Ακούω να φτεροκοπούν αγριόχηνες
σύντομα, μάταια, πάνω από κρύα βοσκοτόπια.
Κάπου μακριά μια μελωδία εμποτίζεται
με καλέσματα αιωνιότητας.
Μια φλογέρα στερεύει^? κάποια άλλη δεν φαίνεται.
Αλληλούια, γεμίζει η ματιά μου πουλιά
κι αγέρα,
χρωστάω στη ζωή όχι μια σκέψη,
ολάκερη της χρωστάω μια ζωή.
Με κίνηση συχνά σταματημένη
βλέπω καμάρες να σωριάζονται στο νερό.
Μέσ? απ? τα φύλλα του χωριού μου βγαίνω
σαν μέσα από φάρα βιβλική.
Αλληλούια, σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε,
είμαι ο κουρασμένος αδερφός
του χαμηλού ουρανού,
και του καπνού που πέφτει από το τζάκι.

Lucian Blaga