Κι έτσι έρχεται στον νου μου εκείνος ο μύθος
του βουνίσιου που δεν είχε δει ποτέ του θάλασσα
και που μια μέρα άνοιξε την πόρτα του
και δεν αντίκρισε τίποτε άλλο παρά μόνο ωκεανό-

ο δρόμος για το χωριό και το χωριό χαμένα,
ούτε καν ένα μονοπάτι ή ένα λιβαδάκι
μόνο η θάλασσα να γλείφει το λιθόστρωτο
καλώντας τον σαν πλήθος χέρια που γνέφουν.

Υπάρχει βέβαια, σ’ αυτή την ιστορία, ένα ψεγάδι,
ένα ψεγάδι όχι ανυπόστατων διαστάσεων.
Αλλά μερικές φορές ξυπνώ σ’ ένα υπνοδωμάτιο
μετά που έχεις φύγει, από άρωμα αλμύρας,

και σταγόνες θαλασσόνερου στα σανίδια˙ ακούγοντας τον παφλασμό
των έξω-πραγμάτων να μπαίνει μέσα -που σίγουρα θα έπαυε
αν ποτέ αποτολμούσα ν’ ανοίξω την πόρτα
και να βαδίσω πάνω σε ό,τι ίσως είναι νερό.

Matthew Hollis