα στο πάρκο των καταρραχτών…Τελικά, εκτός Εθνικών πάρκων, χτίζουν όπου θέλουν…Τελευταία μόδα στη ΝΖ, είναι η αγορά τίτλων σε …βάλτους…Η προοπτική αποξήρανσής τους δεν υπάρχει προς το παρόν, αλλά έτσι κι αλλιώς, όλα -πάλι πλην Εθνικών πάρκων- είναι ιδιωτικά…Στην επιστροφή (δεν πήγαμε πιο μακριά, είχαμε ταξίδι μπροστά μας): Χόρτασε το μάτι μας πράσινο…Κι ένα (σπορο-)λουλουδάκι, δώρο σε όλους…

Καλό Πάσχα σε όλους…